Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Κείμενο για την καταστολή
Όταν η Δημοκρατία δείχνει «Πυγμή» …
Εν καιρώ "κρίσης"το κράτος προσπαθεί να μετασχηματίσει τον χαρακτήρα του' θωρακίζει την κυριαρχία του καταστρώνει σχέδια και εξαγγέλλει νέες υποσχέσεις. Στα πλαίσια αυτά, κεντρική πολιτική αποτελεί η εδραίωση του διάχυτου φόβου για έναν αόριστο κίνδυνο που απειλεί την κοινωνία. Μέσω των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης ο κίνδυνος αυτός ενσαρκώνεται σε αδίστακτους τρομοκράτες και «κουκουλοφόρους» αναρχικούς, σε επικίνδυνους για την οικονομία και την δημόσια υγεία μετανάστες, σε διαβόητους κακοποιούς και ληστές τραπεζών, σε περιθωριοποιημένους τοξικομανείς. Οι κίνδυνοι αυτοί αν και επαρκούν για να επιβάλλουν ένα συνολικό αίτημα για ασφάλεια και τάξη διανθίζονται με την συνεισφορά της επιστήμης, η οποία σπέρνει τον τρόμο με συνεχείς επιδημίες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Ταυτόχρονα, το μόνιμο ναρκωτικό του lifestyle και του καταναλωτισμού είναι πάντα παρόν για να σε γεμίζει με ψευδαισθήσεις.
Το κράτος διαχρονικά διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας. Τους τελευταίους μήνες αναγνωρίζοντας το πλήγμα που δέχθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο θέλησε να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Γέμισε τους δρόμους των πόλεων με τα ένστολα και τα παρακρατικά τσιράκια του και θέλησε να χτυπήσει ένα σχετικά ευάλωτο κοινωνικό κομμάτι, τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες. Συνεχείς έλεγχοι, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και ουσιαστικά κατάργηση του πολιτικού ασύλου. Η Δημοκρατία έχοντας χάσει την αξιοπιστία της έπρεπε να δημιουργήσει έναν εσωτερικό εχθρό, ικανό να αποπροσανατολίσει και τον τελευταίο δύσπιστο. Παράλληλα με συνεχείς διώξεις συντρόφων και αγωνιστών προσπαθούσε να κάμψει κάθε αντίσταση. Το σκηνικό συμπλήρωσε η «νίκη επί της τρομοκρατίας» σε προεκλογική περίοδο με ξεκάθαρα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά.
Μετά την ανάθεση της κρατικής διαχείρισης στους σοσιαλ-ληστές , ο στρατός κατοχής της Δημοκρατίας συνεχίζει να επελαύνει, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, σε όλες τις γειτονιές ουρλιάζοντας για «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Επιστέγασμα αυτής της στρατηγικής αποτελούν η πολιορκία του δήθεν άβατου των Εξαρχείων , οι συνεχείς συλλήψεις και διώξεις αναρχικών με αποκορύφωμα την επικύρηξη τριών καταζητούμενων συντρόφων κτλ.
Τα σαθρά επιχειρήματα των εξουσιαστών αποδομούνται όταν παρατηρεί κανείς γύρω του την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, την ανελέητη καταστροφή της φύσης, τις επιθέσεις σε αγωνιστές, τους θανάτους στα εργασιακά Νταχάου, την κατασκευή νέων φυλακών, την τοποθέτηση καμερών σε κάθε γωνιά της πόλης κ.τ.λ.
Είναι φανερό λοιπόν ότι δεν έχουμε μπροστά μας τίποτε άλλο από την προστασία των αφεντικών και των συμφερόντων τους.
Οι πρακτικές και τα λόγια τους δεν μπορούν να κατευνάσουν τον πόθο μας για ελευθερία. Οι ψεύτικες υποσχέσεις τους δεν μπορούν να μας εκτονώσουν. Ας ξεπεράσουμε λοιπόν τους φόβους μας , ας σηκώσουμε το κεφάλι και ας αντιμετωπίσουμε τον εχθρό με κάθε μέσο.
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Παλιού Χημείου
Steki- escalera.blogspot.com
Εν καιρώ "κρίσης"το κράτος προσπαθεί να μετασχηματίσει τον χαρακτήρα του' θωρακίζει την κυριαρχία του καταστρώνει σχέδια και εξαγγέλλει νέες υποσχέσεις. Στα πλαίσια αυτά, κεντρική πολιτική αποτελεί η εδραίωση του διάχυτου φόβου για έναν αόριστο κίνδυνο που απειλεί την κοινωνία. Μέσω των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης ο κίνδυνος αυτός ενσαρκώνεται σε αδίστακτους τρομοκράτες και «κουκουλοφόρους» αναρχικούς, σε επικίνδυνους για την οικονομία και την δημόσια υγεία μετανάστες, σε διαβόητους κακοποιούς και ληστές τραπεζών, σε περιθωριοποιημένους τοξικομανείς. Οι κίνδυνοι αυτοί αν και επαρκούν για να επιβάλλουν ένα συνολικό αίτημα για ασφάλεια και τάξη διανθίζονται με την συνεισφορά της επιστήμης, η οποία σπέρνει τον τρόμο με συνεχείς επιδημίες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Ταυτόχρονα, το μόνιμο ναρκωτικό του lifestyle και του καταναλωτισμού είναι πάντα παρόν για να σε γεμίζει με ψευδαισθήσεις.
