Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΗΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Το Νοέμβρη του 2007 γίνεται εμπρηστική επίθεση σε γαλλική αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στη Θεσσαλονίκη. Μετά από μερικές μέρες ο αναρχικός Β.Μποτζατζής και η σύντροφός του προσαγάγονται στην γενική αστυνομική διεύθυνση Θεσσαλονίκης. Ακολουθούν προσαγωγές 4 ατόμων τα οποία τελικά αφήνονται ελεύθερα. Μετά από 35 ώρες κράτησης η σύντροφος του Β.Μποτζατζή αφήνεται ελεύθερη. Στις 28/11/07 με βάση μια ανυπόστατη, κατασκευασμένη κατάθεση της φίλης του Β.Μποτζατζή, προϊόν εκβιασμών, απειλών, ψυχολογικής βίας και πίεσης, στήνεται ένα απίστευτο κατηγορητήριο. Ο Β.Μποτζατζής προφυλακίζεται για τους επόμενους 11 μήνες. Εκδίδονται ακόμα άλλα 3 εντάλματα σύλληψης εις βάρος των αναρχικών Δ.Συριανού, Κ. Χαλαζά και Η. Νικολάου οι οποίοι και επιλέγουν συνειδητά τον δρόμο τις φυγής.
Ένα χρόνο μετά το τέλος της καταδίωξης των 3 συντρόφων από τους φρουρούς της δημοκρατίας ο Η.Νικολάου συλλαμβάνεται και κατηγορείται για εμπρηστική επίθεση στα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας στον Εύοσμο. Ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες που του προσάπτονται. Παρόλα αυτά ο Η. Νικολάου βρίσκεται φυλακισμένος μέχρι και σήμερα ενώ η δίκη είναι ορισμένη για τις 2 Δεκέμβρη. Παρά την πολύμηνη φυλάκισή του και απειλούμενος από την περαιτέρω κράτησή του στις φυλακές , ο Η. Νικολάου κρατά μια αξιοπρεπή στάση ενάντια στο κράτος και στην ίδια τη συνθήκη εγκλεισμού που του επιβάλλεται.

Από την στιγμή που γεννιόμαστε δεχόμαστε εξουσιαστική, συλλογική και νόμιμη βία προκειμένου να πάρουμε την θέση που μας αναλογεί σε αυτόν το κόσμο ως εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Υπάρχουν κάποιοι όμως που δεν τους χωρά αυτός ο κόσμος, αυτή η προοπτική, οπλίζουν τις αρνήσεις τους και συλλογικοποιούνται προκειμένου να πραγματώσουν την επίθεση τους στο εδώ και στο τώρα, μια επίθεση αδιάλλακτη και χωρίς κανένα συμβιβασμό απέναντι στο κράτος , τα αφεντικά και κάθε εξουσιαστική αντίληψη και δομή μέσα στην κοινωνία. Το κράτος με την πάροδο των χρόνων έχει δημιουργήσει ένα απίστευτο ιδεολογικό, νομικό αλλά και πρακτικό οπλοστάσιο προκειμένου να επιβάλλεται, να προλαμβάνει κοινωνικές συγκρούσεις και να επιτίθεται σε όσους ορθώνουν το ανάστημα τους και πραγματώνουν τις αρνήσεις τους. Ωστόσο όσο και αν ψηλώσουν οι τοίχοι των φυλακών, όσο διαπεραστικές και αν γίνουν οι κραυγές των δεσμοφυλάκων, όσο μεγάλα και αν γίνουν τα κατάστιχα των δικαστών, όσο θελκτική και να φαίνεται η αγκαλιά του κράτους πρόνοιας, το πάθος για ζωή και ελευθερία θα βρίσκει τον τρόπο, τον τόπο και τον χρόνο να χτύπα με μίσος οτιδήποτε καταπιέζει τον άνθρωπο και την φύση.
Όσοι έχουμε βρεθεί μαζί σε θέση επίθεσης, έχουμε νοιώσει τα χνώτα των φρουρών της δημοκρατίας στις πλάτες μας, έχουμε συναντηθεί αναζητώντας τους τρόπους εκείνους που μπορούν να μας φέρουν πιο κοντά στην καταστροφή του κράτους και της εξουσίας. Αντιλαμβανόμαστε ότι η αλληλεγγύη είναι στοιχείο συνοχής και αναπόσπαστο κομμάτι του κάθε αγώνα. Η αλληλεγγύη είναι αυτή που οδηγεί τις αρνήσεις να παίρνουν μορφή αφήνοντας πίσω τους κατεστραμμένους κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους. Στον δρόμο προς την ελευθερία κανείς δεν πρόκειται να μείνει μόνος.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΥΨΩΝΟΥΝ ΤΟ ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ 27/11/2009 18:00 ΚΑΜΑΡΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ 02/12/2009 ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Κείμενο για την καταστολή

Όταν η Δημοκρατία δείχνει «Πυγμή» …

Εν καιρώ "κρίσης"το κράτος προσπαθεί να μετασχηματίσει τον χαρακτήρα του' θωρακίζει την κυριαρχία του καταστρώνει σχέδια και εξαγγέλλει νέες υποσχέσεις. Στα πλαίσια αυτά, κεντρική πολιτική αποτελεί η εδραίωση του διάχυτου φόβου για έναν αόριστο κίνδυνο που απειλεί την κοινωνία. Μέσω των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης ο κίνδυνος αυτός ενσαρκώνεται σε αδίστακτους τρομοκράτες και «κουκουλοφόρους» αναρχικούς, σε επικίνδυνους για την οικονομία και την δημόσια υγεία μετανάστες, σε διαβόητους κακοποιούς και ληστές τραπεζών, σε περιθωριοποιημένους τοξικομανείς. Οι κίνδυνοι αυτοί αν και επαρκούν για να επιβάλλουν ένα συνολικό αίτημα για ασφάλεια και τάξη διανθίζονται με την συνεισφορά της επιστήμης, η οποία σπέρνει τον τρόμο με συνεχείς επιδημίες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Ταυτόχρονα, το μόνιμο ναρκωτικό του lifestyle και του καταναλωτισμού είναι πάντα παρόν για να σε γεμίζει με ψευδαισθήσεις.

