περιμένουμε τίποτα άλλο από τους δυνάστες μας,
το κράτος και τα αφεντικά,
παρά εκμετάλλευση, ψέματα, θάνατο;
οι μικρές μας ορδές απαιτούν την «ουτοπία»…
…κάτω τα κράτη και η μισθωτή εργασία
ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
«Χρειάζονται θυσίες απ’ όλους», «πρέπει να σώσουμε το έθνος», «ευθυνόμαστε όλοι…», αυτές είναι μερικές απ’ τις κλισέ φράσεις πολιτικών και δημοσιογράφων που μας έχουν πάρει τα αυτιά τους τελευταίους μήνες. Είναι πάγια η τακτική των κυρίαρχων να παραπληροφορούν και να προσπαθούν να συσπειρώσουν γύρω από ιδεατά είδωλα. Επιδίωξη τους η κοινωνική συναίνεση και η υποταγή στις ορέξεις τους.
Επικαλούμενοι την «σωτηρία του έθνους» τα αφεντικά καλούν αυτούς που εκμεταλλεύονται να συνεργαστούν, λες και μοιράστηκαν ποτέ τα κέρδη που αποκομίζουν από την χρόνια εκμετάλλευση των αδύναμων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων.
Με όχημα την οικονομική κρίση κράτος και καπιταλιστές επιβάλλουν για ακόμα μια φορά σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης. Τα «νέα μέτρα λιτότητας» είναι η προσπάθεια ξεζουμίσματος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και λαμβάνονται για να αποπληρωθεί ένα δημοσιονομικό έλλειμμα, που δήθεν δημιουργήσαμε όλοι. Αυτό το χρέος είναι πασίγνωστο ότι δεν δημιουργήθηκε πουθενά αλλού παρά στα μεγάλα σαλόνια των τραπεζιτών και των πολιτικών με απανωτές κομπίνες και σκάνδαλα.
Τα μεγάλα αφεντικά του τραπεζικού συστήματος μέσα από την κρίση δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά το κέρδος. Πλασάροντας μια σειρά από «πακέτα διάσωσης» οι επίσημοι τοκογλύφοι θα κρατάνε ομήρους όλες τις παραγωγικές δυνάμεις για να ξεπληρώσουν το χρέος και όταν αποπληρωθεί αυτό το χρέος το πάνω χέρι θα έχει πάλι το μεγάλο κεφάλαιο για να δημιουργήσει νέους χρεοκοπημένους.
Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν ότι η κρίση του οικονομικού συστήματος είναι μια τυχαία κατάσταση του είδους μιας φυσικής καταστροφής που δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε. Φυσικά παρουσιάζουν ως επιτακτική ανάγκη ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε τις οδηγίες-προσταγές των «ειδικών», που δεν είναι άλλοι από τους εμπειρογνώμονες-κοράκια του ΔΝΤ. Παρόλα αυτά η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από το εκτρωματικό αποτέλεσμα τεχνιτών και κατευθυνόμενων καταστάσεων, που εμπερικλείεται στον δομικό χαρακτήρα του καπιταλισμού και του τραπεζικού συστήματος. Η οικονομική κρίση ως άλλη μια ευκαιρία για την αφαίμαξη κοινωνιών από τα μεγαλοαφεντικά παρουσιάζεται σε διάφορες μορφές σε όλο τον κόσμο από τότε που υπάρχει κυριαρχία. Το ληστρικό σύστημα του καπιταλισμού με προμετωπίδα το ιδεολόγημα της ανάπτυξης έχει ισοπεδώσει ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων και έχει καταστρέψει σε πολλές περιπτώσεις ανεπανόρθωτα τον φυσικό πλούτο του πλανήτη.
Απέναντι σε αυτή την επίθεση του καπιταλισμού όλοι εμείς που μας επιβάλλονται η εκμετάλλευση και οι εξευτελιστικοί όροι ζωής δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Επειδή δεν υπάρχει πιο δίκαιο και ανθρώπινο πράγμα από το να εξεγείρεσαι σε ότι σε καταπιέζει και σε εκμεταλλεύεται.
Οι κυρίαρχοι έχουν στο οπλοστάσιο της καταστολής πολλά όπλα, για να χτυπήσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους αντιστεκόμενους. Μαζί με την ωμή βία των μπάτσων πάει η παραπληροφόρηση και χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, η διαμεσολάβηση των εργατοπατέρων και των κομματικών μηχανισμών που θα επιδιώξουν την εκτόνωση και διάλυση των αντιστάσεων.
Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ εξαγγέλουν 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις μόνο και μόνο για εκτόνωση, ενώ υπό τις παρούσες συνθήκες η γενική απεργία διαρκείας θα ήταν το ελάχιστο. Παράλληλα, θα προσπαθήσουν σε συνεργασία με τα αφεντικά τους να τα βρουν κάτω απ’ το τραπέζι. Το δε ΠΑΜΕ αποφεύγει την οποιαδήποτε συμπόρευση στις κινητοποιήσεις που δεν ελέγχει απόλυτα. Οι εργατοπατέρες του ΚΚΕ ενώ «καθοδηγούν» -χειραγωγούν χιλιάδες κόσμου, αρκούνται σε πορείες-παρελάσεις εκτονώνοντας την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Γενικότερα τα αριστερά κοινοβουλευτικά αλλά και μη κόμματα λειτουργούν ως ακόμα ένα ανάχωμα για το σύστημα εγκλωβίζοντας τους εν δυνάμει εξεγερμένους στους δρόμους του συμβιβασμού και της μεταρρύθμισης.
