Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ (από 25/01/2011)



Από τις 25/1 300 μετανάστες εργάτες, προερχόμενοι από διαφορετικές χώρες, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στον ελλαδικό χώρο, προχωρούν σε απεργία πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Για την ανάδειξη του αγώνα τους επιλέχθηκαν τα κτίρια της Νομικής και του Εργατικού Κέντρου αντίστοιχα. Διεκδικούν νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για ΟΛΟΥΣ τους εργάτες, ντόπιους και αλλοδαπούς. Μετά από την οργανωμένη επίθεση που δέχτηκαν από ΜΜΕ, κράτος και πρυτανικές αρχές, την περικύκλωση της Νομικής από μπάτσους και την άρση του ασύλου, οι απεργοί οδηγούνται τελικά σε κτίριο επί των οδών Πατησίων και Ηπείρου, το οποίο παραχωρείται από το κράτος.

Ο αγώνας αυτός εξ αρχής υπό το πρίσμα των media μεταφράστηκε με λεζάντες του στυλ «ΑΙΣΧΟΣ- μετανάστες εισβάλουν στην Νομική!». Μια πρωτοφανής και ενορχηστρωμένη επίθεση λαμβάνει χώρα στις οθόνες για τουλάχιστον 4 μέρες . Τα ΜΜΕ συνεπή στο ρόλο τους , δίνουν απλόχερα λόγο σε ρατσιστικά καθάρματα, απαιτούν τις ποινικές διώξεις που επακολούθησαν σε αλληλέγγυους των απεργών για υποτιθέμενη «διακίνηση λαθρομεταναστών», ενώ προετοιμάζουν το έδαφος για την άρση του ασύλου και την εκκένωση της Νομικής . Το κράτος από τη μεριά του, έχοντας εξαρχής εξασφαλίσει λυσσαλέα την πολυπόθητη συναίνεση κομματιού της κοινωνίας μέσω των ΜΜΕ, έχει την ευχέρεια να διαχειριστεί την κατάσταση ποικιλοτρόπως. Από την μία, αποπροσανατολίζοντας το ενδιαφέρον από την απεργία πείνας και προσπαθώντας να στρέψει ολοκληρωτικά την προσοχή στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Από την άλλη προσπαθώντας να επιδείξει τα φιλανθρωπικά του αισθήματα για τους «ανήμπορους μετανάστες» κ.ο.κ. Στις 27/1 και ενώ το πρωί λαμβάνουν χώρα δηλώσεις για «μη βίαιη λύση» από υπουργό Προ.πο και πρωθυπουργό, το ίδιο απόγευμα εντός 30 λεπτών, με μια πρωτόγνωρη επιχείρηση στρατιωτικού τύπου, το κέντρο της Αθήνας καταλαμβάνεται από πάνοπλους μπάτσους θυμίζοντας κατεχόμενη ζώνη. Στο έργο αυτό συνέδραμε η αγαστή συνεργασία των Πρυτανικών αρχών, που πότε έκαναν lock-out στη Νομική, πότε το ανέστελλαν, πότε διαβεβαίωναν για τη μη άρση του ασύλου και την εύρεση και καλά «κοινής αποδεκτής λύσης»(χωρίς βία πάντα), μέχρι την τελική απόφαση για άρση.

Παρ’ όλες τις αντιξοότητες και την καθημερινή συκοφάντηση του αγώνα τους από τους κυρίαρχους, οι 300 μετανάστες συνεχίζουν την απεργία πείνας εμμένοντας στις αρχικές τους διεκδικήσεις.
Εμείς δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα τους.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Οι μετανάστες εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μια καλύτερη ζωή όχι γιατί το θέλουν αλλά επειδή εξαναγκάζονται από τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Οι συνθήκες αυτές είναι κυρίως συνθήκες πολέμου και οικονομικής εξαθλίωσης, που δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους να ζήσουν. Πόλεμοι που έχουν κηρύξει ή έχουν συμβάλλει σε αυτούς τα δυτικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας ως μέλος του ΝΑΤΟ, για λόγους οικονομικών συμφερόντων (με πρόσχημα σήμερα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και παλιότερα τον εκπολιτισμό των «αγρίων»).