Το κράτος διαχρονικά διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας. Τους τελευταίους μήνες αναγνωρίζοντας το πλήγμα που δέχθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο θέλησε να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Γέμισε τους δρόμους των πόλεων με τα ένστολα και τα παρακρατικά τσιράκια του και θέλησε να χτυπήσει ένα σχετικά ευάλωτο κοινωνικό κομμάτι, τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες. Συνεχείς έλεγχοι, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και ουσιαστικά κατάργηση του πολιτικού ασύλου. Η Δημοκρατία έχοντας χάσει την αξιοπιστία της έπρεπε να δημιουργήσει έναν εσωτερικό εχθρό, ικανό να αποπροσανατολίσει και τον τελευταίο δύσπιστο. Παράλληλα με συνεχείς διώξεις συντρόφων και αγωνιστών προσπαθούσε να κάμψει κάθε αντίσταση. Το σκηνικό συμπλήρωσε η «νίκη επί της τρομοκρατίας» σε προεκλογική περίοδο με ξεκάθαρα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά.

Μετά την ανάθεση της κρατικής διαχείρισης στους σοσιαλ-ληστές , ο στρατός κατοχής της Δημοκρατίας συνεχίζει να επελαύνει, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, σε όλες τις γειτονιές ουρλιάζοντας για «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Επιστέγασμα αυτής της στρατηγικής αποτελούν η πολιορκία του δήθεν άβατου των Εξαρχείων , οι συνεχείς συλλήψεις και διώξεις αναρχικών με αποκορύφωμα την επικύρηξη τριών καταζητούμενων συντρόφων κτλ.

Τα σαθρά επιχειρήματα των εξουσιαστών αποδομούνται όταν παρατηρεί κανείς γύρω του την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, την ανελέητη καταστροφή της φύσης, τις επιθέσεις σε αγωνιστές, τους θανάτους στα εργασιακά Νταχάου, την κατασκευή νέων φυλακών, την τοποθέτηση καμερών σε κάθε γωνιά της πόλης κ.τ.λ.
Είναι φανερό λοιπόν ότι δεν έχουμε μπροστά μας τίποτε άλλο από την προστασία των αφεντικών και των συμφερόντων τους.

Οι πρακτικές και τα λόγια τους δεν μπορούν να κατευνάσουν τον πόθο μας για ελευθερία. Οι ψεύτικες υποσχέσεις τους δεν μπορούν να μας εκτονώσουν. Ας ξεπεράσουμε λοιπόν τους φόβους μας , ας σηκώσουμε το κεφάλι και ας αντιμετωπίσουμε τον εχθρό με κάθε μέσο.


Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Παλιού Χημείου
Steki- escalera.blogspot.com




Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στις 18-3-09 η Κατερίνα Γκουλιώνη(κρατούμενη στις φυλακές της Θήβας) βρέθηκε νεκρή κατά τη διάρκεια της εκδικητικής μεταγωγής προς τις φυλακές της Αλικαρνασού. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες συγκρατούμενών της ήταν πισθάγκωνα δεμένη με χειροπέδες και με αίματα στο πρόσωπο. Βέβαια οι δεσμοφύλακες της αρνήθηκαν οποιαδήποτε εμπλοκή στις συνθήκες θανάτου και παρουσίασαν ως αιτία τη χρήση ναρκωτικών. Η Κατερίνα Γκουλιώνη κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της αγωνιζόταν ενάντια στις απολύτως εξευτελιστική για την ίδια και τις υπόλοιπες συγκρατούμενές της κολπική εξέταση που ήταν υποχρεωμένες να υφίστανται σε κάθε επιστροφή τους από άδειες. Αναμφισβήτητα ο θάνατος της Κατερίνας δεν είναι καθόλου τυχαίος αλλά αποτελεί μια πολύ καλά στοχευμένη ενέργεια του κράτους.
Το 2006 στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων που είχαν ξεσπάσει στις ελληνικές φυλακές οι κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων προχώρησαν και οι ίδιοι σε εξέγερση. Τρία χρόνια αργότερα το κράτος έρχεται να εκδικηθεί παραδειγματικά όσους εξεγέρθηκαν. Ο Βαγγέλης Πάλλης γνωστός για την αγωνιστική του δράση μέσα στις φυλακές και άλλοι τρεις συγκρατούμενοί του διώκονται για στάση και απόπειρα απόδρασης στην εξέγερση των φυλακών Τρικάλων. Συγκεκριμένα στις 23-3-09 και οι τέσσερις δικάζονται στα δικαστήρια της Λάρισας. Για ακόμη μια φορά η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καταδικάζοντας τον Πάλλη και έναν συγκατηγορούμενο του σε τρία χρόνια φυλάκιση η οποία εκτίεται με τη λήξη της πρώτης ποινής.
Ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης αποτελεί έναν ακόμη στόχο της κρατικής καταστολής. Καταδικασμένος για ληστεία εθνικής τράπεζας εκτίει τον τελευταίο καιρό ποινή φυλάκισης σε διάφορα κολαστήρια της ελληνικής επικράτειας. Ο Δημητράκης με πολύ σημαντική αγωνιστική δράση μέσα στις φυλακές μπήκε στο στόχαστρο του κράτους. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του 2007 βασανίστηκε από δεσμοφύλακες στις φυλακές Μαλανδρίνου γεγονός που αποτέλεσε και αφορμή για την έναρξη μιας μεγάλης κινητοποίησης στις ελληνικές φυλακές.
Το κράτος για την ύπαρξη και τη συντήρηση του στηρίζεται σε διάφορους μηχανισμούς. Βασικό μηχανισμό αποτελεί και η καταστολή. Αυτή με τη σειρά της είναι δυνατό να εμφανιστεί με διάφορους τρόπους και να αφομοιωθεί από το άτομο. Από τη στιγμή που η καταστολή είναι αποτέλεσμα εξουσιαστικών σχέσεων είναι δεδομένο πως εμφανίζεται όπου επικρατούν αυτές. Σε ένα πρώτο στάδιο είναι η οικογένεια η οποία διαμορφώνει την αντίληψη του ατόμου θέτοντας όρια και περιορισμούς στη δράση του. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το σχολείο καθώς και τα Μ.Μ.Ε. σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του ανθρώπου και μεταβολής του σε ένα πειθήνιο όν. Χάρη σε αυτούς τους θεσμούς διαμορφώνεται μια συγκεκριμένη εικόνα για το έγκλημα. Έτσι η έννοια της νομιμότητας δομείται κυρίως πάνω στη βάση της προάσπισης του ιδεολογήματος της ατομικής ιδιοκτησίας και στηρίζεται στην εσωτερίκευση της πειθαρχίας προς την εξουσία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αναγνωρίζονται ούτε παρουσιάζονται από τους παραπάνω θεσμούς και μέσα οι κοινωνικές συνθήκες που μπορούν να οδηγήσουν στην διάπραξη <<εγκλημάτων>>. Αντίθετα οι ευθύνες αποδίδονται στο μεμονωμένο άτομο.
Ο ρόλος όμως της φυλακής παίρνει σάρκα και οστά όταν ένα άτομο αναγκάζεται ή αποφασίζει να ξεφύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας που του έχουν επιβληθεί. Τότε έρχεται αντιμέτωπο με έναν κατασταλτικό μηχανισμό. Χωρίς αμφιβολία η αστυνομία αποτελεί το κύριο μέσο επιβολής της κρατικής νομιμότητας και της κοινωνικής ειρήνης με αποτέλεσμα να προλαμβάνει και να καταστέλλει κάθε ενέργεια που είτε αμφισβητεί και επιτίθεται στο κράτος είτε αντιτίθεται στη δημόσια τάξη γενικότερα. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς οι οποίοι διαθέτοντας ένα πλούσιο ποινικό οπλοστάσιο και μεταχειρίζοντας την έννοια της δικαιοσύνης με κρατικά μέτρα και σταθμά μπορούν να εξοντώσουν και να φυλακίσουν το άτομο. Να σημειώσουμε πως εκτός από τα κρατικά όργανα της τάξης υπάρχουν και πάσης φύσεως εθελοντές ρουφιάνοι που συχνά προτάσσονται δίπλα στα θελήματα της εξουσίας.
Η φυλακή είναι ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αποκαλείται από την κυριαρχία σωφρονιστικό κατάστημα , γιατί στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με έναν χώρο κάθαρσης στον οποίο το άτομο σωφρονίζεται. Έκτος από αυτό βασικός στόχος είναι να τρομοκρατηθεί η κοινωνία ώστε να μην προβεί σε αξιόποινες πράξεις .Στην πραγματικότητα όμως οι φυλακές είναι τα κολαστήρια της δημοκρατίας. Κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης ένας τεράστιος αριθμός ατόμων ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου είναι συγκεντρωμένος στερούμενος την ελευθερία του. Πιο συγκεκριμένα όλοι οι έγκλειστοι είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν σε τραγικές συνθήκες υγιεινής στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Την τιμητική τους έχουν και οι ξυλοδαρμοί από τους ανθρωποφύλακες που δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο αλλά μια συνήθη τακτική τους. Μέσα εξόντωσης είναι και οι μεταγωγές οποίες συνήθως συνιστούν μια τιμωρία των κρατούμενων αποσκοπώντας πολλές φορές στη διάσπαση των δεσμών αλληλεγγύης που είναι δυνατό να αναπτυχθούν μεταξύ τους. Επιπλέον η συνεχής παροχή ναρκωτικών είναι ένα ακόμη μέσο για να κρατά τους κρατούμενους αδρανοποιημένους και εξαρτημένους υπό τον έλεγχό τους. Με λίγα λόγια ο κρατούμενος δεν καταπιέζεται μόνο σωματικά αλλά και καταρρακώνεται ψυχολογικά με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην πλήρη εξαθλίωση.
Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον ωστόσο κάποιες και κάποιοι προσπαθούν να έρθουν σε ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση αμφισβητώντας τη και πραγματώνοντας την αμφισβήτηση αυτή μέσα από ορισμένες δράσεις . Για παράδειγμα το 2006 σε πολλές ελληνικές φυλακές μεγάλος αριθμός κρατουμένων εξεγέρθηκε ενώ το Νοέμβρη του 2008 σημειώθηκε η πολυπληθέστερη απεργία πείνας από πλευράς φυλακισμένων. Βέβαια το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η καταστροφή πτέρυγας στις φυλακές Θήβας από συγκρατούμενες της Γκουλιώνη λίγες μέρες μετά το θάνατό της.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο αγώνας των φυλακισμένων πραγματοποιείται με τη μορφή αιτημάτων για τη βελτίωση των συνθηκών και τη θεσμοθέτηση ευνοϊκότερων ρυθμίσεων. Παρόλο που αυτή η μορφή αγώνα δεν οδηγεί σε οριστικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν παύει να αποτελεί έναν πραγματικό αγώνα καταπιεσμένων. Επιπλέον αυτή η μορφή αγώνα γίνεται κατανοητή εφόσον σχετίζεται με θέματα επιβίωσης δίχως όμως να συμβαδίζει με ό,τι εμείς προτάσσουμε και αυτό δεν είναι άλλο από την καταστροφή κάθε φυλακής.
Ζώντας σε έναν κόσμο όπου τα πάντα ελέγχονται και επιτηρούνται όπου η μισθωτή εργασία και οι ανάγκες που μας δημιουργούν μας κρατάνε δέσμιους όπου ο καταναλωτισμός εξουσιάζει τις ζωές μας και οι τράπεζες μας λεηλατούν ανελέητα δεν μπορούμε να υπερηφανευθούμε για την ελευθερία μας. Οι πόλεις μας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μία φυλακή γιατί αποτελούν μια πολυτελή εκδοχή αυτής(πολυκατοικίες-κελιά,αστυνόμοι-δεσμοφύλακες,βραδινή βόλτα-προαυλισμός,κάμερες παρακολούθησης κτλ). Το τραγικό λοιπόν είναι ότι η αποφυλάκιση που για έναν κρατούμενο είναι μονόδρομος δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη μετάβασή σε έναν χώρο που τα κάγκελα είναι αόρατα...
Η αλληλεγγύη προς όλους τους αγωνιζόμενους που δε συναλλάσσονται με την εξουσία είναι αδιαπραγμάτευτη και αδιαμεσολάβητη

