Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Κείμενο για το στέκι

Σχετικά με το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου.

Τον Οκτώβριο του ’08 μια πρωτοβουλία ατόμων μαζί με αλληλέγγυους έκαναν κατάληψη χώρου με σκοπό να στεγαστεί ένα αυτοδιαχειριζόμενο στέκι. Το κείμενο που συνόδευε την κίνηση αυτή είχε τίτλο: «Να μετατρέψουμε τις αίθουσες της πλήξης σε ζωντανές καταλήψεις». Ήταν μια κίνηση ενάντια στον καθωσπρεπισμό των πελατειακών –κομματικών σχέσεων, στους αποστειρωμένους χώρους της σχολής και τις παραδοσιακές υποταχτικές αντιλήψεις που αναπαράγονται στις αίθουσες διδασκαλίας. Η κατάληψη δεν ήταν αυτοσκοπός. Στόχος ήταν και είναι η προώθηση μέσα από συλλογικές διεργασίες απελευθερωτικών απόψεων και πρακτικών.

Έγινε κατάληψη χωρίς κάποιου είδους άδεια επειδή δεν αναγνωρίζουμε την ιεραρχία του πανεπιστημίου αλλά και οποιαδήποτε ιεραρχία. Άλλωστε ο χώρος ήταν ένας απονεκρωμένος διάδρομος χωρίς καμιά χρησιμότητα.

Με τον όρο «αυτοδιαχειριζόμενο στέκι» εννοούμε ότι ο χώρος είναι ένα σημείο συνεύρεσης ανθρώπων που θέλουν να λειτουργήσουν χωρίς κάποιου είδους ιεραρχία και παρέμβαση από έξω, μακριά από οικονομικές ή πολιτικές σκοπιμότητες. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν αποφασίζουν οι ίδιοι για το τι θα γίνει ή δεν θα γίνει χωρίς να περιμένουν κάποια εντολή. Δηλαδή μέσα από τις συνελεύσεις συνδιαμορφώνεται το κάθε τι.

Το όνομα «παλιό χημείο» ήταν μια επιλογή που αποσκοπεί να συνδέσει τον χώρο του στεκιού με κοινωνικούς αγώνες περασμένων δεκαετιών, όπως η κατάληψη του κτιρίου της σχολής το 1985 από νεολαίους και αναρχικούς έπειτα από την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον μπάτσο Μελίστα. Επίσης, η επιλογή αυτού του ονόματος αποσκοπεί στο να δοθεί στο στέκι ένας χαρακτήρας ευρύτερα κοινωνικός που δεν απευθύνεται μόνο σε φοιτητές αλλά γενικότερα στην κοινωνία.

Το «στέκι» δεν είναι ένας αντικοινωνικός χώρος ούτε ανήκει ιδιοκτησιακά σε κάποιον αλλά το αντίθετο, είναι ένας κοινωνικός χώρος που ανήκει σε όλους και αντιτίθεται στο ιδιοκτησιακό καθεστώς που επιβάλλει η κυριαρχία. Η διαχειριση του προσδιορίζεται με μια τακτική συνέλευση κάθε Τετάρτη στις 17:00. Η συνέλευση είναι ανοιχτή για τον καθένα που θέλει να επικοινωνήσει με άλλους ανθρώπους χωρίς τη διαμεσολάβηση κάποιου είδους εξουσίας. Στη συνέλευση γίνονται ενημερώσεις για διάφορα επίκαιρα ζητήματα που αφορούν είτε κοινωνικά γεγονότα και αγώνες είτε πιο άμεσα που αφορούν την σχολή και το στέκι. Ακολούθως θέτονται θέματα για συζήτηση και συνδιαμόρφωση. Η οποιαδήποτε απόφαση βγαίνει έπειτα από τοποθετήσεις, επεξεργασία όλων των απόψεων και εντέλει μια ομόφωνη συμφωνία. Διαφωνούμε με διαδικασίες ψηφοφορίας επειδή δεν θεωρούμε ότι μια πλειοψηφία έχει πάντα δίκαιο και η μειοψηφία άδικο ή το αντίστροφο. Προτάσσουμε τις αδιαμεσολάβητες σχέσεις όπως επίσης την άμεση επαφή και έκφραση μέσα από δημιουργικές διαδικασίες κι όχι πίσω από οθόνες υπολογιστή ή κάποιο παραβάν ψηφοφορίας. Μέσα από τις συζητήσεις και την μεταξύ μας επικοινωνία αποσκοπούμε στο να κάνουμε στη πράξη τα σχέδια και τα όνειρα μας για μια ελεύθερη κοινωνία δημιουργικών ανθρώπων που συμμετέχουν και συναποφασίζουν για την ζωή τους αποδεικνύοντας ότι η εξουσία είναι περιττή.

Με σχετική ενημέρωση της συνέλευσης ο χώρος είναι διαθέσιμος σε άτομα ή ομάδες που θέλουν για κάποιο λόγο να τον χρησιμοποιήσουν είτε για άραγμα και καφέ είτε για διάβασμα, συζήτηση ή προβολή κάποιου βίντεο. Στον χώρο λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη και αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο.

Έξω από το στέκι συχνά θα συναντήσει κάποιος έντυπο υλικό αντιπληροφόρησης το οποίο εκδίδει η συνέλευση του στεκιού ή άλλες συλλογικότητες του αναρχικού, αντιεξουσιαστικού, αυτόνομου χώρου. Θεωρούμε χρήσιμο να αναφέρουμε ότι το στέκι και ότι βγαίνει μέσα από τη συνέλευσή του δεν θα ήθελε να παίξει τον ρόλο του μεταρρυθμιστή ή εξυγχρονιστή του πανεπιστημίου. Αυτό που προτάσσουμε είναι η επανάσταση για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, αυτό που εμείς λέμε αναρχία. Η μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου, το οποίο είναι ένα κομμάτι του συστήματος εκμετάλλευσης (κράτους και καπιταλισμού) υπόσχεται απλώς νέους όρους καταπίεσης και υποταγής. Βάζουμε στην άκρη καριερίστικες αντιλήψεις και ατομικιστικές προσδοκίες ανέλιξης στον χάρτινο πύργο της εξουσίας και θέτουμε στο εδώ και το τώρα το ζήτημα της δημιουργίας μιας κοινωνίας συνεργασίας και αλληλεγγύης ενάντια στο δόγμα του ανταγωνισμού, του «όλοι εναντίον όλων» και του «ο θάνατος σου η ζωή μου».

Σχετικά με τις γενικές συνελεύσεις του συλλόγου φοιτητών ως συνέλευση δεν συμμετέχουμε, χωρίς αυτό να σημαίμει ότι δεν μπορεί κάποιος να συμμετέχει ως άτομο ή να παρέμβουμε συλλογικά. Δεν συμμετέχουμε για διάφορους λόγους: αρχικά δεν αναγνωρίζουμε τον εξουσιαστικό χαρακτήρα των κομμάτων και ούτε θέλουμε κάποιου είδους εμπλοκή μαζί τους, επειδή οι παρατάξεις έρχονται με την γραμμή της κομματικής ηγεσίας τους (ασχέτως αν κάποιοι καύχιουνται ότι δεν είναι κόμμα για να προσεγγίσουν ανυποψίαστους), επειδή οι παρατάξεις έχουν δημιουργήσει στρατό ψηφοφόρων με βάση ένα πελατειακό μηχανισμό (δούναι και λάβειν), επειδή προτάσσουμε την συνδιαμόρφωση και τη ομοφωνία αντί της ψήφου, επειδή διαφωνούμε με γηπεδικού τύπου συνελεύσεις. Αυτό που προτείνουμε είναι συνελεύσεις χωρίς κόμματα και ιεραρχίες εκεί που δεν θα υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες αλλά η θέληση να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Την απάθεια, την υποταγή, το «κάνω πως δεν άκουσα» ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΠΟΤΕ!!

Ενάντια σε ένα σύστημα που καταστρέφει ανθρώπινες ζωές και φύση,

ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

ΠΥΡΟΔΟΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Η σταδιακή και κατ’επίφαση κατάργηση των βασανιστηρίων ως μορφή τιμωρίας,από το 18ο αι και μετά,και η εμφάνιση της φυλακής,συνδέεται με την ανάδυση του καπιταλισμού.Εφόσον σε μια βιομηχανική κοινωνία υπάρχει ανάγκη από ανθρώπινο δυναμικό,το σώμα των κρατουμένων έχει πλέον χρησιμότητα αφού η εκμετάλλευσή του βοηθά στην παραγωγική διαδικασία.Έτσι οι φυλακές μετατρέπονται σε βιομηχανίες παραγωγής διαφόρων προϊόντων για την ανάπτυξη της οικονομίας,ενώ η τιμωρία καλύπτει το καθαρά εκδικητικό της πρόσωπο φορώντας το προσωπείο του ανθρωπισμού και του σωφρονισμού.

Στη φυλακή το σώμα είναι εκ των πραγμάτων εγκλωβισμένο.Αυτό που επιπλέον επιδιώκεται είναι ο περιορισμός της σκέψης ˙της ελευθερίας που κάποιοι κατέχουν ακόμη και μέσα στην απομόνωση και η οποία μπορεί να πλήξει τη σταθερότητα του κρατικού οικοδομήματος.Ο μηχανισμός αυτός στοχεύει στην εξουδετέρωση της προσωπικότητας μέσα από τη σωματική βαρβαρότητα και τους ψυχολογικούς πειθαναγκασμούς.

Ένα πρωταρχικό μέσο για την υποταγή του ατόμου είναι η αρχιτεκτονική των φυλακών.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ιδέα του πανοπτικού.Πρόκειται για φυλακή δακτυλοειδούς σχήματος με ένα φυλάκιο στο εσωτερικό της, απ’όπου και είναι δυνατή η παρακολούθηση των κρατουμένων από τη σκιά τους που σχηματίζεται μέσα στα κελιά.Φυσικά η επιτήρησή τους δεν είναι δυνατόν να είναι συνεχής.Ωστόσο σημασία δεν έχει η ίδια η παρακολούθηση ,αλλά το να γνωρίζει ο κρατούμενος ότι μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να παρακολουθείται.Έτσι αυξάνεται η δυνατότητα άσκησης ελέγχου από την εξουσία.Στη σύγχρονη εποχή βέβαια μια τέτοια αρχιτεκτονική δεν είναι αναγκαία,αφού χάρη στην τεχνολογία υπάρχει η ηλεκτρονική επιτήρηση ˙οι κάμερες που κατακλύζουν όχι μόνο τα οικοδομήματα των φυλακών ,αλλά και την κοινωνία-φυλακή.

Ο θεσμός της φυλακής δεν υπηρετεί την ανάγκη για μια ειρηνική κοινωνική συμβίωση,όσο και αν κάποιοι δικηγόροι,κοινωνιολόγοι κτλπ προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, εμμένοντας στις αυταπάτες τους.Η φυλακή είναι από τους πιο δυνατούς μηχανισμούς του κράτους για την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων.Το κράτος γεννά και επιζητά την «εγκληματικότητα»για την εδραίωσή του.Όταν ο πολίτης-ιδιοκτήτης νιώθει να απειλούνται τα συμφέροντά του,έχει ανάγκη από προστασία, την οποία προσφέρουν απλόχερα οι νόμοι και τα μπατσιράκια.Έτσι το κράτος εξουσιάζει εύκολα με τις ευλογίες της «κοινής γνώμης».Ακόμη η εκάστοτε αρχή καταφέρνει να στρέψει την προσοχή των υπηκόων της από τα δικά της σκάνδαλα δημιουργώντας εσωτερικούς εχθρούς.Σπέρνει το φόβο και την ανασφάλεια ,στοχοποιώντας μερίδες πληθυσμού ,ανάλογα με τις προσφερόμενες συνθήκες(πχ μετανάστες,αντιεξουσιαστές),και μαζεύει ψηφοφόρους με το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στην παραβατικότητα.Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογεί την καταστολή σ’αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας που στην πραγματικότητα θεωρούνται επικίνδυνα για τα δικά της συμφέροντα.Το κράτος δαιμονοποιεί και τιμωρεί πράξεις που μπορούν να πλήξουν τη σταθερότητά του,όπως οι μαζικές νόμιμες ή παράνομες παρεμβάσεις,προλαμβάνοντας έτσι μια γενικευμένη αμφισβήτηση της δυναμικής του που αυτές μπορούν να δημιουργήσουν.Για παράδειγμα μια ομαδική απαλλοτρίωση super-market αντιμετωπίζεται ως σοβαρό ποινικό αδίκημα ,από τη στιγμή που υποδεικνύει τη δυνατότητα μιας πρακτικής με πιθανό κοινωνικό αντίκτυπο.Μια άλλη επικοινωνιακή πρακτική του κράτους είναι να διαπομπεύει κατά καιρούς στο όνομα της «δικαιοσύνης» και κάποια από τα σκυλιά της,για να πείσει και τους «πιο» επιφυλακτικούς και να μη χάσει τον τίτλο του «Κράτους Δικαίου».