Η κυριαρχία με την πάγια τακτική του «διαίρει και βασίλευε» δημιουργεί κλίμα φόβου και ανασφάλειας, απομονώνοντας και στοχοποιώντας τα αντιστεκόμενα αλλά και μη κοινωνικά κομμάτια και άτομα. Με την προπαγάνδα κυρίως από τα ΜΜΕ προσπαθεί να στρέψει κοινωνικές ομάδες την μια εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να μπορεί να επιβληθεί πιο εύκολα και ολοκληρωτικά. Έτσι βλέπουμε ντόπιους εργάτες να ρίχνουν ευθύνες στους ξένους εργάτες, ιδιωτικούς και δημόσιους εργάτες να αλληλοκατηγορούνται, διαδηλωτές «μη βίαιοι» να βρίσκονται σε κόντρα με τους διαδηλωτές υπέρ της χρήσης βίας κτλ. Επίσης, υπάρχει το φαινόμενο όπου μέσα στις συνθήκες αποξένωσης κόσμος αγωνίζεται αποκλειστικά για τα δικά του συντεχνιακά αιτήματα, αγνοώντας τον γενικότερο κοινωνικό αγώνα και την αλληλεγγύη που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των εκμεταλλευόμενων.
Αναμφίβολα οι αγώνες ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης αν δεν έχουν το συστατικό της αλληλεγγύης δεν μπορούν να έχουν καμία δυναμική και διάρκεια. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας για το παρόν και το μέλλον. Η αλληλεγγύη για να αποτελεί κομμάτι και συνέχεια των αντιστάσεων πρέπει να είναι αδιαμεσολάβητη από κομματικούς και άλλους κρατικούς μηχανισμούς.
Ως αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, δεν έχουμε κανένα αίτημα από τους κυρίαρχους. Για μας η εργασία έτσι όπως υπάρχει στον καπιταλισμό δεν είναι τίποτα άλλο από μισθωτή σκλαβιά και αγωνιζόμαστε για την κατάλυση της. Δεν αποδεχόμαστε καμία εξουσία και δεν θέλουμε καμία κυριαρχία επί της ζωής μας. Δεν διεκδικούμε δικαιότερα μέτρα αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο επιδιώκοντας τον μαζικό ξεσηκωμό και την εξέγερση. Δεν θέλουμε να φύγει απλά το ΔΝΤ απ’ τη χώρα αλλά να διαλύσουμε κάθε κομμάτι κι έκφανση κυριαρχίας. Φυσικά αυτό δεν θα γίνει με ειρηνικές διαδικασίες, επειδή το κράτος διαθέτει πολυάριθμα στρατεύματα καταστολής και βίας και ποτέ δεν εγκατέλειψε ούτε θα εγκαταλείψει οικιοθελώς την εξουσία του. Απέναντι στη βία του κράτους και των αφεντικών δεν θα μείνουμε καθηλωμένοι κι άπραγοι θεατές.
Οι αγώνες των αναρχικών και αντιεξουσιαστών δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την κοινωνία, ή μια κλειστή υπόθεση μερικών ανθρώπων. Όποιος θέλει να αγωνιστεί ενάντια στην αθλιότητα των επικυρίαρχων όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και οι τρόποι πολλοί. Αδιομεσολάβητα, χωρίς ιεραρχίες, με διαδικασίες ομοφωνίας και συνδιαμόρφωσης είναι η πιο ειλικρινής μορφή οργάνωσης για να αντιστεκόμαστε, αλλά και η πρόταση για ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή.
Όσο για το τραγικό γεγονός της 5ης Μάη με τους 3 νεκρούς ανθρώπους στη Μαρφίν, δεν μπορεί και δεν θα σβηστεί απ’ τη μνήμη κάθε αγωνιστή κι αντιστεκόμενου, ως ένα γεγονός που μας συντάραξε. Φυσικά οι μόνοι που γιόρτασαν το χαμό των τριών εργαζομένων είναι τα επιτελεία του κράτους και των αφεντικών που ήλπισαν ότι αυτό το γεγονός θα ανέκοπτε τον κόσμο να βγει στους δρόμους και ότι θα έφερνε καίριο πλήγμα στις κινητοποιήσεις.
Οι μάσκες έχουν πέσει, όποιο προσωπείο και να φορέσει το κράτος θα παραμένει ο ίδιος τερατώδης μηχανισμός… είτε το Πασοκ είναι στην εξουσία είτε η ΝΔ, κρατικός ή αγοραίος καπιταλισμός η δυναστεία ποσώς διαφέρει. Το ζήτημα είναι να διαχειριστούμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας ανακόπτοντας τη λαίλαπα της κυριαρχίας.
Το σίγουρο για μας είναι ότι τίποτα δεν τελείωσε κι ότι όλα συνεχίζονται. Δεν συναινούμε, δεν υποχωρούμε… ραντεβού στους δρόμους και τα οδοφράγματα…
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου