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΩΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ,ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ,ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ



ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ



Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Αντι-εκλογική αφίσα


Τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα και κολλήθηκε σε διάφορες συνοικίες σε Αθήνα και Πειραιά ενόψει ευροεκλογών

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΑΝΤΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΩΝ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ


«Η δημοκρατία λειτουργεί με τη μέθοδο της θρησκευτικής αυταπάτης: όπως ακριβώς όλοι οι χριστιανοί ήταν ίσοι απέναντι στο Θεό, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο. Αυτή η ισότητα παίρνει σάρκα και οστά τις μέρες των εκλογών, στο παραβάν: είναι η απομόνωση του ατόμου που στην δημοκρατία δημιουργεί από το άτομο τον πολίτη. Το απλό άθροισμα όλων αυτών των απομονωμένων ατόμων που ολοκληρώνεται με τις εκλογές, συνιστά την Δημοκρατία: να το πούμε διαφορετικά η διάλυση κάθε συγκεκριμένης κοινότητας μεταξύ αυτών των ατόμων, θεμελιώνει την αφηρημένη κοινότητα της πολιτικής. »


Τα κόμματα ως πολιτικοί οργανισμοί εκφράζουν και προασπίζονται συμφέροντα. Πάνω σε αυτή την βάση επιδιώκουν να κατακτήσουν/διαχειριστούν την κρατική εξουσία προς όφελος των αφεντικών τους.
Τα κόμματα, όπως και οι πανεπιστημιακές παρατάξεις διαμορφώνουν και συντηρούν ένα σύμπλεγμα πελατειακών σχέσεων εξάρτησης ανάμεσα σε αυτά και τους ψηφοφόρους μέσω παροχών και ρουσφετιών. Έτσι, οι ψηφοφόροι ανταλλάσουν την συνολική διαχείριση της ζωής τους για μερικές διευκολύνσεις και οφέλη.
Στην πραγματικότητα, η πολιτειακή οργάνωση της δημοκρατίας προωθεί την απάθεια και την παθητικότητα με το να υποβαθμίζει την συμμετοχή του ατόμου πάνω στην οργάνωση της ζωής του σε μια περιοδική και εξουσιοδοτική ψήφο.
Ακόμα, οι φοιτητικές-κομματικές παρατάξεις και οι εκπρόσωποι τους συγκροτούν ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό με σαφή ιεραρχική δομή, διαιωνίζοντας τις εξουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις.
Οι πανεπιστημιακές κομματικές νεολαίες αποτελούν την αντανάκλαση των κυρίαρχων πολιτικών/εξουσιαστικών ομαδοποιήσεων, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην διαμόρφωση του ιδεολογικού χάρτη της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, όντας εκφραστές οικονομικών/εξουσιαστικών συμφερόντων παρουσιάζουν παρά μόνο ιδεολογικές διαφορές το ένα με το άλλο. Όντας όλα θιασώτες του κράτους λειτουργούν ως στυλοβάτες της εξουσίας με το να αναδιοργανώνουν τους όρους υποταγής και να διαχειρίζονται την ανάγκη του ανθρώπου για ριζική αλλαγή μετατρέποντας την σε αίτημα για μεταρρυθμίσεις.
Οι εκλογές αποτελούν ζωτικό πυλώνα του συστήματος. Είναι μια αμφίδρομη διαδικασία, μια σχέση ανταλλαγής κατά την οποία ο εκάστοτε υποψήφιος ζητάει την συναίνεση του ψηφοφόρου, ο οποίος και του την δίνει. Αποτελεί την διαδικασία μέσω της οποίας γίνεται το μοίρασμα της πίτας της εξουσίας με τις ευλογίες των εξουσιαζόμενων. Στην πραγματικότητα, η αποδοχή του ρολού του ψηφοφόρου και η συμμετοχή του στις εκλογές αποτελεί την πιστοποίηση της υποταγής του.
Στις εκλογές δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, αλλά η ίδια η διαδικασία και η ύπαρξη της, η οποία συμβάλλει αποφασιστικά στην χειραγώγηση των υπηκόων της δημοκρατίας. Η συμμετοχή στις εκλογές προβάλλονται ως το καθήκον του ενεργού πολίτη, ενώ η αποχή κατακεραυνώνεται και στηλιτεύεται ως ανευθυνότητα. Με άλλα λόγια, η συμμετοχή του πολίτη πάνω στην διαχείριση της ζωής του είναι η περιοδική ανάθεση της εξουσίας στους αφέντες του. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνονται τα πλαίσια που ορίζουν ότι είναι αποδεκτό ως πολιτική.
Ταυτόχρονα, η οικειοποίηση δυναμικών όρων, όπως «ανατροπή», «επανάσταση»κτλ από εναλλακτικά/αριστερά κόμματα δημιουργούν ψευδαισθήσεις ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσω των εκλογών , εφόσον αυτά τα κόμματα ανέλθουν στην εξουσία.
Σε αυτό το σημείο θεωρούμε απαραίτητο να κάνουμε μια κριτική στον ίδιο το συνδικαλισμό, καθώς δεν αρνούμαστε τις εκλογές ως ξέχωρη διαδικασία, αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος. Ο συνδικαλισμός συνίσταται στην οργάνωση κοινωνικών ομάδων, οι οποίες μέσω της συνδιαλλαγής με κράτος και κεφάλαιο έχουν στόχο την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων. Ως πρακτική αν και φαίνεται ότι λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την εξουσία, στην πραγματικότητα λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την κοινωνία , καθώς διαπνέεται από ένα συντεχνιακό απομονωτισμό. Καθώς στοχεύει σε μερικά αιτήματα και συγκεκριμένους στόχους κάνει διακριτές τις ανάγκες π.χ. του ενός επαγγελματικού κλάδου με τον άλλο με αποτέλεσμα να συντηρεί τους διαχωρισμούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων/καταπιεσμένων.
Τελικώς, το κράτος αφομοιώνει τις διεκδικήσεις των συνδικαλιζομένων με το να προσαρμόζει τις επιλογές του στις απαιτήσεις τους, αλλά και με το να προωθεί και να επιβάλλει την εγκάθετη συνδικαλιστική εκπροσώπηση.