Οι φυλακές είναι κολαστήρια ανεξάρτητα από το προσωπείο με το οποίο τις παρουσιάζει το εκάστοτε κυρίαρχο σύστημα.Κάποιοι θεωρούν άξια αυτή την τιμωρία
είτε αποτελεί δική τους θεώρηση είτε είναι προϊόν πλύσης εγκεφάλου.Μερικές φορές μάλιστα σπεύδουν να πιάσουν οι ίδιοι τους «κολασμένους» για να τους παραδώσουν στις αρχές και πέφτουν για ύπνο με το χαμόγελο του ήρωα.Κάποιοι άλλοι φοβούμενοι τις συνέπειες μιας παράβασης συμβιβάζονται με την τήρηση του νόμου, και όλοι μαζί είναι συνένοχοι για την ύπαρξη και διαιώνιση του απάνθρωπου αυτού μηχανισμού.

Όπως πολλοί κρατούμενοι αναφέρουν,η φυλακή αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας.Τόσο μέσα στη φυλακή όσο και έξω από αυτή,ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα ώστε να αφομοιώσει και να συμορφώσει τους υπηκόους του.Έτσι προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους για τη «δικαιοσύνη της εξουσίας» ώστε να θεωρούν άξια την τιμωρία τους ή τους εξαναγκάζει να ακολουθούν τους κανόνες του ώστε να αποφυλακιστούν κάποια στιγμή «χωρίς φασαρίες», με αποτέλεσμα να υποκύπτουν στις συνθήκες της φυλακής.Βέβαια υπάρχουν και οι ρουφιάνοι που βάζουν το προσωπικό τους όφελος υπεράνω κάθε ηθικής και μετατρέπονται σε σκυλάκια των δεσμοφυλάκων για ένα παραπάνω κόκαλο. Υπάρχουν όμως και οι κρατούμενοι που αντιστέκονται με κάθε ευκαιρία με όποιο τρόπο μπορούν στις εξουσιαστικές δομές,το βασανισμό και τον εξευτελισμό.Το κράτος επιβραβεύει ή τιμωρεί τη στάση και τις επιλογές των κρατουμένων ανάλογα με τη θέση που αυτές κατέχουν στην «πυραμίδα της υποταγής».

Το σύστημα δεν επιθυμεί,όμως,μόνο τη διατήρηση των διαφόρων κοινωνικών ρόλων μέσα στη φυλακή αλλά και την αναπαραγωγή τους.Χαρακτηριστικά μέσα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελούν΄η μείωση της ποινής μέσα από απλήρωτη εργασία,η «ευγενική χορηγία»προϊόντων στα κυλικεία των φυλακών από κάποια super-market,η αγορά αυτών των προϊόντων εφόσον ο κρατούμενος έχει λεφτά να τα εξαγοράσει,η διακίνηση ναρκωτικών, η επιτρεπόμενη παρακολούθηση τηλεόρασης…Έτσι η φυλακή αποτελεί ουσιαστικά ένα εργοστάσιο παραγωγής μηχανικά εργαζόμενων,καταναλωτικών,άβουλων,νομοταγών ατόμων που μπορούν να ενσωματωθούν ομαλά στην αντίστοιχα πειθήνια κοινωνία.Γι’αυτό το λόγο υπάρχει και η λογοκρισία σε βιβλία,εφημερίδες και έντυπα κρατουμένων καθώς ενδέχεται ναι εμποδίζουν και ίσως να αδρανοποιούν την προσπάθεια επίτευξης αυτού του στόχου.

Σ’αυτό το σύστημα υποταγής και εκμετάλλευσης, η συνθήκη της φυλακής είναι απαραίτητη για τη διατήρηση και διαιώνισή του.Γι’αυτό εμείς φωνάζουμε πως «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ».Για να ζήσουμε σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας θα πρέπει να κινηθούμε στο δρόμο της συνεχούς αντίστασης.Αυτή φυσικά είναι μια δύσκολη πορεία.Η συνεχής άρνηση στο συμβιβασμό εξοργίζει ακόμη περισσότερο την κρατική μηχανή αφού μπλοκάροντάς την,την απειλεί με βλάβες που οδηγούν κατά καιρούς σε γενικευμένη πυρκαγιά(κοινωνικές εξεγέρσεις).Αυτή η πραγματικότητα δεν πρέπει να τρομάζει ούτε να αποτρέπει από τον πόλεμο εκείνους που έχουν επιλέξει τη θέση τους ενάντια στην εξουσία.Όντας όμοιες οι δομές κοινωνίας και φυλακής,η εναντίωση μέσα σ’αυτή είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αντιστάσεων.Στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα σ’αυτούς που βιώνουν τη βαρβαρότητα του κρατικού μηχανισμού,δίπλα σ’όσους συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην εξουσία,μέσα και έξω από τα κρατικά κολαστήρια.Στεκόμαστε σταθερά απέναντι στους επικυρίαρχους και σε όσους επιλέγουν να βαδίζουν μαζί τους(ρουφιάνους, φασίστες, κρατικοδίαιτους).

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

αφισάκι

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ;

Στην περίοδο που διανύουμε όπου οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι εμφανείς στην καθημερινή ζωή των περισσότερων ανθρώπων, κυριαρχεί ένα κλίμα επισφάλειας, σοκ και μουδιάσματος. Το κλίμα αυτό καλλιεργήθηκε τόσο από τη ραγδαία επιβολή νέων βάρβαρων οικονομικών και εργασιακών μέτρων, όσο κι από την καμπάνια τρομουστερίας, την οποία επιμελήθηκαν και πλάσαραν τα ΜΜΕ. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, σ’ αυτήν την περίοδο, το κράτος προβλέποντας τις κοινωνικές αντιστάσεις, προσπαθεί να «περάσει» μέτρα που εντείνουν τον έλεγχο και την πειθάρχηση της κοινωνίας τόσο σε επίπεδο αγώνα όσο και στην καθημερινότητα. Ο νέος τρομονόμος και η προ των πυλών «κάρτα του πολίτη- καταναλωτή» είναι μερικά απ’ τα νέα όπλα που προστίθενται στην αντζέντα καταστολής του κράτους.

Ο εσωτερικός εχθρός και ο νέος τρομονόμος

Αν σκεφτούμε στα γρήγορα και έξω απ’ τη σφαίρα του εαυτού μας κάτι που θα μπορούσε να μας τρομοκρατήσει, σίγουρα κάποιες πιθανές απαντήσεις θα ήταν η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, η εξαθλίωση, οι φυλακές, οι στρατοί, τα εργατικά «ατυχήματα», οι νεκροί και οι εξαθλιωμένοι των πολέμων, οι δολοφονίες των μεταναστών στα σύνορα κ.ά. Γεγονότα που πηγάζουν ουσιαστικά από έναν κόσμο εξουσίας και εκμετάλλευσης. Ωστόσο οι εξουσιαστές, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και τους ρόλους κατασκευάζουν το δόγμα «εσωτερικός εχθρός» και παράλληλα παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως «προστάτες» της κοινωνίας. Έτσι, λοιπόν, τα κράτη εξαπέλυσαν έναν πόλεμο ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», ουσιαστικά έναν πόλεμο ενάντια σ’ όσους αντιστέκονται στα σχέδιά τους. Αν κάποτε ονόμαζαν τον εχθρό αυτό «κομμουνιστική απειλή», στη σύγχρονη εποχή τον ονομάζουν «τρομοκρατία». Με τον όρο τρομοκρατία τα κράτη προσπαθούν αφενός να απονοηματοδοτήσουν τις αντιστάσεις ενάντια στην κυριαρχία κι αφετέρου, μέσω της δίωξης και της παραδειγματικής τιμωρίας, να σπείρουν τον φόβο και να τρομοκρατήσουν την κοινωνία.
Πάνω σε αυτές τις βάσεις ψηφίστηκε τον Αύγουστο στα μουλωχτά κι ο νέος τρομονόμος. Η ψήφιση του τρομονόμου στην Ελλάδα συνδέεται με μια γενικότερη προσπάθεια των εξουσιαστών σε Ευρώπη και ΗΠΑ να ακρωτηριάσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην βάρβαρη πολιτική τους, βαφτίζοντάς τες ως «εξτρεμιστικές». Οι διατάξεις του σχηματίζουν ένα νομικό πλαίσιο με το οποίο ποινικοποιούνται πρακτικές κοινωνικών αγώνων. Συγκεκριμένα, η παρακώλυση συγκοινωνιών, η συμβολική κατάληψη κτιρίων, η κατασκευή οδοφραγμάτων ανάγονται σε κακουργήματα. Ενώ η υλική ή άυλη υποστήριξη και αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους θεωρείται ως υποβοήθηση του «τρομοκρατικού έργου» και θα διώκεται ποινικά. Επίσης, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οποιοσδήποτε παρακινεί ,μέσω αφισών, προκηρύξεων κ.ά., στις παραπάνω πράξεις θα θεωρείται ότι απειλεί την «κοινωνική ειρήνη» και θα διώκεται. Στους δε μάρτυρες κατηγορίας το κράτος πλέον θα προσφέρει μια «αόρατη ρουφιανοκουκούλα», καθώς αφαιρεί απ’ τον κατηγορούμενο το δικαίωμα να γνωρίζει το όνομα αυτού που τον κατηγορεί. Με άλλα λόγια, δηλαδή, ο τρομονόμος προστατεύει πιο καλά τους ρουφιάνους, βάζει στο στόχαστρο τους αγωνιζόμενους ενώ παράλληλα οχυρώνει τη βία του κράτους.