Μοναδικός στόχος του καπιταλισμού είναι το κέρδος και η συνεχής διόγκωση του. Για να εξασφαλίσει αυτό το κέρδος καθώς και την ίδια του την ύπαρξη, το κεφάλαιο έχει ανάγκη την εργασία και όσο πιο υποτιμημένη είναι τόσο το καλύτερο. Σε αυτό το πλαίσιο και η μετανάστευση είναι ένα ακόμα όπλο στα χέρια του κεφαλαίου για να διαχειρίζεται τις μετακινήσεις του εργατικού δυναμικού έτσι ώστε να αποκομίζει τα μέγιστα δυνατά κέρδη.

Η κυριαρχία, μεταχειρίζεται τους ανθρώπους σαν εμπορεύματα ( δεν είναι τυχαίος ο πολυχρησιμοποιημένος από τις επιχειρήσεις όρος «ανθρώπινοι πόροι»). Οι μετανάστες γίνονται «ανεκτοί» όσο εξυπηρετούν τους στόχους του κεφαλαίου για αύξηση των κερδών. Αντίθετα όσοι περισσεύουν αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια.
Έτσι τα κράτη αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αναλώσιμα υλικά και αφού τους διώχνουν απ’ τους τόπους τους κάποιους τους δολοφονούν στα σύνορα , άλλους τους φυλακίζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης(που οι κυρίαρχοι τόσο ξεδιάντροπα αποκαλούν κέντρα φιλοξενίας) ή τους εκδιώκουν εκ νέου ως «λαθραίους». Ένα άλλο κομμάτι τους, το «τυχερό» (αφού κατάφεραν να περάσουν ζωντανοί τα σύνορα) νομιμοποιούνται ή όχι από το κράτος για να τους εκμεταλλευτούν μετά τα αφεντικά στα εργασιακά κάτεργα ως φθηνά εργατικά χέρια. Οι μετανάστες που εξαναγκάζονται να ζουν σε καθεστώς παρανομίας είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμοι από την κυριαρχία, αφού όσο πιο φοβισμένος είναι ο εργάτης (απελάσεις, φυλακίσεις, εξαθλίωση κτλ) τόσο πιο πειθήνιος είναι στις επιταγές των αφεντικών.


Κράτος και αφεντικά καταδιώκουν τους μετανάστες προσπαθώντας να ελέγξουν και
να διαχειριστούν τον πληθυσμό τους ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και το κυνήγι των μεταναστών από το ελληνικό κράτος αφού η οικονομική κρίση, που στέκεται σαν «Δαμόκλειος Σπάθη» πάνω από την κοινωνία, καθιστά πολλούς απ’ τους μετανάστες μη αναγκαίους, λόγω του ότι και οι γηγενής αποτελούν πλέον φθηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό. Εξού η φύλαξη των συνόρων από την Frontex, η κατασκευή του φράχτη στον Έβρο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια.
Απ’ την άλλη φοβούμενοι τις αντιστάσεις τους, τους αναγάγουν ως «εσωτερικό εχθρό» που μπορεί να διαταράξει την τάξη του συστήματος εκμετάλλευσης.

Τα καθεστωτικά ΜΜΕξαπάτησης πιστά σκυλιά των συμφερόντων των αφεντικών σκορπάνε το ρατσιστικό δηλητήριο τους σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν στην κοινωνία κλίμα ξενοφοβίας και εχθρότητας προς τους μετανάστες. Παράλληλα με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τα βλέμματα απ’ τα πραγματικά προβλήματα και τον πραγματικό εχθρό της κοινωνίας. Ακόμα συχνά παρουσιάζουν τους μετανάστες ως το «Νο1 κακοποιό υποκείμενο» φτιάχνοντας έτσι κλίμα ανασφάλειας που θα δικαιολογεί ακολούθως την επέμβαση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους (με επιχειρήσεις σκούπα, κάψιμο καταυλισμών, φυλακίσεις, απελάσεις).

Οι κυρίαρχοι με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» καταφέρνουν και επιβάλλονται στο σύνολο της κοινωνίας με το να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε διάφορες κατηγορίες (εθνικές, φυλετικές, έμφυλες, θρησκευτικές, συντεχνιακές κτλ), καλλιεργώντας έριδες, μέχρι και μίσος μεταξύ των καταπιεσμένων. Στην ουσία αυτό που στοχεύουν οι κυρίαρχοι είναι η απομόνωση και ο κατακερματισμός των καταπιεσμένων διαλύοντας κάθε αμφίδρομη σχέση αλληλεγγύης μεταξύ τους.

Όμως μέσα σε αυτό τον πόλεμο που διεξάγεται εις βάρος κάθε κατατρεγμένου ανθρώπου, υπάρχουν μετανάστες που εξεγείρονται στα κέντρα κράτησης , αντιστέκονται μέσα από πορείες και κάνουν απεργία πείνας για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα για την επιβίωση τους.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους καταπιεσμένους ανθρώπους μακριά από κάθε εξιδανίκευση, αντιλαμβανόμενοι και εμείς την καταπίεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Οι εξετάσεις είναι αγγαρεία... -αυτό είναι γνωστό...είναι επίσης εκβιασμός, μηχανισμός ελέγχου και πειθάρχησης... σκέτη κοροϊδία


Το εκπαιδευτικό σύστημα αναμφίβολα είναι ο βασικός μηχανισμός γαλούχησης των αξίων του κράτους και του συνολικότερου πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Σύστημα εκπαίδευσης που βασίζεται στην πειθάρχηση και στην προσαρμογή του εκπαιδευόμενου σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητά του και με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.
Στο ευρύτερο πλαίσιο των μεθόδων και των πρακτικών που χρησιμοποιεί το εκπαιδευτικό σύστημα για να καλουπώσει τον μελλοντικό πειθήνιο πολίτη (όπως είναι οι υποχρεωτικές παρουσίες, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των ιδρυμάτων, ο κατακερματισμένος χρόνος και γνώση, οι υποχρεωτικές εργασίες, η δασκαλοκεντρική μέθοδος διδασκαλίας, τα εξωτερικά κίνητρα) είναι και οι εξετάσεις.
Οι εξετάσεις που μόνο παιδαγωγικό ρόλο δεν έχουν, καταλήγουν να είναι η ουσία και ο αυτοσκοπός των φοιτητών στο πανεπιστήμιο. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση και η κοροϊδία του θεσμού αυτού. Όλοι βιώσαμε από τα πρώτα σχολικά μας χρόνια την άσκοπη αποστήθιση της εκπαιδευτικής ύλης η οποία σε μερικές βδομάδες εξαφανίζεται και μένει απλά και μόνο η θύμηση του άγχους και των πονοκεφάλων. Η εξεταστική διαδικασία ούτε μορφώνει ούτε προσφέρει κάτι άλλο θετικό στη προσωπικότητα του εξεταζόμενου. Αντιθέτως υπάρχει για να ελέγχει συμπεριφορές και να ιεραρχοποιεί τη κοινωνία. Κάποιοι θα επικαλεστούν τη βαθμολόγηση ως ένα κίνητρο για μάθηση, ναι είναι, είναι όμως ένα εξωτερικό κίνητρο που γίνεται απώτερος σκοπός και που δεν δημιουργεί πεδία αναζήτησης της γνώσης αλλά αφομοίωσης της στείρας δοσμένης πληροφορίας. H βαθμολόγηση είναι συστατικό για να δομηθούν οι ανταγωνιστικές σχέσεις στο πανεπιστήμιο και οπουδήποτε μέσα στη κοινωνία.
Οι εξετάσεις έχουν αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα αφού καταλήγουν να είναι ένας απροκάλυπτος εκβιασμός προς τον εξεταζόμενο. Αξία έχει να περάσεις το μάθημα, δηλαδή να παπαγαλίσεις αυτά που γράφει το βιβλίο και να τα ξεράσεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Η κριτική-συνδυαστική σκέψη δεν έχει καμία θέση σε αυτή τη μη δημιουργική διαδικασία. Ο εξεταζόμενος ετεροκαθορίζεται από το βιβλίο και η αυτενέργεια του ατροφεί.
Ο ρόλος των εξετάσεων ως επαναλαμβανόμενη διαδικασία διακρίνεται από μία πολλαπλότητα στο τρόπο που επιδρά στον εκπαιδευόμενο, επηρεάζοντας τον σε ψυχολογικό επίπεδο και πειθαναγκάζοντάς τον να λειτουργήσει και να σκεφτεί ανάλογα. Είναι ένας κεκαλυμμένος, έμμεσος και συνάμα αποτελεσματικός τρόπος εγκαθίδρυσης της πειθαρχίας στη συνείδηση του εκπαιδευόμενου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία φοβικής συμπεριφοράς απέναντι στον απρόσωπο μηχανισμό μέτρησης της απόδοσης και τον εκφραστή της(καθηγητές, κανόνες και νόμους, κράτος). Η πίεση από την επαναληψιμότητα των εξετάσεων τείνει να πείσει τους εκπαιδευόμενους πως τα κριτήρια ελέγχου της απόδοσης τους είναι αντικειμενικά και δίκαια, συνεπώς αυτοί που αποδίδουν περισσότερο από τους υπόλοιπους είναι οι εργατικοί και έξυπνοι ενώ οι υπόλοιποι είναι οι τεμπέληδες και βλάκες. Ο συλλογισμός αυτός μεταφέρεται έξω από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα υιοθετώντας τη νοοτροπία πως ο καθένας λαμβάνει αυτά που έχει δουλέψει και αξίζει, μετακυλίοντας την ευθύνη για την ανεργία και την ένδεια στις πλάτες του εργαζόμενου και στην ανικανότητα του να διεκδικήσει μια θέση στην αγορά εργασίας, επί ίσης όρους.
Επιπλέον, η συνεχιζόμενη εξεταστική διαδικασία εκτός από την ιεραρχοποίηση και ποσοτικοποίηση της απόδοσης εμπεριέχει και τον τυφλό ανταγωνισμό μεταξύ των εξεταζόμενων, υπονομεύοντας κάθε έννοια συνεργασίας. Η αυτοοργάνωση υποσκάπτεται, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια ισοδυναμεί με κλεψιά. Ο ανταγωνισμός ως βασικότατο στοιχείο του ιδεολογήματος της κυριαρχίας είναι το καμτσίκι για να παράγουμε πιο πολλά(και να αρκούμαστε σε λιγότερα), προωθεί την εξατομίκευση και σπέρνει την αντιπαλότητα μεταξύ των εξεταζόμενων αποπροσανατολίζοντας τους από τον κοινό τους αντίπαλο(σύστημα εκμετάλλευσης και εκφραστές του).
Συμπερασματικά οι εξετάσεις ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας νομιμοποιούν και αναπαράγουν τις κοινωνικές ανισότητες, τον έλεγχο του εξουσιαζόμενου από τον εξουσιαστή και την πειθαρχία του πρώτου προς το δεύτερο. Οι καθηγητές-εξεταστές προσπαθούν να περιχαρακωθούν στο μυαλό του εξεταζόμενου ως τα πεφωτισμένα όντα που μπορούν να κρίνουν ποιος είναι ικανός και ποιος όχι.

Όσο υπάρχει κράτος και εξουσία το εκπαιδευτικό σύστημα θα συμβάλλει στην αναπαραγωγή και διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Κανενός είδους μόρφωση για μια ελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να προέλθει μέσα από πειθαναγκασμούς και εξετάσεις. Οι εξετάσεις είναι δομικό στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος ανεξάρτητα από την μορφή που μπορεί να έχουν. Η αλληλεγγύη, η συνεργασία, το να μαθαίνει ο ένας από τον άλλο (αυτομόρφωση) μέσα από μια καθημερινή εμπειρία απαλλαγμένη από τον ανταγωνισμό, το χρήμα, τις αυθεντίες και εν κατακλείδι κάθε μορφής εξουσία είναι η δική μας πρόταση.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ, ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