Ο τρόπος που επιβάλλεται η κυριαρχία στο πανεπιστήμιο, αλλά και η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό στάδιο για να προσαρμοστούν οι εκπαιδευόμενοι σε ένα σύστημα υποταγής και διαμεσολάβησης όπου άλλοι θα αποφασίσουν για αυτούς. Με αυτό τον τρόπο ακυρώνεται η ενεργή κοινωνική παρουσία του ατόμου και των ομάδων που θέλουν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις ζωές τους με σκοπό το πεδίο να είναι ελεύθερο για την κυριαρχία να κάνει ότι θέλει ερήμην τους και σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και ιδεολογήματα.
Η άρνηση να συμμετέχουμε στις δομές τους και η ανάγκη καταστροφής τους είναι μονόδρομος προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Ως αναρχικοί προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σαν μέσο διαχείρισης των ζωών μας πάντα όμως στα πλαίσια της επαναστατικής προοπτικής αποσκοπώντας στην καταστροφή κάθε εξουσίας.


ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ

ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ ΣΤΕΚΙΟΥ

Μετονομασία στεκιού

Στις 22/10/08 μια ομάδα συντρόφων μαζί με αλληλέγγυους προχώρησε στην κατάληψη μιας άδειας αίθουσας στο κτίριο του παλαιού χημείου ,στο οποίο στεγάζονται το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία Αθήνας. Η ομάδα των συντρόφων /ισσών, φοιτητές και μη ,προχώρησε σε αυτό το εγχείρημα αναφορικά και σε σχέση με την πολιτική τους υπόσταση και όχι με τους ρόλους που επιβάλλει το κράτος στον καθένα από μας(φοιτητής, εργαζόμενος κτλ)Σε αυτούς τους πέντε μήνες λειτουργίας του στεκιού και μέσα από μια συνεχή ζύμωση των διάφορων συντρόφων που συμμετέχουν σε αυτό, επιλέξαμε να αλλάξουμε την ονομασία του στεκιού. Στην προσπάθεια μας να διευρύνουμε κοινωνικά την απεύθυνση μας και να απαλλαγούμε από περιορισμούς και ετεροκαθορισμούς που θέτει η εξουσία πάνω στην ατομικότητα και την κοινωνία, αποφασίσαμε (ως ένα βήμα) και μετονομάζουμε το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παιδαγωγικού-νηπιαγωγών σε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου. Απορρίπτουμε τους επίπλαστους διαχωρισμούς των καταπιεσμένων αντικαθιστώντας το περιοριστικό «παιδαγωγικού-νηπιαγωγών» με το καθαρά τοπογραφικό «παλιού χημείου».
Συνεχίζουμε λοιπόν ως ανοιχτή αντιεξουσιαστική συλλογικότητα να δρούμε μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού-ταξικού πολέμου ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου

escalera

Κυριακή 29 Μαρτίου 2009


Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Σχετικά με την μικροφωνική

Τρίτη 17/3 12:00, πραγματοποιήθηκε στα προπύλαια μικροφωνική αλληλεγγύης για τους συλληφθέντες της εξέγερσης με τη συμμετοχη 25-35 ατόμων.Μοιραστηκαν πολλά κείμενα,κρεμάστηκαν δυο πανώ και πετάχτηκαν τρικάκια.Ο κόσμος έδειχνε αρκετό ενδιαφέρον,ενώ κάποιοι μας έπιαναν και την κουβέντα.Δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη ενόχληση από περαστικούς ή την αστυνομία.
Υ.Γ.Η κάμερα ήταν διαρκώς στραμμένη πάνω μας.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ




Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Κείμενο για τις εξετάσεις

Οι εξετάσεις είναι αγγαρεία...
-αυτό είναι γνωστό...
-είναι επίσης εκβιασμός, μηχανισμός ελέγχου και πειθάρχησης... σκέτη κοροϊδία

Το εκπαιδευτικό σύστημα αναμφίβολα είναι ο βασικός μηχανισμός γαλούχησης των αξίων του κράτους και του γενικού πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Σύστημα εκπαίδευσης που βασίζεται στην πειθάρχηση και στην προσαρμογή του εκπαιδευόμενου σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του και με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.
Στο ευρύτερο πλαίσιο των μεθόδων και των πρακτικών που χρησιμοποιεί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα για να καλουπώσει τον μελλοντικό πειθήνιο πολίτη (όπως είναι οι υποχρεωτικές παρουσίες, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των ιδρυμάτων, ο κατακερματισμένος χρόνος και γνώση, οι υποχρεωτικές εργασίες, η δασκαλοκεντρική μέθοδος διδασκαλίας, τα εξωτερικά κίνητρα) είναι και οι εξετάσεις.
Οι εξετάσεις που μόνο παιδαγωγικό ρόλο δεν έχουν στον εκπαιδευτικό μηχανισμό, εν τούτης καταλήγουν να είναι η ουσία και ο αυτοσκοπός των φοιτητών στο πανεπιστήμιο. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση και η κοροϊδία του θεσμού αυτού. Όλοι βιώσαμε από τα πρώτα σχολικά μας χρόνια την άσκοπη αποστήθιση της εκπαιδευτικής ύλης η οποία σε μερικές βδομάδες εξαφανίζεται και μένει απλά και μόνο η θύμηση του άγχους και των πονοκεφάλων. Η εξεταστική διαδικασία ούτε μορφώνει ούτε προσφέρει κάτι άλλο θετικό στη προσωπικότητα του εξεταζόμενου. Αντιθέτως υπάρχει για να ελέγχει συμπεριφορές και να ιεραρχοποιεί τη κοινωνία. Κάποιοι θα επικαλεστούν τη βαθμολόγηση ως ένα κίνητρο για μάθηση, ναι είναι, είναι όμως ένα εξωτερικό κίνητρο που γίνετε απώτερος σκοπός και που δεν δημιουργεί πεδία αναζήτησης της γνώσης αλλά αφομοίωσης της στείρας δοσμένης πληροφορίας. H βαθμολόγηση είναι συστατικό για να δομηθούν οι ανταγωνιστικές σχέσεις στο πανεπιστήμιο και οπουδήποτε μέσα στη κοινωνία.
Οι εξετάσεις έχουν αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα αφού καταλήγουν να είναι ένας απροκάλυπτος εκβιασμός προς τον εξεταζόμενο. Αξία έχει να περάσεις το μάθημα, δηλαδή να παπαγαλίσεις αυτά που γράφει το βιβλίο και να τα ξεράσεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Η κριτική-συνδυαστική σκέψη δεν έχει καμία θέση σε αυτή τη μη δημιουργική διαδικασία. Ο εξεταζόμενος ετεροκαθορίζεται από το βιβλίο και η αυτενέργεια του ατροφεί.
Ο ρόλος των εξετάσεων ως επαναλαμβανόμενη διαδικασία διακρίνεται από μία πολλαπλότητα στο τρόπο που επιδρά στον εκπαιδευόμενο, επηρεάζοντας τον σε ψυχολογικό επίπεδο και πειθαναγκάζοντας τον να λειτουργήσει και να σκεφτεί ανάλογα. Είναι ένας κεκαλυμμένος, έμμεσος και συνάμα αποτελεσματικός τρόπος εγκαθίδρυσης της πειθαρχίας στη συνείδηση του εκπαιδευόμενου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία φοβικής συμπεριφοράς απέναντι στον απρόσωπο μηχανισμό μέτρησης της απόδοσης και τον εκφραστή της(καθηγητές, κανόνες και νόμους, κράτος). Η πίεση από την επαναληψιμότητα των εξετάσεων τείνει να πείσει τους εκπαιδευόμενους πως τα κριτήρια ελέγχου της απόδοσης τους είναι αντικειμενικά και δίκαια, συνεπώς αυτοί που αποδίδουν περισσότερο από τους υπόλοιπους είναι οι εργατικοί και έξυπνοι ενώ οι υπόλοιποι είναι οι τεμπέληδες και βλάκες. Ο συλλογισμός αυτός μεταφέρεται έξω από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα υιοθετώντας τη νοοτροπία πως ο καθένας λαμβάνει αυτά που έχει δουλέψει και αξίζει, μετακυλίοντας την ευθύνη για την ανεργία και την ένδεια στις πλάτες του εργαζόμενου και στην ανικανότητα του να διεκδικήσει μια θέση στην αγορά εργασίας, επί ίσης όροις.
Η εκπαιδευτική διαδικασία ισοπεδώνει κατ’ επίφαση τις όποιες κοινωνικές-οικονομικές-πολιτισμικές διαφορές των εκπαιδευόμενων(μέσων των εξετάσεων) και ταυτόχρονα χτίζει την πυραμοειδή-ιεραρχική δομή των σχέσεων μέσα στη κοινωνία. Πιο απλά ο σημερινός ιεραρχικά δομημένος καταμερισμός εργασίας δεν είναι αποτέλεσμα μόνο τεχνητού διαχωρισμού στη βάση της εκπαιδευτικής ισοπολιτείας αλλά πρωταρχικά είναι αποτέλεσμα κοινωνικού διαχωρισμού ανάμεσα στα διάφορα ταξικά στρώματα του καταμερισμού εργασίας όπου κυριαρχούν εξουσιαστικές σχέσεις εκμετάλλευσης.
Επιπλέον, η συνεχιζόμενη εξεταστική διαδικασία εκτός από την ιεραρχοποίηση και ποσοτικοποίηση της απόδοσης εμπεριέχει και τον τυφλό ανταγωνισμό μεταξύ των εξεταζόμενων, υπονομεύοντας κάθε έννοια συνεργασίας. Η αυτοοργάνωση υποσκάπτεται, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια ισοδυναμεί με κλεψιά. Ο ανταγωνισμός ως βασικότατο στοιχείο του ιδεολογήματος της κυριαρχίας είναι το καμτσίκι για να παράγουμε πιο πολλά(και να αρκούμαστε σε λιγότερα), προωθεί την εξατομίκευση και σπέρνει την αντιπαλότητα μεταξύ των εξεταζόμενων αποπροσανατολίζοντας τους από τον κοινό τους αντίπαλο(σύστημα εκμετάλλευσης και εκφραστές του).
Συμπερασματικά οι εξετάσεις ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας νομιμοποιούν και αναπαράγουν τις κοινωνικές ανισότητες, τον έλεγχο του εξουσιαζόμενου από τον εξουσιαστή και την πειθαρχία του πρώτου προς το δεύτερο. Οι εξεταστές και κατά προέκταση το κράτος περιχαρακώνονται στο μυαλό του εξεταζόμενου ως τα πεφωτισμένα όντα και οι αλώβητοι θεσμοί που μπορούν να κρίνουν ποίος είναι ικανός και ποίος όχι. Ποία είναι όμως η πραγματικότητα για αυτές τις αυθεντίες; Τι παρασκήνια και τι συντεχνιακές λογικές, τι αλισβερίσι, πόσο γλείψιμο και υποκρισία πρέπει να διαθέτει κάποιος για να ανεβεί την ακαδημαϊκή ιεραρχία; Ποίοι περνάνε μαθήματα για μερικές ψήφους; Ποίοι εκμεταλλευόμενοι την εξουσιαστική τους θέση πηδάνε φοιτήτριες για να τις περάσουν στο μάθημα; Οι μαλάκες οι συνδικαλιστές πώς βγάζουν τη σχολή; Ποίοι είναι αυτοί οι ξεφτίλες που μας εξετάζουν;
Αν και οι εξετάσεις είναι βασικό δομικό στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος ,οποιαδήποτε τροποποίηση αυτής της πρακτικής δε θα οδηγήσει σε προοπτικές κοινωνικής χειραφέτησης. Τα αιτήματα για μεταρρυθμίσεις προς μια αντιαυταρχική/ελευθεριάζουσα εκπαίδευση λειτουργούν πάντα προς την διατήρηση των σχέσεων εκμετάλλευσης. Τα αιτήματα αυτά έρχονται να μορφοποιήσουν και να ωραιοποιήσουν το πρόσωπο της κυριαρχίας χωρίς να θίγουν τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν συνθήκες καταπίεσης. Οι εξετάσεις, αλλά και ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι παρά ένα κομμάτι αυτής της καταπίεσης. Επομένως, η κριτική και η επίθεση μας στοχεύει την ολότητα των εξουσιαστικών πρακτικών που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι στη κοινωνία.
Απέναντι στην εξουσιαστική επιβολή της κυριαρχίας, ο μόνος δρόμος προς την κοινωνική χειραφέτηση, την ελευθερία και την γνώση είναι η ολική άρνηση και επίθεση στην εξουσία αποσκοπώντας σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ
ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ




com

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Κείμενο του στεκιού για τους συλληφθέντες της εξέγερσης