Όποιος θυσιάζει την ελευθερία του για την ‘ασφάλεια’, δεν αξίζει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Ανέκαθεν ήταν στο συμφέρον της κυριαρχίας να έχει πειθαρχημένους τους υπηκόους της. Εκτός απ’ τους νόμους και τον εκβιασμό της φυλακής, στο όνομα της δήθεν καθημερινής ασφάλειας των πολιτών οι εξουσιαστές επιστρατεύουν διάφορα τεχνολογικά κι όχι μόνο μέσα. Η τοποθέτηση καμερών σε πολλές γωνιές της πόλης, οι συνεχείς περιπολίες μπάτσων, security και λοιπών χαφιέδων δίνουν στον καθένα το μήνυμα ότι «η δημοκρατία μας παρακολουθεί». Όμως οι κάμερες και οι μπάτσοι μπορούν να παρακολουθούν το κάθε μας βήμα μέχρι ένα βαθμό. Έτσι, το κράτος προχώρησε παραπέρα και θέλοντας να ελέγχει τις τηλεφωνικές συνομιλίες θέσπισε τον νόμο για την υποχρεωτική δήλωση των κινητών. Στη συνέχεια, με πρόσχημα την επιτήρηση των συνταγογραφήσεων των γιατρών, δημιουργήθηκε ένα σύστημα ηλεκτρονικού φακελώματος όπου θα καταγράφονται πλήρως όλα τα στοιχεία του ασθενούς (όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κλπ), ποιες ασθένειες είχε, ποια φάρμακα πήρε και πότε, από ποιον γιατρό κλπ. Εκτός αυτών όμως, πάλι με πρόσχημα την πάταξη της φοροδιαφυγής και του οικονομικού εγκλήματος, βρίσκεται προ των πυλών η επιβολή της «κάρτας του καταναλωτή- πολίτη». Η νέα αυτή κάρτα θα είναι απαραίτητη για την οποιαδήποτε χρηματική συνδιαλλαγή του καθενός και μέσω ενός τσιπ θα καταγράφονται πέρα απ’ τα πλήρη στοιχεία του χρήστη, ο τόπος και ο χρόνος αγοράς ενός προϊόντος. Με άλλα λόγια θα είναι πλέον γνωστό στους «προστάτες- νταβατζήδες» του πολίτη τι καταναλώνει, πότε και πού ο καθένας μας.
Είναι φανερό ότι η δημοκρατία αφήνει πολλά περιθώρια στους εξουσιαστές για να επιβάλλουν την βία τους, να ρυθμίζουν και να ελέγχουν τις ζωές μας στο όνομα της κοινωνικής ασφάλειας. Με αυτόν τον τρόπο τα κράτη διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους και παράλληλα την πειθάρχηση της κοινωνίας. Τρομοκρατία, λοιπόν, είναι η ενορχηστρωμένη προσπάθεια των εξουσιαστών να επιβληθούν με κάθε τρόπο στις ζωές μας.
Απέναντι στην κρατική τρομοκρατία προτάσσουμε τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς αγώνες. Με όπλο μας την αλληλεγγύη μαχόμαστε για την καταστροφή του σάπιου συστήματος εκμετάλλευσης κι ελέγχου και για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΔΕΝ ΜΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ!

πανό ενάντια στις εκλογές

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Αν πριν λίγους μήνες μιλούσαμε για τις επερχόμενες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τώρα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τις βιώνει στο πετσί της. Το ΔΝΤ μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους του προσπαθεί να σώσει και να κάνει πιο δυνατά τα ντόπια και ξένα μεγαλοαφεντικά. Η αναδιοργάνωση των όρων καταπίεσης της κοινωνίας προχωράει όπως θα ήθελαν. Απολύσεις, μείωση μισθών, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, ανεργία, κατασχέσεις, ακρίβεια δημιουργούν ένα σύνολο από πολυσύνθετα προβλήματα στην κοινωνία που σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν ανθρώπους μέχρι το σημείο της απόγνωσης και της αυτοκτονίας λόγων των χρεών.

Ποιοι όμως βοηθούν στο να επιβληθούν τα νέα μέτρα; Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ κάνοντας «σωστά» την δουλειά τους, δηλαδή να αγωνίζονται για τα συμφέροντα των αφεντικών και όχι των εργατών, συμβαδίζουν με τις οδηγίες του μνημονίου και του κράτους. Σε μια περίοδο γενικευμένης κοινωνικής κρίσης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει λόγος κινητοποιήσεων και εξαγγέλλει γενική απεργία στις 15 Δεκεμβρίου. Με την στάση τους αυτή οι εργατοπατέρες δείχνουν ξεκάθαρα για ακόμα μια φορά ότι συμβάλλουν στην πειθάρχηση της κοινωνίας στις απαιτήσεις των αφεντικών.
Ενόψει των εκλογών, την περίοδο αυτή, όπου «το φαί τελειώνει» οι δημοσιογράφοι, όπως έκαναν πάντα άλλωστε, αναλαμβάνουν να «ταΐσουν» φόβο, ρατσισμό και υποταγή. Τα ΜΜΕ όντας ένα ισχυρό ιδεολογικό όπλο στα χέρια των αφεντικών έχουν ρόλο να αποπροσανατολίσουν το κοινό τους. Αναπαράγοντας τον λόγο της εξουσίας, συκοφαντούν μέτωπα αντίστασης και απειθαρχίας και προβάλλουν ως διέξοδο την συναίνεση και την υποταγή.

Εύλογο είναι ότι όσο αυξάνεται ο φόβος των επικυρίαρχων να πάει κάτι στραβά στους σχεδιασμούς τους και να έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνική εξέγερση τόσο αυξάνουν και τα μέτρα καταστολής και ελέγχου. Εκτός από τα νέα γουρούνια με ή χωρίς μηχανές, τις χιλιάδες κάμερες ρουφιάνους, τον νέο τρομονόμο που ψηφίστηκε αυγουστιάτικα, τις υποκλοπές συνομιλιών, την ονομαστική δήλωση του κινητού τηλεφώνου, προ των πυλών είναι και η «νέα κάρτα καταναλωτή-πολίτη» η οποία θα γνωστοποιεί στον μεγάλο αδελφό που βρισκόμαστε, τι και πού καταναλώνουμε, όπως επίσης προ των πυλών είναι και η υποχρεωτική ονομαστική δήλωση διαχείρισης μπλοκ στο ίντερνετ.
Όλα αυτά ενισχύονται από την πάγια τακτική των εξουσιαστών να διαχωρίζουν και να τεμαχίζουν την κοινωνία σε πολλά κομμάτια με βασικό τους στόχο τον ευκολότερο έλεγχό της. Με άλλα λόγια βολεύει το κράτος να ωθεί μερίδες της κοινωνίας να αλληλοσπαράζονται αγνοώντας ποια είναι η βασική αιτία των ολοένα δυσμενέστερων συνθηκών διαβίωσης τους. Ντόπιοι ή μετανάστες, μόνιμοι ή συμβασιούχοι, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, φοιτητές, εργάτες, άνεργοι κ.α. δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα κάθε άλλο, έχουν να συνθέσουν τις αντιστάσεις απέναντι στους εξουσιαστές και το σύστημα εκμετάλλευσης.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο κομματικός θίασος ξαναστήνει το εκλογικό του πανηγύρι. Δηλαδή μας καλούνε ευθέως να συμμετάσχουμε και να συναινέσουμε στα εγκλήματά τους χρησιμοποιώντας πάντα τα επικοινωνιακά τους τερτίπια. «Πετάνε το καρότο», υπόσχονται «ψίχουλα» -επιδόματα στις ευπαθείς μερίδες της κοινωνίας, την ίδια στιγμή που τα καταργούν με νόμους.
Η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων μέσων των εκλογών δεν είναι παρά μια αυταπάτη μιας μερίδας των ψηφοφόρων, ενώ για άλλους είναι η συμμετοχή σε ένα πελατειακό σύστημα ρουσφετιού και βολέματος. Η καλοσχεδιασμένη απάτη των εκλογών αποτελεί άλλοθι για τον κάθε εξουσιαστή να επιβάλλεται, λέγοντας ότι «έχουν ρητή λαϊκή εντολή», ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» και ότι «ευθυνόμαστε όλοι για τα αδιέξοδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης».
Όσο για τα αριστερά κόμματα συμμετέχοντας στις εκλογές λειτουργούν σαν το τελευταίο ανάχωμα του συστήματος, αδρανοποιώντας την κοινωνική δυσαρέσκεια και απέχθεια προς την εξουσία μέσα σε αντικαπιταλιστική φρασεολογία που εξαργυρώνεται στις κάλπες.
Οι εκλογές είναι μια θεσμική ελεγχόμενη διαδικασία της δημοκρατίας που σκοπό έχει να διαμεσολαβούν ειδικοί τυχοδιώκτες για θέματα που μας αφορούν. Με τον τρόπο αυτό το κράτος επικρατεί με την πλαστή συναίνεση της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα καμία σχέση δεν υπάρχει με τα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας. Άλλωστε αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι προς την κοινωνική απελευθέρωση φυσικά και θα ήταν παράνομες.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

αφισάκι

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

κειμενάκι για την κρίση και τις αντιστάσεις



περιμένουμε τίποτα άλλο από τους δυνάστες μας,
το κράτος και τα αφεντικά,
παρά εκμετάλλευση, ψέματα, θάνατο;



οι μικρές μας ορδές απαιτούν την «ουτοπία»…
…κάτω τα κράτη και η μισθωτή εργασία

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ



«Χρειάζονται θυσίες απ’ όλους», «πρέπει να σώσουμε το έθνος», «ευθυνόμαστε όλοι…», αυτές είναι μερικές απ’ τις κλισέ φράσεις πολιτικών και δημοσιογράφων που μας έχουν πάρει τα αυτιά τους τελευταίους μήνες. Είναι πάγια η τακτική των κυρίαρχων να παραπληροφορούν και να προσπαθούν να συσπειρώσουν γύρω από ιδεατά είδωλα. Επιδίωξη τους η κοινωνική συναίνεση και η υποταγή στις ορέξεις τους.
Επικαλούμενοι την «σωτηρία του έθνους» τα αφεντικά καλούν αυτούς που εκμεταλλεύονται να συνεργαστούν, λες και μοιράστηκαν ποτέ τα κέρδη που αποκομίζουν από την χρόνια εκμετάλλευση των αδύναμων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων.

Με όχημα την οικονομική κρίση κράτος και καπιταλιστές επιβάλλουν για ακόμα μια φορά σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης. Τα «νέα μέτρα λιτότητας» είναι η προσπάθεια ξεζουμίσματος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και λαμβάνονται για να αποπληρωθεί ένα δημοσιονομικό έλλειμμα, που δήθεν δημιουργήσαμε όλοι. Αυτό το χρέος είναι πασίγνωστο ότι δεν δημιουργήθηκε πουθενά αλλού παρά στα μεγάλα σαλόνια των τραπεζιτών και των πολιτικών με απανωτές κομπίνες και σκάνδαλα.
Τα μεγάλα αφεντικά του τραπεζικού συστήματος μέσα από την κρίση δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά το κέρδος. Πλασάροντας μια σειρά από «πακέτα διάσωσης» οι επίσημοι τοκογλύφοι θα κρατάνε ομήρους όλες τις παραγωγικές δυνάμεις για να ξεπληρώσουν το χρέος και όταν αποπληρωθεί αυτό το χρέος το πάνω χέρι θα έχει πάλι το μεγάλο κεφάλαιο για να δημιουργήσει νέους χρεοκοπημένους.

Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν ότι η κρίση του οικονομικού συστήματος είναι μια τυχαία κατάσταση του είδους μιας φυσικής καταστροφής που δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε. Φυσικά παρουσιάζουν ως επιτακτική ανάγκη ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε τις οδηγίες-προσταγές των «ειδικών», που δεν είναι άλλοι από τους εμπειρογνώμονες-κοράκια του ΔΝΤ. Παρόλα αυτά η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από το εκτρωματικό αποτέλεσμα τεχνιτών και κατευθυνόμενων καταστάσεων, που εμπερικλείεται στον δομικό χαρακτήρα του καπιταλισμού και του τραπεζικού συστήματος. Η οικονομική κρίση ως άλλη μια ευκαιρία για την αφαίμαξη κοινωνιών από τα μεγαλοαφεντικά παρουσιάζεται σε διάφορες μορφές σε όλο τον κόσμο από τότε που υπάρχει κυριαρχία. Το ληστρικό σύστημα του καπιταλισμού με προμετωπίδα το ιδεολόγημα της ανάπτυξης έχει ισοπεδώσει ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων και έχει καταστρέψει σε πολλές περιπτώσεις ανεπανόρθωτα τον φυσικό πλούτο του πλανήτη.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση του καπιταλισμού όλοι εμείς που μας επιβάλλονται η εκμετάλλευση και οι εξευτελιστικοί όροι ζωής δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Επειδή δεν υπάρχει πιο δίκαιο και ανθρώπινο πράγμα από το να εξεγείρεσαι σε ότι σε καταπιέζει και σε εκμεταλλεύεται.

