ΑΝΤΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΩΝ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ
«Η δημοκρατία λειτουργεί με τη μέθοδο της θρησκευτικής αυταπάτης: όπως ακριβώς όλοι οι χριστιανοί ήταν ίσοι απέναντι στο Θεό, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο. Αυτή η ισότητα παίρνει σάρκα και οστά τις μέρες των εκλογών, στο παραβάν: είναι η απομόνωση του ατόμου που στην δημοκρατία δημιουργεί από το άτομο τον πολίτη. Το απλό άθροισμα όλων αυτών των απομονωμένων ατόμων που ολοκληρώνεται με τις εκλογές, συνιστά την Δημοκρατία: να το πούμε διαφορετικά η διάλυση κάθε συγκεκριμένης κοινότητας μεταξύ αυτών των ατόμων, θεμελιώνει την αφηρημένη κοινότητα της πολιτικής. »
Τα κόμματα ως πολιτικοί οργανισμοί εκφράζουν και προασπίζονται συμφέροντα. Πάνω σε αυτή την βάση επιδιώκουν να κατακτήσουν/διαχειριστούν την κρατική εξουσία προς όφελος των αφεντικών τους.
Τα κόμματα, όπως και οι πανεπιστημιακές παρατάξεις διαμορφώνουν και συντηρούν ένα σύμπλεγμα πελατειακών σχέσεων εξάρτησης ανάμεσα σε αυτά και τους ψηφοφόρους μέσω παροχών και ρουσφετιών. Έτσι, οι ψηφοφόροι ανταλλάσουν την συνολική διαχείριση της ζωής τους για μερικές διευκολύνσεις και οφέλη.
Στην πραγματικότητα, η πολιτειακή οργάνωση της δημοκρατίας προωθεί την απάθεια και την παθητικότητα με το να υποβαθμίζει την συμμετοχή του ατόμου πάνω στην οργάνωση της ζωής του σε μια περιοδική και εξουσιοδοτική ψήφο.
Ακόμα, οι φοιτητικές-κομματικές παρατάξεις και οι εκπρόσωποι τους συγκροτούν ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό με σαφή ιεραρχική δομή, διαιωνίζοντας τις εξουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις.
Οι πανεπιστημιακές κομματικές νεολαίες αποτελούν την αντανάκλαση των κυρίαρχων πολιτικών/εξουσιαστικών ομαδοποιήσεων, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην διαμόρφωση του ιδεολογικού χάρτη της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, όντας εκφραστές οικονομικών/εξουσιαστικών συμφερόντων παρουσιάζουν παρά μόνο ιδεολογικές διαφορές το ένα με το άλλο. Όντας όλα θιασώτες του κράτους λειτουργούν ως στυλοβάτες της εξουσίας με το να αναδιοργανώνουν τους όρους υποταγής και να διαχειρίζονται την ανάγκη του ανθρώπου για ριζική αλλαγή μετατρέποντας την σε αίτημα για μεταρρυθμίσεις.
Οι εκλογές αποτελούν ζωτικό πυλώνα του συστήματος. Είναι μια αμφίδρομη διαδικασία, μια σχέση ανταλλαγής κατά την οποία ο εκάστοτε υποψήφιος ζητάει την συναίνεση του ψηφοφόρου, ο οποίος και του την δίνει. Αποτελεί την διαδικασία μέσω της οποίας γίνεται το μοίρασμα της πίτας της εξουσίας με τις ευλογίες των εξουσιαζόμενων. Στην πραγματικότητα, η αποδοχή του ρολού του ψηφοφόρου και η συμμετοχή του στις εκλογές αποτελεί την πιστοποίηση της υποταγής του.
Στις εκλογές δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, αλλά η ίδια η διαδικασία και η ύπαρξη της, η οποία συμβάλλει αποφασιστικά στην χειραγώγηση των υπηκόων της δημοκρατίας. Η συμμετοχή στις εκλογές προβάλλονται ως το καθήκον του ενεργού πολίτη, ενώ η αποχή κατακεραυνώνεται και στηλιτεύεται ως ανευθυνότητα. Με άλλα λόγια, η συμμετοχή του πολίτη πάνω στην διαχείριση της ζωής του είναι η περιοδική ανάθεση της εξουσίας στους αφέντες του. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνονται τα πλαίσια που ορίζουν ότι είναι αποδεκτό ως πολιτική.
Ταυτόχρονα, η οικειοποίηση δυναμικών όρων, όπως «ανατροπή», «επανάσταση»κτλ από εναλλακτικά/αριστερά κόμματα δημιουργούν ψευδαισθήσεις ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσω των εκλογών , εφόσον αυτά τα κόμματα ανέλθουν στην εξουσία.
Σε αυτό το σημείο θεωρούμε απαραίτητο να κάνουμε μια κριτική στον ίδιο το συνδικαλισμό, καθώς δεν αρνούμαστε τις εκλογές ως ξέχωρη διαδικασία, αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος. Ο συνδικαλισμός συνίσταται στην οργάνωση κοινωνικών ομάδων, οι οποίες μέσω της συνδιαλλαγής με κράτος και κεφάλαιο έχουν στόχο την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων. Ως πρακτική αν και φαίνεται ότι λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την εξουσία, στην πραγματικότητα λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την κοινωνία , καθώς διαπνέεται από ένα συντεχνιακό απομονωτισμό. Καθώς στοχεύει σε μερικά αιτήματα και συγκεκριμένους στόχους κάνει διακριτές τις ανάγκες π.χ. του ενός επαγγελματικού κλάδου με τον άλλο με αποτέλεσμα να συντηρεί τους διαχωρισμούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων/καταπιεσμένων.
Τελικώς, το κράτος αφομοιώνει τις διεκδικήσεις των συνδικαλιζομένων με το να προσαρμόζει τις επιλογές του στις απαιτήσεις τους, αλλά και με το να προωθεί και να επιβάλλει την εγκάθετη συνδικαλιστική εκπροσώπηση.
Ο τρόπος που επιβάλλεται η κυριαρχία στο πανεπιστήμιο, αλλά και η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό στάδιο για να προσαρμοστούν οι εκπαιδευόμενοι σε ένα σύστημα υποταγής και διαμεσολάβησης όπου άλλοι θα αποφασίσουν για αυτούς. Με αυτό τον τρόπο ακυρώνεται η ενεργή κοινωνική παρουσία του ατόμου και των ομάδων που θέλουν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις ζωές τους με σκοπό το πεδίο να είναι ελεύθερο για την κυριαρχία να κάνει ότι θέλει ερήμην τους και σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και ιδεολογήματα.
Η άρνηση να συμμετέχουμε στις δομές τους και η ανάγκη καταστροφής τους είναι μονόδρομος προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Ως αναρχικοί προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σαν μέσο διαχείρισης των ζωών μας πάντα όμως στα πλαίσια της επαναστατικής προοπτικής αποσκοπώντας στην καταστροφή κάθε εξουσίας.
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
