ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Η σταδιακή και κατ’επίφαση κατάργηση των βασανιστηρίων ως μορφή τιμωρίας,από το 18ο αι και μετά,και η εμφάνιση της φυλακής,συνδέεται με την ανάδυση του καπιταλισμού.Εφόσον σε μια βιομηχανική κοινωνία υπάρχει ανάγκη από ανθρώπινο δυναμικό,το σώμα των κρατουμένων έχει πλέον χρησιμότητα αφού η εκμετάλλευσή του βοηθά στην παραγωγική διαδικασία.Έτσι οι φυλακές μετατρέπονται σε βιομηχανίες παραγωγής διαφόρων προϊόντων για την ανάπτυξη της οικονομίας,ενώ η τιμωρία καλύπτει το καθαρά εκδικητικό της πρόσωπο φορώντας το προσωπείο του ανθρωπισμού και του σωφρονισμού.

Στη φυλακή το σώμα είναι εκ των πραγμάτων εγκλωβισμένο.Αυτό που επιπλέον επιδιώκεται είναι ο περιορισμός της σκέψης ˙της ελευθερίας που κάποιοι κατέχουν ακόμη και μέσα στην απομόνωση και η οποία μπορεί να πλήξει τη σταθερότητα του κρατικού οικοδομήματος.Ο μηχανισμός αυτός στοχεύει στην εξουδετέρωση της προσωπικότητας μέσα από τη σωματική βαρβαρότητα και τους ψυχολογικούς πειθαναγκασμούς.

Ένα πρωταρχικό μέσο για την υποταγή του ατόμου είναι η αρχιτεκτονική των φυλακών.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ιδέα του πανοπτικού.Πρόκειται για φυλακή δακτυλοειδούς σχήματος με ένα φυλάκιο στο εσωτερικό της, απ’όπου και είναι δυνατή η παρακολούθηση των κρατουμένων από τη σκιά τους που σχηματίζεται μέσα στα κελιά.Φυσικά η επιτήρησή τους δεν είναι δυνατόν να είναι συνεχής.Ωστόσο σημασία δεν έχει η ίδια η παρακολούθηση ,αλλά το να γνωρίζει ο κρατούμενος ότι μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να παρακολουθείται.Έτσι αυξάνεται η δυνατότητα άσκησης ελέγχου από την εξουσία.Στη σύγχρονη εποχή βέβαια μια τέτοια αρχιτεκτονική δεν είναι αναγκαία,αφού χάρη στην τεχνολογία υπάρχει η ηλεκτρονική επιτήρηση ˙οι κάμερες που κατακλύζουν όχι μόνο τα οικοδομήματα των φυλακών ,αλλά και την κοινωνία-φυλακή.

Ο θεσμός της φυλακής δεν υπηρετεί την ανάγκη για μια ειρηνική κοινωνική συμβίωση,όσο και αν κάποιοι δικηγόροι,κοινωνιολόγοι κτλπ προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, εμμένοντας στις αυταπάτες τους.Η φυλακή είναι από τους πιο δυνατούς μηχανισμούς του κράτους για την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων.Το κράτος γεννά και επιζητά την «εγκληματικότητα»για την εδραίωσή του.Όταν ο πολίτης-ιδιοκτήτης νιώθει να απειλούνται τα συμφέροντά του,έχει ανάγκη από προστασία, την οποία προσφέρουν απλόχερα οι νόμοι και τα μπατσιράκια.Έτσι το κράτος εξουσιάζει εύκολα με τις ευλογίες της «κοινής γνώμης».Ακόμη η εκάστοτε αρχή καταφέρνει να στρέψει την προσοχή των υπηκόων της από τα δικά της σκάνδαλα δημιουργώντας εσωτερικούς εχθρούς.Σπέρνει το φόβο και την ανασφάλεια ,στοχοποιώντας μερίδες πληθυσμού ,ανάλογα με τις προσφερόμενες συνθήκες(πχ μετανάστες,αντιεξουσιαστές),και μαζεύει ψηφοφόρους με το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στην παραβατικότητα.Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογεί την καταστολή σ’αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας που στην πραγματικότητα θεωρούνται επικίνδυνα για τα δικά της συμφέροντα.Το κράτος δαιμονοποιεί και τιμωρεί πράξεις που μπορούν να πλήξουν τη σταθερότητά του,όπως οι μαζικές νόμιμες ή παράνομες παρεμβάσεις,προλαμβάνοντας έτσι μια γενικευμένη αμφισβήτηση της δυναμικής του που αυτές μπορούν να δημιουργήσουν.Για παράδειγμα μια ομαδική απαλλοτρίωση super-market αντιμετωπίζεται ως σοβαρό ποινικό αδίκημα ,από τη στιγμή που υποδεικνύει τη δυνατότητα μιας πρακτικής με πιθανό κοινωνικό αντίκτυπο.Μια άλλη επικοινωνιακή πρακτική του κράτους είναι να διαπομπεύει κατά καιρούς στο όνομα της «δικαιοσύνης» και κάποια από τα σκυλιά της,για να πείσει και τους «πιο» επιφυλακτικούς και να μη χάσει τον τίτλο του «Κράτους Δικαίου».

Οι φυλακές είναι κολαστήρια ανεξάρτητα από το προσωπείο με το οποίο τις παρουσιάζει το εκάστοτε κυρίαρχο σύστημα.Κάποιοι θεωρούν άξια αυτή την τιμωρία
είτε αποτελεί δική τους θεώρηση είτε είναι προϊόν πλύσης εγκεφάλου.Μερικές φορές μάλιστα σπεύδουν να πιάσουν οι ίδιοι τους «κολασμένους» για να τους παραδώσουν στις αρχές και πέφτουν για ύπνο με το χαμόγελο του ήρωα.Κάποιοι άλλοι φοβούμενοι τις συνέπειες μιας παράβασης συμβιβάζονται με την τήρηση του νόμου, και όλοι μαζί είναι συνένοχοι για την ύπαρξη και διαιώνιση του απάνθρωπου αυτού μηχανισμού.

Όπως πολλοί κρατούμενοι αναφέρουν,η φυλακή αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας.Τόσο μέσα στη φυλακή όσο και έξω από αυτή,ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα ώστε να αφομοιώσει και να συμορφώσει τους υπηκόους του.Έτσι προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους για τη «δικαιοσύνη της εξουσίας» ώστε να θεωρούν άξια την τιμωρία τους ή τους εξαναγκάζει να ακολουθούν τους κανόνες του ώστε να αποφυλακιστούν κάποια στιγμή «χωρίς φασαρίες», με αποτέλεσμα να υποκύπτουν στις συνθήκες της φυλακής.Βέβαια υπάρχουν και οι ρουφιάνοι που βάζουν το προσωπικό τους όφελος υπεράνω κάθε ηθικής και μετατρέπονται σε σκυλάκια των δεσμοφυλάκων για ένα παραπάνω κόκαλο. Υπάρχουν όμως και οι κρατούμενοι που αντιστέκονται με κάθε ευκαιρία με όποιο τρόπο μπορούν στις εξουσιαστικές δομές,το βασανισμό και τον εξευτελισμό.Το κράτος επιβραβεύει ή τιμωρεί τη στάση και τις επιλογές των κρατουμένων ανάλογα με τη θέση που αυτές κατέχουν στην «πυραμίδα της υποταγής».

Το σύστημα δεν επιθυμεί,όμως,μόνο τη διατήρηση των διαφόρων κοινωνικών ρόλων μέσα στη φυλακή αλλά και την αναπαραγωγή τους.Χαρακτηριστικά μέσα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελούν΄η μείωση της ποινής μέσα από απλήρωτη εργασία,η «ευγενική χορηγία»προϊόντων στα κυλικεία των φυλακών από κάποια super-market,η αγορά αυτών των προϊόντων εφόσον ο κρατούμενος έχει λεφτά να τα εξαγοράσει,η διακίνηση ναρκωτικών, η επιτρεπόμενη παρακολούθηση τηλεόρασης…Έτσι η φυλακή αποτελεί ουσιαστικά ένα εργοστάσιο παραγωγής μηχανικά εργαζόμενων,καταναλωτικών,άβουλων,νομοταγών ατόμων που μπορούν να ενσωματωθούν ομαλά στην αντίστοιχα πειθήνια κοινωνία.Γι’αυτό το λόγο υπάρχει και η λογοκρισία σε βιβλία,εφημερίδες και έντυπα κρατουμένων καθώς ενδέχεται ναι εμποδίζουν και ίσως να αδρανοποιούν την προσπάθεια επίτευξης αυτού του στόχου.

Σ’αυτό το σύστημα υποταγής και εκμετάλλευσης, η συνθήκη της φυλακής είναι απαραίτητη για τη διατήρηση και διαιώνισή του.Γι’αυτό εμείς φωνάζουμε πως «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ».Για να ζήσουμε σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας θα πρέπει να κινηθούμε στο δρόμο της συνεχούς αντίστασης.Αυτή φυσικά είναι μια δύσκολη πορεία.Η συνεχής άρνηση στο συμβιβασμό εξοργίζει ακόμη περισσότερο την κρατική μηχανή αφού μπλοκάροντάς την,την απειλεί με βλάβες που οδηγούν κατά καιρούς σε γενικευμένη πυρκαγιά(κοινωνικές εξεγέρσεις).Αυτή η πραγματικότητα δεν πρέπει να τρομάζει ούτε να αποτρέπει από τον πόλεμο εκείνους που έχουν επιλέξει τη θέση τους ενάντια στην εξουσία.Όντας όμοιες οι δομές κοινωνίας και φυλακής,η εναντίωση μέσα σ’αυτή είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αντιστάσεων.Στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα σ’αυτούς που βιώνουν τη βαρβαρότητα του κρατικού μηχανισμού,δίπλα σ’όσους συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην εξουσία,μέσα και έξω από τα κρατικά κολαστήρια.Στεκόμαστε σταθερά απέναντι στους επικυρίαρχους και σε όσους επιλέγουν να βαδίζουν μαζί τους(ρουφιάνους, φασίστες, κρατικοδίαιτους).

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