Οι κυρίαρχοι έχουν στο οπλοστάσιο της καταστολής πολλά όπλα, για να χτυπήσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους αντιστεκόμενους. Μαζί με την ωμή βία των μπάτσων πάει η παραπληροφόρηση και χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, η διαμεσολάβηση των εργατοπατέρων και των κομματικών μηχανισμών που θα επιδιώξουν την εκτόνωση και διάλυση των αντιστάσεων.

Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ εξαγγέλουν 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις μόνο και μόνο για εκτόνωση, ενώ υπό τις παρούσες συνθήκες η γενική απεργία διαρκείας θα ήταν το ελάχιστο. Παράλληλα, θα προσπαθήσουν σε συνεργασία με τα αφεντικά τους να τα βρουν κάτω απ’ το τραπέζι. Το δε ΠΑΜΕ αποφεύγει την οποιαδήποτε συμπόρευση στις κινητοποιήσεις που δεν ελέγχει απόλυτα. Οι εργατοπατέρες του ΚΚΕ ενώ «καθοδηγούν» -χειραγωγούν χιλιάδες κόσμου, αρκούνται σε πορείες-παρελάσεις εκτονώνοντας την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Γενικότερα τα αριστερά κοινοβουλευτικά αλλά και μη κόμματα λειτουργούν ως ακόμα ένα ανάχωμα για το σύστημα εγκλωβίζοντας τους εν δυνάμει εξεγερμένους στους δρόμους του συμβιβασμού και της μεταρρύθμισης.

Η κυριαρχία με την πάγια τακτική του «διαίρει και βασίλευε» δημιουργεί κλίμα φόβου και ανασφάλειας, απομονώνοντας και στοχοποιώντας τα αντιστεκόμενα αλλά και μη κοινωνικά κομμάτια και άτομα. Με την προπαγάνδα κυρίως από τα ΜΜΕ προσπαθεί να στρέψει κοινωνικές ομάδες την μια εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να μπορεί να επιβληθεί πιο εύκολα και ολοκληρωτικά. Έτσι βλέπουμε ντόπιους εργάτες να ρίχνουν ευθύνες στους ξένους εργάτες, ιδιωτικούς και δημόσιους εργάτες να αλληλοκατηγορούνται, διαδηλωτές «μη βίαιοι» να βρίσκονται σε κόντρα με τους διαδηλωτές υπέρ της χρήσης βίας κτλ. Επίσης, υπάρχει το φαινόμενο όπου μέσα στις συνθήκες αποξένωσης κόσμος αγωνίζεται αποκλειστικά για τα δικά του συντεχνιακά αιτήματα, αγνοώντας τον γενικότερο κοινωνικό αγώνα και την αλληλεγγύη που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των εκμεταλλευόμενων.
Αναμφίβολα οι αγώνες ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης αν δεν έχουν το συστατικό της αλληλεγγύης δεν μπορούν να έχουν καμία δυναμική και διάρκεια. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας για το παρόν και το μέλλον. Η αλληλεγγύη για να αποτελεί κομμάτι και συνέχεια των αντιστάσεων πρέπει να είναι αδιαμεσολάβητη από κομματικούς και άλλους κρατικούς μηχανισμούς.

Ως αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, δεν έχουμε κανένα αίτημα από τους κυρίαρχους. Για μας η εργασία έτσι όπως υπάρχει στον καπιταλισμό δεν είναι τίποτα άλλο από μισθωτή σκλαβιά και αγωνιζόμαστε για την κατάλυση της. Δεν αποδεχόμαστε καμία εξουσία και δεν θέλουμε καμία κυριαρχία επί της ζωής μας. Δεν διεκδικούμε δικαιότερα μέτρα αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο επιδιώκοντας τον μαζικό ξεσηκωμό και την εξέγερση. Δεν θέλουμε να φύγει απλά το ΔΝΤ απ’ τη χώρα αλλά να διαλύσουμε κάθε κομμάτι κι έκφανση κυριαρχίας. Φυσικά αυτό δεν θα γίνει με ειρηνικές διαδικασίες, επειδή το κράτος διαθέτει πολυάριθμα στρατεύματα καταστολής και βίας και ποτέ δεν εγκατέλειψε ούτε θα εγκαταλείψει οικιοθελώς την εξουσία του. Απέναντι στη βία του κράτους και των αφεντικών δεν θα μείνουμε καθηλωμένοι κι άπραγοι θεατές.
Οι αγώνες των αναρχικών και αντιεξουσιαστών δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την κοινωνία, ή μια κλειστή υπόθεση μερικών ανθρώπων. Όποιος θέλει να αγωνιστεί ενάντια στην αθλιότητα των επικυρίαρχων όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και οι τρόποι πολλοί. Αδιομεσολάβητα, χωρίς ιεραρχίες, με διαδικασίες ομοφωνίας και συνδιαμόρφωσης είναι η πιο ειλικρινής μορφή οργάνωσης για να αντιστεκόμαστε, αλλά και η πρόταση για ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή.

Όσο για το τραγικό γεγονός της 5ης Μάη με τους 3 νεκρούς ανθρώπους στη Μαρφίν, δεν μπορεί και δεν θα σβηστεί απ’ τη μνήμη κάθε αγωνιστή κι αντιστεκόμενου, ως ένα γεγονός που μας συντάραξε. Φυσικά οι μόνοι που γιόρτασαν το χαμό των τριών εργαζομένων είναι τα επιτελεία του κράτους και των αφεντικών που ήλπισαν ότι αυτό το γεγονός θα ανέκοπτε τον κόσμο να βγει στους δρόμους και ότι θα έφερνε καίριο πλήγμα στις κινητοποιήσεις.

Οι μάσκες έχουν πέσει, όποιο προσωπείο και να φορέσει το κράτος θα παραμένει ο ίδιος τερατώδης μηχανισμός… είτε το Πασοκ είναι στην εξουσία είτε η ΝΔ, κρατικός ή αγοραίος καπιταλισμός η δυναστεία ποσώς διαφέρει. Το ζήτημα είναι να διαχειριστούμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας ανακόπτοντας τη λαίλαπα της κυριαρχίας.

Το σίγουρο για μας είναι ότι τίποτα δεν τελείωσε κι ότι όλα συνεχίζονται. Δεν συναινούμε, δεν υποχωρούμε… ραντεβού στους δρόμους και τα οδοφράγματα…





Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

προβολή ταινίας

μια βιομηχανία μαζικής πλύσης εγκεφάλου: το σχολείο


Το κράτος, στην προσπάθειά του να καθυποτάξει την κοινωνία και να εξασφαλίσει τον καθολικό έλεγχό της χρησιμοποιεί διάφορους μηχανισμούς. Απ’ αυτούς ο βασικότερος ίσως μηχανισμός είναι το εκπαιδευτικό σύστημα.
Το σχολείο αν και ντυμένο με τον μανδύα της μόρφωσης και της παιδείας, δεν είναι παρά ένα μέσο εκπαίδευσης στην υποταγή και την υπακοή. Μέσα απ’ αυτό επιδιώκεται η ατροφία της φαντασίας, ο ευνουχισμός της δημιουργικότητας και η περιφρόνηση του ασίγαστου πάθους για ελευθερία.
Μέσα στο σχολείο, το κράτος φροντίζει να αναπαράγονται και να μεταβιβάζονται στους νέους αντιλήψεις που ενδυναμώνουν και στηρίζουν την κυριαρχία. Μέσω διάφορων επιστημών και «αυθεντιών», υποβάλλονται ιδέες στους μαθητές όπως «κοινωνία χωρίς κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει», «κράτος ίσον κοινωνία» ή «η εξουσία πάντα θα υπάρχει». Το κράτος διαστρεβλώνει την πραγματικότητα κι από εκφραστής της καταπίεσης παρουσιάζεται προστάτης της ελευθερίας κι ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής ζωής. Επιπλέον, η κοινοβουλευτική δημοκρατία εκθειάζεται ως η τελειότερη και η πιο δίκαιη μορφή πολιτεύματος και παράλληλα μονοπωλεί η θεώρηση ότι πρέπει η κοινωνία να ακολουθεί ηγέτες, κόμματα ή άλλα αντιπροσωπευτικά σύνολα (ΔΣ, δεκαπενταμελές). Με αυτόν τον τρόπο αποκρύβεται το γεγονός ότι σε μια ανθρώπινη κοινωνία δεν χρειάζεται η εξουσία ούτε οι αντιπρόσωποι κι ότι η κοινωνία μπορεί να αυτοθεσμίζεται, να αυτοοργανώνεται και να λειτουργεί αντιιεραρχικά και ελεύθερα.
Από τρυφερή ηλικία οι άνθρωποι στα σχολεία δέχονται τον ιδεολογικό βομβαρδισμό που στόχο έχει να καλλιεργήσει την εθνική και θρησκευτική συνείδηση. Στο πλαίσιο αυτό συμπεριλαμβάνονται η πρωινή προσευχή, οι θρησκευτικές εικόνες, οι υποχρεωτικές επισκέψεις στην εκκλησία, οι παρελάσεις, η ελληνική σημαία, οι εθνικές εορτές όπως και τα εθνικιστικά παραμύθια και ύμνοι. Αντί να αναζητούν τρόπους απελευθέρωσης, είναι στο συμφέρον των κυρίαρχων οι εξουσιαζόμενοι να είναι προσηλωμένοι σε μεταφυσικά είδωλα, σε σύμβολα και ψευδαισθήσεις και την κριτική τους για τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα να την αντικαθιστούν με προσευχή και με τη δουλική συσπείρωση πίσω από εθνικά σύμβολα (κατασκευάσματα του έθνους-κράτους). Ουσιαστικά, λοιπόν, οι γνώσεις και η «μόρφωση» που απλόχερα προσφέρονται στο σχολείο δεν είναι παρά η φωνή της κυριαρχίας στους μελλοντικούς υπηκόους της. Οι γνώσεις δεν προσφέρονται για την αφύπνιση των συνειδήσεων ή για την καλλιέργεια της ανθρώπινης προσωπικότητας αλλά προσφέρονται για την επίτευξη της απαιτούμενης κατάρτισης, για την κατασκευή υπηκόων, γραναζιών στη μηχανή του παγκόσμιου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης.