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΥΨΩΝΕΙ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ – ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ ΦΥΛΑΚΕΣ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε τη μεγαλύτερη έκρηξη του κοινωνικο-ταξικού πολέμου μετά τη μεταπολίτευση, η οποία δημιούργησε τεράστιο ρήγμα στον κοινωνικό ιστό. Τα εξεγερμένα υποκείμενα επιτέθηκαν στην ιδιοκτησία, στις δυνάμεις καταστολής, στον καταναλωτισμό, στο κράτος και γενικότερα σε ότι τα καταπιέζει. Την ίδια ώρα κατέρρεαν οι αυταπάτες της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, της κομματικής διαμεσολάβησης, της αριστερής διαχείρισης του συστήματος καθώς και της ψευδαίσθησης της κοινωνικής ειρήνης.
Το κράτος προσπαθώντας να επανακτήσει το χαμένο έδαφος χρησιμοποίησε τις ύστατες μεθόδους καταστολής, όπως την επίκληση στην εθνική ενότητα, την προστασία της περιουσίας και πάνω απ’ όλα την ωμή βία. Άλλωστε “ησυχία, τάξη και ασφάλεια” ήταν πάντα το δόγμα για να διασφαλίζονται τα συμφέροντα των κυρίαρχων.
Ενδεικτικό της έντασης της κρατικής καταστολής είναι οι χιλιάδες προσαγωγές με σκοπό την τρομοκράτηση των (εν δυνάμει) εξεγερμένων, οι μαζικές συλλήψεις και προφυλακίσεις βασισμένες σε στημένα κατηγορητήρια καθώς και οι δίκες μεταναστών (χωρίς διερμηνείς) με αποτέλεσμα 18μηνες φυλακίσεις και απελάσεις. Ειδικότερα στη Λάρισα ανήλικοι διώκονται βάσει του “αντι”-τρομοκρατικού νόμου. Φυσικά ο πραγματικός αριθμός των συλληφθέντων και φυλακισμένων είναι αδύνατον να προσδιοριστεί. Οι μέχρι στιγμής καταγεγραμμένοι συλληφθέντες είναι 279 εκ των οποίων 16 παραμένουν προφυλακισμένοι. Η κλιμάκωση της καταστολής αντικατοπτρίζει την ανησυχία του κράτους καθώς και το μέγεθος της εξέγερσης.
Ενάντια στην κοινωνία που στηρίζεται στον ατομισμό και την απάθεια η αλληλεγγύη εκφράζεται πλήρως και έμπρακτα μέσω της πολύμορφης επαναστατικής δράσης ενάντια σε κράτος, αφεντικά και κάθε μορφής εξουσία, αφήνοντας μια παρακαταθήκη, η οποία διαμορφώνει συντροφικές σχέσεις ανάμεσα στους εξεγερμένους. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί παρά να είναι άμεση, αδιαμεσολάβητη και αδιαπραγμάτευτη. Ταυτόχρονα στεκόμαστε εχθρικά απέναντι σε κάθε προσπάθεια διαχείρισης της αλληλεγγύης από εξουσιαστικούς φορείς που αποσκοπούν στην αποκόμιση πολιτικής υπεραξίας και την αντιλαμβάνονται μέσα στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με το κράτος.
Η αλληλεγγύη προς όλους τους διωκόμενους και φυλακισμένους της εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι αναπόσπαστο μέρος του αγώνα μας για την καταστροφή του κράτους, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης με σκοπό την κοινωνική χειραφέτηση και την Αναρχία.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΡΣΗ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ

ΟΣΟΙ ΣΠΕΡΝΟΥΝ ΤΡΟΜΟ ΘΕΡΙΖΟΥΝ ΟΡΓΗ


Η αλληλεγγύη είναι ένα από τα όπλα μας


Για την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της εξέγερσης αναρτήθηκε πανό από το στέκι επί της οδού Χαρίλαου Τρικούπη.

εκδήλωση/προβολή ταινίας

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ


Στις 3/2/09 πραγματοποιήθηκε συζήτηση πάνω στην εξέγερση που ξεκίνησε το Δεκέμβρη.Διαβάστηκε το χρονικό της εξέγερσης κ μοιραστήκαμε τις σκέψεις και τις εμπειρίες μας πάνω στα γεγονότα.Υπήρχε ακόμη σχετικό έντυπο υλικό κ προβολή φωτογραφιών από την εξέγερση.

ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΑΙΝΙΑΣ


ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΤΟΥ 2008


ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ, ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Μέσα στην υπάρχουσα καθημερινότητα είναι εμφανής η λειτουργία κατασταλτικών και προπαγανδιστικών μηχανισμών, η οποία έρχεται να επιβάλλει την υπακοή σε μια παραγωγική διαδικασία που ως σκοπό έχει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αφεντικών.

Αυτός ο εξαναγκασμός που επιτυγχάνεται μέσω των θεσμικών οργάνων της κρατικής εξουσίας (σχολείο, ΜΜΕ, αστυνομία, ψυχιατρεία κτλ.) προσπαθεί αφενός να κρύψει τις κοινωνικές συγκρούσεις και αφετέρου να διαμορφώσει το κυρίαρχο φαντασιακό της ‘’κοινωνικής ειρήνης’’.

Ο ασθματικός τρόπος ζωής που προβάλλεται ως πρότυπο δημιουργεί ασφυκτικές, ψυχοσωματικές συνθήκες διαβίωσης απέναντι στις οποίες ο άνθρωπος προσπαθεί να βρει διεξόδους. Η ανάγκη για επιβίωση σε ένα αφιλόξενο κοινωνικό περιβάλλον αλλοτρίωσης και εξατομίκευσης ωθεί κομμάτια της κοινωνίας να κινηθούν έξω από τα όρια που καθορίζει η αστική νομιμότητα. Η άμεση αμφισβήτηση των νόμων αποτελεί απειλή για το κράτος, το οποίο και ‘’βαφτίζει’’ έγκλημα την προσπάθεια του κάθε καταπιεζόμενου να επανακτήσει την καταπατημένη ελευθερία του.

Το κράτος στην προσπάθεια του να καταπολεμήσει το ‘’έγκλημα’’ έχει στήσει ένα ολόκληρο σύστημα, το οποίο ενώ ευαγγελίζεται ότι υπάρχει για την υπεράσπιση της ζωής και της ελευθερίας την ίδια στιγμή αντιφάσκει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο στρατιώτης που σκοτώνει στη μάχη αντιμετωπίζεται ως ήρωας, ενώ ο ληστής στιγματίζεται ως το κατακάθι της κοινωνίας που η μοίρα που του αξίζει είναι η φυλακή.

Μέσα σε αυτό το κολαστήριο οι συνθήκες διαβίωσης είναι άθλιες. Καταναγκαστικός εγκλεισμός σε ένα κελί, απομόνωση, πειθαρχικά, μεταγωγές, ναρκωτικά, βασανιστήρια, ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη, χορήγηση καθαρτικών μετά από άδειες, σεξουαλική καταπίεση, υπερπληθυσμός (13000 κρατούμενοι σε χώρο που αντιστοιχεί σε 8000), λευκά κελιά, πανοπτισμός˙ όλα αυτά συντελούν στην εξάλειψη της ατομικότητας και στην ισοπέδωση της προσωπικότητας του κρατουμένου. Με λίγα λόγια: εξαθλίωση.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση και μετά από την απόρριψη των αιτημάτων τους από το υπουργείο δικαιοσύνης, οι κρατούμενοι αποφάσισαν να ξεκινήσουν συντονισμένες κινητοποιήσεις στις περισσότερες ελληνικές φυλακές. Αυτές περιλαμβάνουν αποχή συσσιτίου από Δευτέρα 3/11 και κλιμακώνονται με μαζική απεργία πείνας από την Παρασκευή 7/11.

Οι φυλακές είναι η ακραία έκφανση του εξουσιαστικού συστήματος. Είτε συναινείς σε αυτό με την υπακοή σου, είτε εξεγείρεσαι εναντίον του. Υποστηρίζοντας κάθε πράξη ατομικού ή συλλογικού αγώνα ενάντια στην εξουσία, η αλληλεγγύη μας στον αγώνα των κρατουμένων είναι αδιαπραγμάτευτη.

Εσείς από τα κάγκελα, εμείς από τους δρόμους!

Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι!

Συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης Πέμπτη 13 Νοέμβρη,
6 μ.μ. Προπύλαια

Η πρώτη αφίσα του στεκιού




Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Βιώνοντας τη καταπίεση από την εξουσιαστικά δομημένη κοινωνία και την εκμετάλλευση από το απάνθρωπο κοινωνικο-πολιτικό και οικονομικό σύστημα αποφασίσαμε να αντισταθούμε. Λειτουργούμε ως μια ανοιχτή αντιεξουσιαστική συλλογικότητα ατόμων που κινούνται στο χώρο του παιδαγωγικού. Ξεφεύγουμε από τα καθορισμένα από την εξουσία όρια, προχωρώντας στην κατάληψη μιας άδειας αίθουσας με σκοπό την διαμόρφωση της σε χώρο ελεύθερης έκφρασης και κοινωνικής ζύμωσης. Απέναντι σε κάθε λογική αντιπροσώπευσης και διαμεσολάβησης προτάσσουμε την αντι-ιεραρχία και λειτουργούμε με όρους αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης. Αρνούμαστε να ζητήσουμε άδεια για να χρησιμοποιήσουμε έναν χώρο που ήδη μας ανήκει. Αρνούμαστε να αφήσουμε στα χέρια «ειδικών» την οργάνωση των ζωών μας. Εναντιωνόμαστε στο ιεραρχικό πλέγμα πελατειακών σχέσεων που υπάρχει στην κοινωνία και που επεκτείνεται μέσα στο πανεπιστήμιο. Δεν ελπίζουμε σε κάποια «δικαιότερη» διαχείριση του συστήματος, αλλά αποσκοπούμε στην καταστροφή του. Η λειτουργία αυτού του χώρου αποτελεί κομμάτι της ευρύτερης πάλης ενάντια σε κάθε μορφή ιδιοκτησίας, εξουσίας και εκμετάλλευσης με απώτερο στόχο την κοινωνική απελευθέρωση.
Ο χώρος είναι ανοιχτός για οποιονδήποτε θέλει να συζητήσει ή/και να συμμετέχει σε συλλογικές-αυτοοργανωμένες διαδικασίες. Επίσης, στο χώρο λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη και αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, φιλοξενούνται συζητήσεις, διοργανώνονται προβολές κ.α.

Ανοιχτή συνέλευση στεκιού κάθε Τρίτη 15:00

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Παιδαγωγικού-Νηπιαγωγών

Σημ.Το παραπάνω κείμενο αποτελεί βελτιωμένη έκδοση του αρχικού κειμένου το οποίο μοιράστηκε στην σχολή την ημέρα της κατάληψης.

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι

Στις 22/10/2008 και μετά από συνελεύσεις, μια πρωτοβουλία ατόμων μαζί με αλληλέγγυους προχώρησε στην κατάληψη μιας άδειας αίθουσας στο κτίριο του Παλαιού Χημείου, στο οποίο στεγάζονται η σχολή του Παιδαγωγικού Τμηματος και του Τμήματος Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία. Σε αυτό το blog θα αναρτούνται όλα τα κείμενα και οι αφίσες που φέρουν την υπογραφη του στεκιού.

Παρασκευή 6 Φεβρουαρίου 2009