Το σχολείο ως μέρος μιας γενικότερης κοινωνικής πραγματικότητας δε θα μπορούσε να δομηθεί διαφορετικά απ’ τη στιγμή που όλα στην κοινωνία οργανώνονται έτσι ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου. Και φυσικά ένας χώρος όπου συγκεντρώνονται παιδιά, «αδιαμόρφωτα ακόμα ως προσωπικότητες», είναι το ιδανικό πεδίο δράσης για να μπορέσει το κράτος να επιβληθεί και να εδραιωθεί στις συνειδήσεις τους.
Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι στην ουσία μια διαρκής πνευματική καταστολή, ένας ψυχολογικός πόλεμος, μια προσπάθεια υποταγής της συνείδησης και της ζωής στην εξουσία. Γι’ αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα δομείται από διάφορες τεχνικές πειθάρχησης και ελέγχου, όπως είναι ο θεσμός των απουσιών, των πειθαρχικών ποινών και η συνεχής αξιολόγηση και εξετάσεις.
Ο αυταρχικός θεσμός των απουσιών και της υποχρεωτικής παρακολούθησης είναι ο πιο μισητός για τους μαθητές αφού επιβάλλεται καθολικά στον προσωπικό τους χρόνο, ανάγοντας την παρακολούθηση του σχολικού προγράμματος ως το σημαντικότερο μέρος της ζωής τους. Οι μαθητές υποχρεώνονται να υπόκεινται σε βομβαρδισμό πληροφοριών και σε κηρύγματα για ατέλειωτες «διδακτικές» ώρες καθώς οποιαδήποτε απείθεια προς αυτό το πρόγραμμα επιφέρει κυρώσεις. Τα παιδιά εκτός από πνευματικά περιορίζονται και σωματικά αφού περνούν τις περισσότερες ώρες καθισμένα και κλεισμένα σε αίθουσες, ζητούν την άδεια για να σηκωθούν ή να βγουν έξω και προαυλίζονται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα (όπως ακριβώς και οι φυλακισμένοι).
Ο θεσμός των αποβολών, είναι μια τιμωρία για να φοβίσει και να τρομοκρατήσει τους μαθητές και τις μαθήτριες, αλλά εκτός από εκβιαστικά λειτουργεί και σαν εύκολη λύση για να απαλλαγούν προσωρινά ή μόνιμα οι καθηγητές από αυτούς που αρνούνται το ρόλο που θέλουν να τους επιβάλλουν, που αμφισβητούν τον επιμορφωτικό ρόλο των εκπαιδευτικών ή συνολικά την διαδικασία εκπαίδευσης. Οι αποβολές βασίζονται στην ίδια λογική που χρησιμοποιεί ευρέως το κράτος για να καταστέλλει, να απομονώνει και να τιμωρεί όσους αρνούνται να συμβιβαστούν με τις επιταγές του στη γενικότερη κοινωνική ζωή.
Η καθημερινή αξιολόγηση, τα διαγωνίσματα και οι εξετάσεις αποτελούν άλλη μία αντιπαιδαγωγική διαδικασία. Με την πρόφαση της βελτίωσης αποσκοπούν στο να πειθαρχήσουν αλλά και να διαχωρίσουν τους νέους ανθρώπους σε «καλούς και κακούς», «έξυπνους και βλάκες», «μελετηρούς και τεμπέληδες», «ικανούς κι ανίκανους» ∙ ταμπέλες που ίσως να συνοδεύουν τους μαθητές και τις μαθήτριες και στους εργασιακούς χώρους. Επίσης αυτός ο θεσμός αναπαράγει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εξεταζόμενων υπονομεύοντας κάθε έννοια συνεργασίας, προωθεί την εξατομίκευση και σπέρνει την αντιπαλότητα μεταξύ τους αποπροσανατολίζοντας τους από τον κοινό τους αντίπαλο (σύστημα εκμετάλλευσης κι εκφραστές του). Η αλληλεγγύη υποσκάπτεται, η συνεργασία κι η αλληλοβοήθεια ισοδυναμούν με κλεψιά.

Αν ο εξουσιαστικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης καταδεικνύεται κάπου καθαρά, είναι στη σχέση των μαθητών με τους εκπαιδευτικούς, τους κρατικούς λειτουργούς δηλαδή που συνειδητά ή όχι εξυπηρετούν τους σκοπούς του κράτους μέσα στα σχολεία. Η καθηγητική αυθεντία είναι η προσωποποίηση της καταστολής στο σχολικό χώρο. Ανεξάρτητα απ’ τις όποιες παιδαγωγικές θεωρίες και τεχνικές υπάρχουν σε συνδυασμό με την ευγενική διάθεση του δασκάλου, η σχέση του με τους μαθητές θα συνεχίζει να είναι μια εξουσιαστική σχέση, όπου ο εκπαιδευτής θα διατάζει τον εκπαιδευόμενο. Η υπακοή και η πειθάρχηση των μαθητών είναι η ιδανική κατάσταση για τους εκπαιδευτικούς και θα την επιδιώξουν είτε έμμεσα είτε άμεσα. Η τυφλή υπακοή στον δάσκαλο και η ιεραρχία των σχέσεων θα διδάξει το πνεύμα της υποταγής και της συμμόρφωσης αντί για το πνεύμα της αντίρρησης, της άρνησης και της κριτικής αμφισβήτησης. Αυτό το εξουσιαστικό πρότυπο που υποβάλλεται στους μαθητές ,αναπαράγεται από τους ίδιους μετέπειτα στην καθημερινότητα, στις προσωπικές σχέσεις, στους χώρους εργασίας (εργοδότης-εργαζόμενος).
Αυτό που τελικά διακυβεύεται μέσα στα σχολεία είναι η ελευθερία των μαθητών/τριων ως ανθρώπων, πέρα από τον επιβεβλημένο ρόλο του μαθητή και της μαθήτριας. Η ελευθερία δεν είναι διαπραγματεύσιμο μέγεθος, είναι κατάσταση που δεν μπορεί να οριστεί σχετικά ή μερικά άλλα μόνο απόλυτα. «Κι αν δεν διεκδικήσεις την ελευθερία σου, κανείς δεν πρόκειται να στην παραχωρήσει. Αλλά κι αν δεχτούμε πως σας δίνουν ελευθερία, τότε έχετε να κάνετε με απατεώνες που δίνουν παραπάνω απ’ όσα έχουν. Γιατί δεν σας δίνουν τίποτα δικό τους παρά κλεμμένη πραμάτεια, τη δική σας ελευθερία σας δίνουν, αυτή που θα έπρεπε να πάρετε μόνοι σας. Και σας τη δίνουν ακριβώς για να μην την πάρετε μόνοι σας και θελήσετε μάλιστα να τους ζητήσετε και το λόγο για την κλοπή και την απάτη. Είναι αρκετά πανούργοι για να ξέρουν πως η ελευθερία παραχωρημένη δεν είναι ελευθερία.» (Στίρνερ). Η κοινωνία και οι θεσμοί της δομούν μια απέραντη φυλακή και μόνο μέσα από την καταστροφή των εξουσιαστικών αυτών δομών θα μιλάμε για πραγματική κοινωνική ελευθερία. Ελευθεριακή παιδεία μπορεί να υπάρξει μόνο με την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας ανθρώπου από άνθρωπο. Κάθε προσπάθεια βελτίωσης της παρούσας κατάστασης εγγυάται μια φυλακή φαινομενικά με καλύτερους όρους «Δεν ζητάμε περισσότερη ελευθερία αυτή την δίνουν στους σκλάβους όταν μακραίνουν τις αλυσίδες τους. Θέλουμε την κατάργηση της αλυσίδας.»(Α.Μπονάνο).
Τα σχολεία δεν μπορούν να οικειοποιηθούν ειρηνικά από τους μαθητές, γιατί το κράτος ως μοναδικός νόμιμος εκφραστής της βίας δεν θα επέτρεπε ποτέ να χάσει αμαχητί το έδαφος. Οι τρόποι για να σαμποταριστεί η εκπαιδευτική διαδικασία είναι πολλοί κι εναπόκεινται στη φαντασία κι ευρηματικότητα των μαθητών/τριών. Τα σχολεία καταλαμβάνονται, καταστρέφονται επειδή το σχολείο αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στα χέρια του κράτους, μια βιομηχανία μαζικής πλύσης εγκεφάλου. Μέσα σ’ αυτό αναπαράγεται ο λόγος της κυριαρχίας, η αποβλάκωση, η υποταγή, η ρουφιανιά. Παράλληλα νομιμοποιείται στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων το παράδοξο των αντιφάσεων της κοινωνικής πραγματικότητας. Από τη μια η αδηφάγος κατανάλωση, το θέαμα, η εθελοδουλία, η αιμοβόρος ανάπτυξη, τα αφεντικά, το χρήμα, οι μετοχές, οι μπάτσοι, οι τράπεζες, η ιδιοκτησία, ο ρατσισμός, το κράτος και οι νόμοι του κι από τη άλλη η κοινωνική αδικία κι ανισότητα, η αλλοτρίωση, η καταστολή, οι πεινασμένοι, η καταπίεση, οι φυλακές, τα εργασιακά κάτεργα, η ανεργία, τα ναρκωτικά, η καταστροφή της φύσης, οι κατατρεγμένοι μετανάστες και τόσα άλλα.
Στον πόλεμο όμως για την απαλλαγή από όσους μας εξουσιάζουν θα χρειαστεί να δώσουμε μάχες σήμερα αύριο και παντού. Ας εξεγερθούμε λοιπόν… Να καταλάβουμε τα σχολεία κι ας τα μετατρέψουμε σε εστίες αντίστασης ενάντια στην κυριαρχία. Αντίσταση με οποιοδήποτε μέσο μέσα στα σχολεία και παντού, γενικευμένη ανυπακοή κι απειθαρχία. Δεν απαιτούμε τίποτα από καμιά εξουσία, δεν αναγνωρίζουμε καμιά αυθεντία , επιζητούμε την καταστροφή τους.
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΗ.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Για την 5η Μαΐου 2010

Στον δρόμο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε μια απ’ τις μεγαλύτερες πορείες μετά την μεταπολίτευση. Μια φωνή καλύπτει τα πάντα: «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Η οργή για όλους αυτούς που μας προσφέρουν καθημερινά θάνατο, στις πόλεις φυλακές, στα εργασιακά κάτεργα, στα σχολεία εργοστάσια μαζικής παραγωγής υπηκόων, είναι απερίγραπτη. Κάθε γωνία του μητροπολιτικού κέντρου είναι και μια εστία σύγκρουσης με τους “προστάτες” της δημοκρατίας. Τα ένστολα γουρούνια πνίγουν τους διαδηλωτές με τόνους χημικά αλλά αυτοί παραμένουν στον δρόμο. Την ώρα που στο κοινοβούλιο οι δυνάστες κατοχυρώνουν την ολοένα και μεγαλύτερη λεηλασία των ζωών μας, κομμάτι της διαδήλωσης προσπαθεί να εισβάλει σ’ αυτό. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται περιμετρικά της βουλής , όπου η περιοχή του Συντάγματος έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Όλοι δείχνουν αποφασισμένοι…Ο κόσμος αντιστέκεται με όποιο μέσο διαθέτει, πέτρες, ξύλα, μολότοφ, ακόμα και με γυμνά χέρια. Ξαφνικά ο χρόνος παγώνει. Μια είδηση πέφτει σαν σφαίρα: τρεις εργαζόμενοι νεκροί, μια εκ των οποίων ήταν έγκυος, μετά από τον εμπρησμό τράπεζας στην οδό Σταδίου.
Οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους προβαίνουν σε συλλήψεις και προσαγωγές αγωνιστών. Γίνεται εισβολή και πογκρόμ στα Εξάρχεια όπου ξυλοκοπούνται άτομα και μπάτσοι προσπαθούν να εισβάλλουν μέσα σε σπίτια. Ακολουθεί εισβολή στο στέκι μεταναστών και βίαιη εκκένωση της κατάληψης στην οδό Ζαΐμη όπου συλλαμβάνονται αναρχικοί σύντροφοι.

Οι νεκροί εργαζόμενοι στην Marfin εννοείται πως δεν ήταν εχθροί μας, πως δεν ήταν αντίπαλοι μας. Είναι νεκροί ενός πολέμου που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τα αφεντικά.
Οι πολύμορφες δράσεις και αγώνες όσων αντιμάχονται το κράτος, τις εξουσιαστικές σχέσεις μέσα στην κοινωνία και το καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα προτάσσοντας τη ζωή και την ελευθερία βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το τραγικό αποτέλεσμα του εμπρησμού στην Marfin.
Το ήθος όσων αγωνίζονται για την καταστροφή της κυριαρχίας και του συστήματος εκμετάλλευσης δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής θέτοντάς την σε κίνδυνο (φυσικά δεν μιλάμε για τη ζωή των κατά συρροή δολοφόνων κρατιστών και μεγαλοκαπιταλιστών) .
Ως αγωνιζόμενοι αναρχικοί και αντεξουσιαστές δεν μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στη διοίκηση της τράπεζας (ανυπαρξία πυρασφάλειας), αφού έτσι κι αλλιώς για εμάς είναι δεδομένη η αδιαφορία των αφεντικών για τις ζωές των εργαζομένων τους οποίους αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμο υλικό. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για παράπλευρες απώλειες και για τυχαίο γεγονός.
Οι αντιλήψεις «όλοι εναντίον όλων» ή οι αντιλήψεις και πρακτικές που δεν σέβονται τη ζωή και τις συντροφικές σχέσεις είναι εχθρικές προς εμάς και βρίσκονται απέναντί μας.
Ο όλος προβληματισμός μας και οι διαφωνίες που προκύπτουν γύρω από αυτό το θέμα αν μη τι άλλο θα πρέπει να οδηγούν σε πιο συγκροτημένη και υπεύθυνη στάση στο δρόμο και φυσικά όχι σε οπισθοχώρηση όπως θα ήθελε το κράτος.
Οι δυσμενέστεροι όροι σκλαβιάς που επιβάλλονται από τους κυρίαρχους αυτόν τον καιρό πυροδοτούν την οργή και τον ξεσηκωμό όσων αντιλαμβάνονται τις δολοφονικές διαθέσεις και τη βαρβαρότητα αυτού του συστήματος. Τα διάφορα τεχνάσματα για συναίνεση και η κρατική καταστολή δεν μπορούν να μας σταματήσουν!

ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ…
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΟΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ «ΖΑϊΜΗ»


Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου
steki-escalera.blogspot.com

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Οι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ


«Σωτήριο έτος 2010
Ενώ η οικονομία έδειχνε να βρίσκεται σε ύφεση και η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ο Μέγας Προστάτης κύριος Χρυσοχοϊδης, εξαπέλυσε το ύστατο κυνήγι μαγισσών για την σωτηρία του έθνους. Λίγο καιρό μετά την εφεύρεση της περιβόητης γιάφκας του Χαλανδρίου, νέες γιάφκες άρχισαν να ξεπηδούν ανά την επικράτεια. Τα ενοχοποιητικά στοιχεία για άλλη μια φορά ατράνταχτα: βιβλία, ρολόγια, κατσαβίδια, απορρυπαντικά και χειρόγραφες σημειώσεις (άλλωστε η έκφραση της σκέψης είχε απαγορευτεί εδώ και καιρό). Οι οργανώσεις που έσπειραν το φόβο και το τρόμο στο πληθυσμό ˙ προκαλώντας χιλιάδες εργατικά ατυχήματα στο βωμό του κέρδους και δολοφονώντας χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες στα σύνορα, που καταχραστήκαν το δημόσιο πλούτο, που εξάντλησαν τους φυσικούς πόρους και που ώθησαν τους υπηκόους στην εξαθλίωση, στη μιζέρια και στη φτώχεια, είναι πλέον μια μελανή σελίδα στην ιστορία της Δημοκρατίας. Ξαφνικά με την σύλληψη και φυλάκιση των τρομοκρατών, όλα τα προβλήματα εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και οι μέχρι πρότινος σκλάβοι μετατράπηκαν σε βασιλιάδες που περπατούν ελεύθεροι και χορτάτοι χαιρετώντας ευτυχισμένοι τους χιλιάδες προστάτες τους ,που πλέον βρίσκονται σε κάθε γωνία…»
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΟΜΩΣ, ΤΕΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ


Το κράτος σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινωνίας απ’ τα προβλήματα που την μαστίζουν, έθεσε για ακόμα μία φορά σε εφαρμογή το σχέδιο: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Ένα μήνα περίπου μετά τη δολοφονία του αγωνιστή αναρχικού Λάμπρου Φούντα από τους ένστολους δολοφόνους της δημοκρατίας, το κράτος ανοίγει άλλη μια υπόθεση για να καταστείλει τις αντιστάσεις. Στις 10 Απριλίου 6 αγωνιστές φυλακίζονται με συνοπτικές διαδικασίες κατηγορούμενοι ως μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα». Μια εκ των έξι συντρόφων βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης αλλά αυτό δεν εμποδίζει τις διωκτικές αρχές απ’ το να την φυλακίσουν. Ταυτόχρονα γίνονται εισβολές σε σπίτια και άλλων συντρόφων από μπάτσους με την πρόφαση αναζήτησης στοιχείων για να δεθεί «το πάζλ της τρομοκρατίας».
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης των συντρόφων τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Εξαπάτησης σε συνεργασία με τα γουρούνια της αντιτρομοκρατικής αρχίζουν να εκστομίζουν ατέλειωτα σενάρια φαντασίας, να λοιδορούν και να συκοφαντούν τους συντρόφους σε μια γνωστή πλέον προσπάθεια να δημιουργήσουν κλίμα τρομολαγνίας και φόβου στην κοινωνία. Πιστά σκυλιά και ρουφιάνοι από πάντα, τα ανδρείκελα των ΜΜΕξημέρωσης κατασκευάζουν πρώτοι μια τηλεοπτική υπόθεση προκειμένου να δικαιολογήσει αργότερα το κράτος τις κινήσεις του. Είναι όμως, μια υπόθεση που ξεφεύγει από τα πλαίσια της φαντασίας, όπου άνθρωποι κλείνονται στη φυλακή, ενώ πολλοί άλλοι διασύρονται και εξευτελίζονται στην αρένα του θεάματος. Παράλληλα, γίνονται αλλεπάλληλες εκκλήσεις για σύγχρονους δοσίλογους και χαφιέδες ώστε το κράτος να παρουσιάσει μια πλαστή εικόνα συναίνεσης και οι μπάτσοι να μην νιώθουν μοναξιά..
Μερικούς μήνες πριν, το σοσιαλιστικό ΜΠΑΤΣΟΚ σε συνεργασία με κάθε φύσεως εγχώριο και εξωτερικό αφεντικό, αναλαμβάνει να συνεχίσει «το θεάρεστο» έργο της προηγούμενης κυβέρνησης. Όλοι έχουμε πάρει χαμπάρι ότι το κράτος προσπαθεί να επιβάλλει τις νέες συνθήκες εντατικότερης δουλείας ή αλλιώς τα νέα μέτρα λιτότητας με πρόφαση την οικονομική κρίση ή την χρεοκοπία του κράτους. Όσο για τον καριερίστα Χρυσοχοΐδη έχει γίνει πλέον φανερό ότι ο ρόλος του δεν είναι κανένας άλλος παρά να προστατεύει τις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Ο «στραγγαλισμός» μας που επιχειρείται απ’ τις τράπεζες σε συνεργασία με τα τομάρια της βουλής, θέλουν να γίνει χωρίς αντιστάσεις, χωρίς διαμαρτυρίες και χωρίς να βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους.
Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές ως ένα μάχιμο και συγκρουσιακό κομμάτι της κοινωνίας που δεν αφομοιώνεται στο σύστημα, είναι μάλλον η μεγαλύτερη απειλή απέναντι στους κυρίαρχους και στα σχέδιά τους. Η εξέγερση του Δεκέμβρη 08 και ο ρόλος που έπαιξαν οι αντιεξουσιαστές είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του πλήγματος που μπορούν να επιφέρουν οι πολύμορφες δράσεις και οι αδέσποτες συγκρούσεις κατά της κυριαρχίας. Αυτός είναι και ο λόγος που το κράτος προσπαθεί να καταστείλει τη δράση των αναρχικών με ωμή βία, επειδή δεν μπορεί να τους αφομοιώσει και να τους ελέγξει με άλλους τρόπους.
Το κράτος στην προσπάθειά του να αποδυναμώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις και να επιβληθεί ολοκληρωτικά με δυσμενέστερους όρους, εδώ και μήνες ακολουθεί μια ιδιότυπη στρατηγική καταστολής κατασκευάζοντας μια βιομηχανία παραγωγής υπόπτων. Στοχοποιώντας αγωνιστές και προσάπτοντάς τους βαρύτατες κατηγορίες προσπαθεί να τους απωθήσει από τη δράση και τον αγώνα, παράλληλα να πανικοβάλει και να τρομοκρατήσει το σύνολο των ανθρώπων που αντιστέκονται στις εντολές του. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι ο στόχος των κυρίαρχων δεν είναι η καταστολή των αναρχικών ως ένα απομονωμένο κομμάτι της κοινωνίας, αλλά του συνόλου της κοινωνίας και κυρίως της μερίδα της που δεν σκύβει το κεφάλι, που δεν συμμορφώνεται με την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Δεν είναι ανάγκη να είσαι καμιά αυθεντία ή ειδικός για να καταλάβεις τις μηχανορραφίες και την απάτη κράτους και τραπεζικού συστήματος απέναντι σε όλους μας.
Όπως στην υπόθεση Χαλανδρίου έτσι και σε αυτήν την υπόθεση σύντροφοι κατηγορούνται για συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση» με σαθρά, αντιφατικά και πολλές φορές γελοία τεκμήρια που μόνο η αντιτρομοκρατική και οι κονδυλοφόροι του υπουργείου προ.πο θα δημοσιοποιούσαν. Στην ουσία συγγενικές, φιλικές και συντροφικές σχέσεις ποινικοποιούνται και αγωνιστές στέλνονται στην φυλακή λόγω των αναρχικών τους απόψεων.
Για μας ωστόσο είναι αδιάφορο αν οι σύντροφοί μας είναι αθώοι ή ένοχοι απέναντι στο κράτος και τα τσιράκια του, οι οποίοι άλλωστε είναι οι μόνοι εγκληματίες και τρομοκράτες. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, αδιαπραγμάτευτη και αδιαμεσολάβητη από τα ΜΜΕ και τα κόμματα.
Πέραν από την καθημερινή επιβολή της εξουσίας στη ζωή μας, ο καθένας και με τις επιλογές και τη στάση του απέναντι στα πράγματα παίρνει θέση. Οι συνθήκες καταστολής, ελέγχου και πλύσης εγκεφάλου που ζούμε δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μια δικτατορία. Μια δικτατορία μάλλον θα ζήλευε τη δημοκρατία. Όποιος δεν κατάλαβε ποιον στηρίζει με τη στάση του είναι καιρός να πάρει συνειδητά θέση. Το σαθρό οικοδόμημα της δημοκρατίας έχει καταρρεύσει θεωρητικά εδώ και πολύ καιρό, το σύστημα αυτό τρέφεται πίνοντας το αίμα μας, τρώγοντας από τη σάρκα μας. Αυτό που έμεινε είναι να το κατανοήσουμε όλοι, να διαλύσουμε τις συνθήκες καταπίεσης και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Όποιος κάνει τα στραβά μάτια, όποιος κλειδώνεται στην τρύπα του με τον Πρετεντέρη και την Τρέμη έχει πάρει ήδη θέση δίπλα στα σιχάματα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι …ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ.
Αυτοί που φυλακίζουν και συνθλίβουν ζωές ας αναμένουν τα χειρότερα. Η δικαιοσύνη και η αλήθεια άλλωστε θα επικρατήσουν συνθλίβοντας το κράτος και τα αφεντικά.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ- ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ


Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου
steki-escalera.blogspot.com

Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Δυο λόγια για τον αναρχικό αγωνιστή Λάμπρο Φούντα

Στις 10 Μάρτη 2010 στη Δάφνη πέφτει νεκρός από σφαίρες μπάτσου ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας έπειτα από ανταλλαγή πυροβολισμών. Ο σύντροφος έφυγε απ’ τη ζωή με το όπλο στα χέρια, πολεμώντας. Δηλώνοντας έτσι τη θέση που πήρε απέναντι στη κυριαρχία και την εκμετάλλευση.
Μετά το γεγονός της δολοφονίας αρχίζει ένας συρφετός παραπληροφόρησης και κατασυκοφάντησης του συντρόφου. Τα παπαγαλάκια της εξουσίας βγάζουν από την ρουφιανοαποθήκη τους ότι έχουν και δεν έχουν και αρχίζουν να μιλάνε για «νέο Σάββα Ξηρό», για «επικίνδυνους τρομοκράτες», για «τους ληστές με τα μαύρα», για «διασυνδέσεις με την Ε.Ο.17Ν και τον Ε.Α.» και για διάφορα άλλα τρομοσενάρια. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να ρίξουν στάχτη γύρω από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η δολοφονία. Τα ειρωνικά σχόλια, η δημοσίευση προσωπικών φωτογραφιών και δεδομένων είναι μια προσπάθεια απονοηματοδότησης και σπίλωσης της επαναστατικής προσωπικότητας και δράσης του Λάμπρου Φούντα.
Ταυτόχρονα τα σκυλιά της αντιτρομοκρατικής μπουκάρουν σε σπίτια συγγενών και φίλων «ψάχνοντας για πληροφορίες», χτυπούν πόρτες στη γειτονιά όπου έμενε ο Λάμπρος αναζητώντας για ρουφιάνους και για οτιδήποτε μπορεί να στηρίξει τα αστυνομικά τους σενάρια, ενώ από τις οθόνες των τηλεοράσεων οι τηλεθεατές βομβαρδίζονται ανελλιπώς με τα νούμερα τηλεφώνων της αντιτρομοκρατικής με την πρόθεση να βρεθεί ο επόμενος χαφιές.
Όμως, παρά την λάσπη από τα ΜΜΕ, η προσωπικότητα και η δράση του Λάμπρου είναι γνωστή. Θεωρούμε ότι εμείς που δεν γνωρίσαμε προσωπικά τον Λάμπρο μπορούμε να μεταφέρουμε δύο λόγια από κείμενα ή τις κουβέντες συντρόφων που τον γνώρισαν και στάθηκαν δίπλα του. Ο Λάμπρος Φούντας ήταν ένας κοινωνικός αγωνιστής που κόντρα στην γενική απάθεια και συναίνεση της πλειοψηφίας, βρισκόταν στους αγώνες και στα οδοφράγματα πολεμώντας την κυριαρχία και ότι συνεπάγεται με την επιβολή της. Ο Λάμπρος από τα σχολικά του χρόνια την δεκαετία του 90’ συμμετείχε στους κοινωνικούς αγώνες, στις πορείες, στις συνελεύσεις, στις συγκρούσεις. Ήταν αναρχικός και είχε συμμετοχή σε συλλογικότητα με πολύμορφη δράση, που έκδιδε και έντυπο αντιπληροφόρησης. Δεν ήταν αποκομμένος από την κοινωνία ούτε έκανε απλά τις προσωπικές του επιλογές, είναι στον αναρχικό «χώρο» και η υπόθεση για την οποία αγωνίστηκε είναι υπόθεση όλων μας, ο Λάμπρος είναι ένας από μας…
Ο Λάμπρος Φούντας πήρε θέση επιθετική απέναντι σε ότι μας καταπιέζει και μας εκμεταλλεύεται. Δεν χάθηκε, δεν συμβιβάστηκε, δεν παραδόθηκε στην ιδιώτευση και στον συμβιβασμό με τους επικυρίαρχους. Δεν ήταν ήρωας μα ούτε και ένας «μέσος συμβιβασμένος» άνθρωπος. Ήταν αναρχικός στην «πρώτη γραμμή» της αντίστασης για αυτό και τον τιμούμε.
Οι σύντροφοι που έφυγαν απ’ τη ζωή στην μνήμη και στη καρδιά μας μένουν ζωντανοί. Τέτοια γεγονότα δεν μπορούν παρά να μας πεισμώνουν και να επιστρατεύουν όλες μας τις δυνάμεις. Επειδή όλα δείχνουν ότι ο μόνος δρόμος για μια ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή δεν είναι η υποταγή στη βαρβαρότητα των κυρίαρχων αλλά είναι να θέσουμε τον εαυτό μας στον αγώνα εναντίον τους…

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ
ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ


Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΒΑΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ.... για την υπόθεση στο Χαλάνδρι


Λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές ,στις 23 Σεπτεμβρίου 2009 , το κράτος για να αντιμετωπίσει τον γενικότερο «αναβρασμό» και τη δυσαρέσκεια που επικρατούσε στην κοινωνία ,αποφασίζει να θέσει σε λειτουργία ένα σχέδιο παραγωγής φόβου για να επιβάλλει ευκολότερα τη συναίνεση στα σχέδιά του. Η όλη υπόθεση που άρχισε επί κυβέρνησης της Ν.Δ. ήταν μια προσπάθεια για να ξεπλύνει το αμαυρωμένο από τα σκάνδαλα επικοινωνιακό της προσωπείο απέναντι στους ψηφοφόρους της. Επιχείρησαν σ ΄ ένα προεκλογικό υπερθέαμα να παρουσιάσουν ότι «κάνουν δουλειά και πιάνουν τρομοκράτες». Συγκεκριμένα, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής εισβάλλουν στο σπίτι του Χάρη Χατζημιχελάκη στο Χαλάνδρι όπου τον περιμένουν και τον συλλαμβάνουν. Παράλληλα συλλαμβάνονται άλλα 3 άτομα , ο ξάδερφός του Μάνος Γιόσπας και η φίλη του όπως και ο Παναγιώτης Μασούρας. Οι τέσσερις τους οδηγούνται στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ όπου αρχίζουν οι ανακρίσεις από την αντιτρομοκρατική. Ταυτόχρονα εκδίδονται άλλα 6 εντάλματα σύλληψης ατόμων που έχουν με τους προαναφερθέντες συντροφικές ή φιλικές σχέσεις. Οι έξη αυτοί σύντροφοι αρνούμενοι να παραδοθούν στα χέρια του κράτους αναγκάζονται να βγουν από την καθημερινότητά τους και οδηγούνται στη φυγοδικία. Μετά από λίγες μέρες η μία από τους συλληφθέντες αφήνεται ελεύθερη με περιοριστικούς όρους ενώ αρχίζει ένα «κυνήγι μαγισσών» για την ενοχοποίηση και άλλων ανθρώπων για την ίδια υπόθεση. Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ αναμασώντας τις πληροφορίες των μπάτσων δεν χάνουν χρόνο και σπεύδουν να βαφτίσουν το σπίτι «γιάφκα» και την παρέα «τρομοκρατική οργάνωση» . Προβάλλουν ως «αδιάσειστα» στοιχεία στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες μερικά σπρέι , αφίσες και μπογιές που βρέθηκαν στο σπίτι ενώ μιλούν για διάφορα ενοχοποιητικά αντικείμενα που όμως ποτέ δεν παρουσιάστηκαν. Η ενορχηστρωμένη επιχείρηση των κυρίαρχων να δείξουν ότι ένα σπίτι που χρησιμοποιείται από τον Χατζημιχελάκη Χ. για να ζει όπως ζούμε όλοι είναι και γιάφκα τρομοκρατών, είναι η προσπάθεια να αποδείξουν ότι ο γάιδαρος πετάει. Οι φυλακισμένοι σύντροφοι βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα όχι επειδή οι αρχές απέδειξαν την σχέση τους με τις κατηγορίες που τους προσάπτονται αλλά μέχρι να αποδείξουν το αντίθετο, δηλαδή για το δικαστήριο είναι «ένοχοι» μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Η βιομηχανία μαζικής παραγωγής υπόπτων που στήνεται έρχεται να στοχοποιήσει και να ποινικοποιήσει τις φιλικές και συντροφικές σχέσεις με βάση δαχτυλικά αποτυπώματα που βρέθηκαν στο σπίτι στο Χαλάνδρι. Πιο συγκεκριμένα, στις 14/11/09 συλλαμβάνεται μετά από παρακολούθηση η Α.Χ. επειδή βρέθηκε αποτύπωμα της σε ένα κηροπήγιο. Αφού απήχθη από την αντιτρομοκρατική, οδηγείται στον εισαγγελέα και αφήνεται ελεύθερη. Στις 5/01 συλλαμβάνεται ο Ν.Μ. επειδή βρέθηκαν τα αποτυπώματα του σ΄έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή που είχε συναρμολογήσει για τον φίλο και συνάδελφό του Χάρη Χ. Αφήνεται και αυτός ελεύθερος μέχρι την δίκη της υπόθεσης. Στη 01/02 προφυλακίζεται ο Ν.Β. επειδή βρέθηκαν αποτυπώματά του σε μια πλαστική σακούλα και σ΄ένα φυλλάδιο. Μετά από περίπου ένα μήνα αποφυλακίζεται. Τα ΜΜΕ μιλούν επίσης και για άλλα «κρυφά» εντάλματα σύλληψης που όμως ποτέ δεν εκδόθηκαν επίσημα. Η όλη επιχείρηση του κράτους και των κονδυλοφόρων του δεν έχει σαν κύριο στόχο την εξουδετέρωση συγκεκριμένων προσώπων ούτε την εξάρθρωση συγκεκριμένης ομάδας, αλλά αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης κατασταλτικής στρατηγικής, είναι ο «δούρειος ίππος» που αποσκοπεί στον εγκλωβισμό γενικότερα κόσμου που αντιστέκεται στην εξουσιαστική βαρβαρότητα. Το κράτος αντιλαμβανόμενο τη δυναμική της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008 προσπαθεί να προλάβει μια παρόμοια κατάσταση που μπορεί να ξεσπάσει λόγω των νέων συνθηκών εντατικότερης δουλείας που επιβάλλονται αυτόν τον καιρό (λόγω της «χρεοκοπίας» του καπιταλιστικού συστήματος). Τον κατασταλτικό αυτό σχεδιασμό τον βλέπουμε και σε άλλες περιπτώσεις όπως στην εντατικότερη αστυνομοκρατία στα εξάρχεια από τον Σεπτέμβρη, στην εφαρμογή του κουκουλονόμου, στις 300 προσαγωγές την 17 Νοέμβρη 2009, στην επικήρυξη 3 αναρχικών, στις 122 συλλήψεις τον Δεκέμβρη του 2009, στην εισβολή στο Ρεσάλτο και στο δημαρχείο στο Κερατσίνι και την δίωξη των συντρόφων, στην εκδικητική καταδίκη του αναρχικού Ηλία Νικολάου σε 7,5 χρόνια φυλάκισης, στις εξοντωτικές ποινές στους αναρχικούς Πολύκαρπο Γεωργιάδη και Βαγγέλη Χρυσοχοϊδη για την αλληλεγγύη που έδειξαν στον δραπέτη Β.Παλαιοκώστα, στις συλλήψεις στην πορεία του Βύρωνα για τη δολοφονία του Νίκου Τόντι από μπάτσους, στις συλλήψεις διαδηλωτών στις απεργιακές πορείες, στη δολοφονία του αναρχικού αγωνιστή Λάμπρου Φούντα από ένστολα σκυλιά της δημοκρατίας. Οι κυρίαρχοι χρησιμοποιούν πάγιες τακτικές για να διαλύσουν τις επιθετικές αντιστάσεις. Επιχειρούν να διαχωρίσουν και να κατατάξουν σε μια προσπάθεια να διαχειριστούν πιο εύκολα τους αντιστεκόμενους. Φτιάχνουν κατηγορίες όπως των αναρχικών «χούλιγκαν», των «ιδεολόγων», των «τρομοκρατών», των «φίλων αντιεξουσιαστών του Χρυσοχοίδη», των «ειρηνικών διαδηλωτών» και των «βανδάλων». Η επιχείρηση αυτή δεν είναι κάτι το πρωτοφανές αλλά είναι κάτι που έχει ξαναγίνει στην Ευρώπη (υπόθεση Μαρίνι* στην Ιταλία). Το ελληνικό κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ κατασκευάζει είδωλα φόβου και τρομοκράτησης της κοινωνίας. Αναπαράγουν το στερεότυπο του αδίστακτου τρομοκράτη με στόχο να παραπληροφορήσουν, να απονοηματοδοτήσουν και να εγκληματοποιήσουν την όλη δράση των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών. Αυτές τις μέρες 3 σύντροφοί μας κλείνουν 6 μήνες προφυλάκισης και άλλοι 6 καταζητούνται κατηγορούμενοι για συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση». Κατηγορούνται από ένα δικαστήριο που ξέρει καλά να συντηρεί την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, που ξέρει καλά να τιμωρεί ό,τι βγαίνει από την κανονικότητα που επιβάλλει, που ξέρει καλά να εκδικείται ό,τι μάχεται για ελευθερία. Στο «δικαστήριο» αυτό και στο σύστημα που το στηρίζει στρέφουμε την οργή μας. Στεκόμαστε δίπλα στους συντρόφους μας. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΟΤΕ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ!
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ Π.ΜΑΣΟΥΡΑ ,
Χ.ΧΑΤΖΗΜΙΧΕΛΑΚΗ, Μ.ΓΙΟΣΠΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΒΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
*αντιτρομοκρατική εκστρατεία του ιταλικού κράτους όπου φυλακίζονταν αγωνιστές χωρίς στοιχεία για «αξιόποινες πράξεις» που παραβίαζαν την αστική νομιμότητα, ουσιαστικά όμως για την ιδεολογική τους τοποθέτηση και για την αντιεξουσιαστική τους δράση.

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου
steki-escalera.blogspot.com

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

για τα γεγονότα στο Βύρωνα

ΟΤΑΝ ΟΙ «ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ» ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ

ΚΑΘΕ ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ



Στις 16.02.2010 κατά τη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης για την σύλληψη 2 ατόμων στον Βύρωνα , μέσα από καταιγισμό πυροβολισμών , πέφτει νεκρός από 9 σφαίρες μπάτσου ο περαστικός εκείνη την ώρα 25χρονος Νίκος Τόντι . Οι μπάτσοι ενώ γνώριζαν ότι ήταν πιθανό να υπάρξει ανταλλαγή πυρών , δεν δίστασαν μέρα μεσημέρι να επιχειρήσουν τη σύλληψη σε μια γειτονιά ,κάτι που πολύ πιθανό θα έβαζε σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά , αφού πυροβόλησαν τον 25χρονο , οι μπάτσοι τον άφησαν για πολλή ώρα αιμόφυρτο στο δρόμο μην επιτρέποντας στο ΕΚΑΒ να πλησιάσει για λόγους «ασφάλειας» .

Άμεση σχέση με την επιχείρηση της 16.02 είχε και το γεγονός του αφοπλισμού των μπάτσων από 2 άτομα το περασμένο βράδυ στο Μαρούσι. Με αφορμή το γεγονός αυτό οι τηλερουφιάνοι άρχισαν να δημιουργούν κλίμα τρομολαγνίας και να διαλαλούν την «ανάγκη» για περισσότερη ασφάλεια. Μίλησαν για αδίστακτους κακοποιούς και για ανικανότητα της αστυνομίας να τους αντιμετωπίσει. Οι μπάτσοι και το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ. σε μια προσπάθεια να αποκαταστήσουν την «χαμένη τους τιμή» θεώρησαν ότι μπορούν να συμπεριφέρονται σαν καουμπόηδες μέσα στις γειτονιές της Αθήνας μέρα μεσημέρι. Άλλωστε ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ δήλωσε μετά το γεγονός ότι «στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας είναι λογικό να υπάρχουν παράπλευρες απώλειες…» .

Πέρα ,όμως , από τον χώρο και τον χρόνο , η ίδια ύπαρξη και ο ρόλος των μπάτσων είναι ένα γεγονός που από μόνο του έχει δολοφονικές συνέπειες . Γι αυτό και ο θάνατος του 25χρονου δεν ήταν ατύχημα αλλά ένα λογικό συνεπακόλουθο , όπως και τόσα άλλα παραδείγματα εν ψυχρώ κρατικών δολοφονιών. Εξάλλου, ο θάνατος του 25χρονου δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από «εξοστρακισμό» αφού προήλθε από 9 στοχευμένους πισώπλατους πυροβολισμούς.

Σε καμία περίπτωση η δολοφονία του 25χρονου από μπάτσους δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό! Οι εν ψυχρώ δολοφονίες από μπάτσους δεν είναι λίγες και χρειάζονται πολλά φύλλα χαρτί μόνο για να καταγραφούν τα ονόματα των δολοφονηθέντων. Οι δολοφονίες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, στα κρατητήρια των Α.Τ. , στις φυλακές ή στους δρόμους σε διάφορες καουμπόικες ενέργειες της ΕΛ.ΑΣ είναι καθημερινό φαινόμενο. Η καραμέλα , επομένως , του «μεμονωμένου περιστατικού» δεν μπορεί να φαγωθεί πλέον.

Ο Χρυσοχοϊδης ως άλλος χαφιές ήρωας βγαλμένος από το μυθιστόρημα «1984» δεν σταματά με επικοινωνιακή χειραγώγηση από τα Μ.Μ.Ε. να αντιστρέφει περίτεχνα την πραγματικότητα. Αγνοώντας το γεγονός της δολοφονίας , μέσα σε όλη την τραγικότητα που τον διακατέχει, εξαγγέλλει την κυκλοφορία περισσότερων ένστολων δολοφόνων στους δρόμους , πουλώντας το παραμύθι της περισσότερης ασφάλειας. Τα παχιά λόγια και η δημαγωγία των κονδυλοφόρων των Μ.Μ.Ε. και του Χρυσοχοίδη είναι μια προσπάθεια αφενός παραπληροφόρησης και σύγχυσης της ήδη μεθυσμένης κοινής γνώμης και αφετέρου καταστολής σε ιδεολογικό επίπεδο των κοινωνικών αντιστάσεων. Μιλώντας συνέχεια για εσωτερικούς εχθρούς και τρομοκρατία προωθούν το ιδεολόγημα της ασφάλειας, προσπαθώντας να προλάβουν τις συνέπειες των «εκρήξεων» της κοινωνικής οργής εξαιτίας της «θεσμικής κρίσης» του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι μια γνωστή πρακτική εκ μέρους των κυρίαρχων οι οποίοι σπέρνουν το φόβο και τη σύγχυση σε μια περίοδο που το κράτος βρίσκεται σε δύσκολη θέση.

Ενάντια στο φόβο που προσπαθεί να εξαπλώσει το κράτος στέκονται οι δικές μας αντιστάσεις και τα δικά μας προτάγματα για ζωή και ελευθερία. Στις 27.02 διοργανώθηκε από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές πορεία στις γειτονιές του Βύρωνα , ως μια προσπάθεια να αναδειχθεί και να μην αποσιωπηθεί και αυτή η κρατική δολοφονία . Με την παρουσία μας στον δρόμο , μαζί με άλλα , δηλώνουμε ότι δεν μασάμε τις αηδίες περί προστασίας μας από τους ένστολους δολοφόνους οι οποίοι δεν προστατεύουν τίποτα άλλο παρά τα συμφέροντα των αφεντικών. Καθώς η πορεία έβαινε προς το τέλος της , οι μπάτσοι θέλοντας να μην διαδίδονται άλλο τα αντιεξουσιαστικά και αντιμπατσικά μηνύματα που έστελναν τα συνθήματα και τα σπασίματα τζαμαριών σε γραφεία του πασοκ ,και πιθανότατα βάσει πολιτικής εντολής απʼτην πλευρά του κράτους, επιτέθηκαν ,τραυμάτισαν σοβαρά και συνέλαβαν αγωνιστές.

Οι συλληφθέντες κρατήθηκαν στην ΓΑΔΑ για 3 μέρες εκτός από έναν ανήλικο που αφέθηκε ελεύθερος την 01.03. Εκτός από πλημμελήματα , κάποιοι από τους συλληφθέντες κατηγορούνται με βάση τον κουκουλονόμο και ένας ότι πέταξε μολότωφ. Να σημειωθεί ότι δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε μια μολότωφ σʼ αυτή την πορεία και ότι οι κατηγορίες των μπάτσων είναι εντελώς κατασκευασμένες (πολύ πιθανόν σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τον άγριο ξυλοδαρμό που εξαπέλυσαν κατά των συλληφθέντων).

Όσο κι αν προσπαθούν να μας φιμώσουν , να μας διώξουν ποινικά , να μας φυλακίσουν , εμείς θα βγαίνουμε πάντα στο δρόμο και θα αγωνιζόμαστε μέχρι την ολική καταστροφή του κόσμου της εξουσίας και την τελική ανατροπή της κοινωνίας των σκλάβων και των αφεντικών. ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ..



ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

της πορείας του Βύρωνα 27.02


25ΧΡΟΝΟΣ ΝΕΚΡΟΣ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ


ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

προβολή-συζήτηση

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Αλληλεγγύη στους 5 συλληφθέντες του Αγ.Παντελεήμονα στις 09/06/2009

Τους τελευταίους μήνες το κράτος εναρμονισμένο με τις διακρατικές συμφωνίες και σχεδιασμούς αναβαθμίζει το κατασταλτικό του πρόσωπο και το κυρίως ιδεολογικό υπόβαθρο που χρησιμοποιείται περιστρέφεται γύρω από το “δόγμα της ασφάλειας των πολιτών”. Προσπαθώντας να διασπείρει τον φόβο έτσι ώστε να δικαιολογήσει την καταστολή, βαφτίζει ως “εσωτερικούς εχθρούς” ορισμένα κοινωνικά κομμάτια. Με διάφορες μεθόδους και κυρίως με την προπαγάνδα μέσω των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης προετοιμάζει το έδαφος για περαιτέρω απαγορεύσεις και έλεγχο. Για άλλη μια φορά για τον ρόλο του “αποδιοπομπαίου τράγου” επιλέχτηκαν οι μετανάστες καθώς και τα πιο εξαθλιωμένα κοινωνικά κομμάτια (τοξικοεξαρτημένοι, άστεγοι κ.τ.λ). Η επίθεση του κράτους σ’ αυτούς εκφράζεται με επιχειρήσεις σκούπα, βιασμούς και βασανιστήρια σε Α.Τ, δολοφονίες, νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και με παρακρατικές επιθέσεις φασιστικών συμμοριών που σε αγαστή συνεργασία με τους μπάτσους έχουν διαμορφώσει τη καθημερινότητα στο κέντρο της Αθήνας.
Στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα εδώ και 1 χρόνο έχει συσταθεί μια επιτροπή κατοίκων που την απαρτίζουν χρυσαυγίτες μαζί με “φιλήσυχους” νοικοκυραίους που απαιτούν να φύγουν οι μετανάστες από την περιοχή. Έτσι, οι εμπρησμοί σπιτιών μεταναστών, οι ξυλοδαρμοί και τα μαχαιρώματα έχουν γίνει σύνηθες φαινόμενο δημιουργώντας ένα κλίμα βίας και χάους.
Δημιουργώντας πόλους αντίστασης και αντεπίθεσης αναρχικοί προέβησαν σε μαζικές παρεμβάσεις αντιπληροφόρισης στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Σε μια απ’ αυτές φασιστοειδή με τις πλάτες των μπάτσων επιχείρησαν να επιτεθούν στους συγκεντρωμένους, όμως απωθήθηκαν. Τις προκλήσεις των φασιστών ακολούθησε η οργανωμένη επίθεση των μπάτσων με ΜΑΤ και ομάδες Δέλτα με τις οποίες,μετά από συγκρούσεις σώμα με σώμα, συνέλαβαν 5 συντρόφους.Η αλληλεγγύη στο πρόσωπό τους είναι αδιαπραγμάτευτη αφού σ’ αυτούς βλέπουμε τον δικό μας εαυτό και τη δική μας δράση στον πόλεμο εναντίον του κράτους και της εξουσίας, χωρίς καμιά συνδιαλλαγή, χωρίς καμιά υποταγή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 5 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
Που δικάζονται στις 20 Ιανουαρίου στην Ευελπίδων
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στα ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ 09.00