Το κράτος διαχρονικά διεκδικεί το μονοπώλιο της βίας. Τους τελευταίους μήνες αναγνωρίζοντας το πλήγμα που δέχθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο θέλησε να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Γέμισε τους δρόμους των πόλεων με τα ένστολα και τα παρακρατικά τσιράκια του και θέλησε να χτυπήσει ένα σχετικά ευάλωτο κοινωνικό κομμάτι, τους πρόσφυγες και τους οικονομικούς μετανάστες. Συνεχείς έλεγχοι, ξυλοδαρμοί, δολοφονίες, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης και ουσιαστικά κατάργηση του πολιτικού ασύλου. Η Δημοκρατία έχοντας χάσει την αξιοπιστία της έπρεπε να δημιουργήσει έναν εσωτερικό εχθρό, ικανό να αποπροσανατολίσει και τον τελευταίο δύσπιστο. Παράλληλα με συνεχείς διώξεις συντρόφων και αγωνιστών προσπαθούσε να κάμψει κάθε αντίσταση. Το σκηνικό συμπλήρωσε η «νίκη επί της τρομοκρατίας» σε προεκλογική περίοδο με ξεκάθαρα επικοινωνιακά χαρακτηριστικά.
Μετά την ανάθεση της κρατικής διαχείρισης στους σοσιαλ-ληστές , ο στρατός κατοχής της Δημοκρατίας συνεχίζει να επελαύνει, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, σε όλες τις γειτονιές ουρλιάζοντας για «ησυχία, τάξη και ασφάλεια». Επιστέγασμα αυτής της στρατηγικής αποτελούν η πολιορκία του δήθεν άβατου των Εξαρχείων , οι συνεχείς συλλήψεις και διώξεις αναρχικών με αποκορύφωμα την επικύρηξη τριών καταζητούμενων συντρόφων κτλ.
Τα σαθρά επιχειρήματα των εξουσιαστών αποδομούνται όταν παρατηρεί κανείς γύρω του την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, την ανελέητη καταστροφή της φύσης, τις επιθέσεις σε αγωνιστές, τους θανάτους στα εργασιακά Νταχάου, την κατασκευή νέων φυλακών, την τοποθέτηση καμερών σε κάθε γωνιά της πόλης κ.τ.λ.
Είναι φανερό λοιπόν ότι δεν έχουμε μπροστά μας τίποτε άλλο από την προστασία των αφεντικών και των συμφερόντων τους.
Οι πρακτικές και τα λόγια τους δεν μπορούν να κατευνάσουν τον πόθο μας για ελευθερία. Οι ψεύτικες υποσχέσεις τους δεν μπορούν να μας εκτονώσουν. Ας ξεπεράσουμε λοιπόν τους φόβους μας , ας σηκώσουμε το κεφάλι και ας αντιμετωπίσουμε τον εχθρό με κάθε μέσο.
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Παλιού Χημείου
Steki- escalera.blogspot.com
Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Στις 18-3-09 η Κατερίνα Γκουλιώνη(κρατούμενη στις φυλακές της Θήβας) βρέθηκε νεκρή κατά τη διάρκεια της εκδικητικής μεταγωγής προς τις φυλακές της Αλικαρνασού. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες συγκρατούμενών της ήταν πισθάγκωνα δεμένη με χειροπέδες και με αίματα στο πρόσωπο. Βέβαια οι δεσμοφύλακες της αρνήθηκαν οποιαδήποτε εμπλοκή στις συνθήκες θανάτου και παρουσίασαν ως αιτία τη χρήση ναρκωτικών. Η Κατερίνα Γκουλιώνη κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της αγωνιζόταν ενάντια στις απολύτως εξευτελιστική για την ίδια και τις υπόλοιπες συγκρατούμενές της κολπική εξέταση που ήταν υποχρεωμένες να υφίστανται σε κάθε επιστροφή τους από άδειες. Αναμφισβήτητα ο θάνατος της Κατερίνας δεν είναι καθόλου τυχαίος αλλά αποτελεί μια πολύ καλά στοχευμένη ενέργεια του κράτους.
Το 2006 στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων που είχαν ξεσπάσει στις ελληνικές φυλακές οι κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων προχώρησαν και οι ίδιοι σε εξέγερση. Τρία χρόνια αργότερα το κράτος έρχεται να εκδικηθεί παραδειγματικά όσους εξεγέρθηκαν. Ο Βαγγέλης Πάλλης γνωστός για την αγωνιστική του δράση μέσα στις φυλακές και άλλοι τρεις συγκρατούμενοί του διώκονται για στάση και απόπειρα απόδρασης στην εξέγερση των φυλακών Τρικάλων. Συγκεκριμένα στις 23-3-09 και οι τέσσερις δικάζονται στα δικαστήρια της Λάρισας. Για ακόμη μια φορά η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καταδικάζοντας τον Πάλλη και έναν συγκατηγορούμενο του σε τρία χρόνια φυλάκιση η οποία εκτίεται με τη λήξη της πρώτης ποινής.
Ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης αποτελεί έναν ακόμη στόχο της κρατικής καταστολής. Καταδικασμένος για ληστεία εθνικής τράπεζας εκτίει τον τελευταίο καιρό ποινή φυλάκισης σε διάφορα κολαστήρια της ελληνικής επικράτειας. Ο Δημητράκης με πολύ σημαντική αγωνιστική δράση μέσα στις φυλακές μπήκε στο στόχαστρο του κράτους. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του 2007 βασανίστηκε από δεσμοφύλακες στις φυλακές Μαλανδρίνου γεγονός που αποτέλεσε και αφορμή για την έναρξη μιας μεγάλης κινητοποίησης στις ελληνικές φυλακές.
Το κράτος για την ύπαρξη και τη συντήρηση του στηρίζεται σε διάφορους μηχανισμούς. Βασικό μηχανισμό αποτελεί και η καταστολή. Αυτή με τη σειρά της είναι δυνατό να εμφανιστεί με διάφορους τρόπους και να αφομοιωθεί από το άτομο. Από τη στιγμή που η καταστολή είναι αποτέλεσμα εξουσιαστικών σχέσεων είναι δεδομένο πως εμφανίζεται όπου επικρατούν αυτές. Σε ένα πρώτο στάδιο είναι η οικογένεια η οποία διαμορφώνει την αντίληψη του ατόμου θέτοντας όρια και περιορισμούς στη δράση του. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το σχολείο καθώς και τα Μ.Μ.Ε. σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του ανθρώπου και μεταβολής του σε ένα πειθήνιο όν. Χάρη σε αυτούς τους θεσμούς διαμορφώνεται μια συγκεκριμένη εικόνα για το έγκλημα. Έτσι η έννοια της νομιμότητας δομείται κυρίως πάνω στη βάση της προάσπισης του ιδεολογήματος της ατομικής ιδιοκτησίας και στηρίζεται στην εσωτερίκευση της πειθαρχίας προς την εξουσία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αναγνωρίζονται ούτε παρουσιάζονται από τους παραπάνω θεσμούς και μέσα οι κοινωνικές συνθήκες που μπορούν να οδηγήσουν στην διάπραξη <<εγκλημάτων>>. Αντίθετα οι ευθύνες αποδίδονται στο μεμονωμένο άτομο.
Ο ρόλος όμως της φυλακής παίρνει σάρκα και οστά όταν ένα άτομο αναγκάζεται ή αποφασίζει να ξεφύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας που του έχουν επιβληθεί. Τότε έρχεται αντιμέτωπο με έναν κατασταλτικό μηχανισμό. Χωρίς αμφιβολία η αστυνομία αποτελεί το κύριο μέσο επιβολής της κρατικής νομιμότητας και της κοινωνικής ειρήνης με αποτέλεσμα να προλαμβάνει και να καταστέλλει κάθε ενέργεια που είτε αμφισβητεί και επιτίθεται στο κράτος είτε αντιτίθεται στη δημόσια τάξη γενικότερα. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς οι οποίοι διαθέτοντας ένα πλούσιο ποινικό οπλοστάσιο και μεταχειρίζοντας την έννοια της δικαιοσύνης με κρατικά μέτρα και σταθμά μπορούν να εξοντώσουν και να φυλακίσουν το άτομο. Να σημειώσουμε πως εκτός από τα κρατικά όργανα της τάξης υπάρχουν και πάσης φύσεως εθελοντές ρουφιάνοι που συχνά προτάσσονται δίπλα στα θελήματα της εξουσίας.
Η φυλακή είναι ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αποκαλείται από την κυριαρχία σωφρονιστικό κατάστημα , γιατί στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με έναν χώρο κάθαρσης στον οποίο το άτομο σωφρονίζεται. Έκτος από αυτό βασικός στόχος είναι να τρομοκρατηθεί η κοινωνία ώστε να μην προβεί σε αξιόποινες πράξεις .Στην πραγματικότητα όμως οι φυλακές είναι τα κολαστήρια της δημοκρατίας. Κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης ένας τεράστιος αριθμός ατόμων ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου είναι συγκεντρωμένος στερούμενος την ελευθερία του. Πιο συγκεκριμένα όλοι οι έγκλειστοι είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν σε τραγικές συνθήκες υγιεινής στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Την τιμητική τους έχουν και οι ξυλοδαρμοί από τους ανθρωποφύλακες που δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο αλλά μια συνήθη τακτική τους. Μέσα εξόντωσης είναι και οι μεταγωγές οποίες συνήθως συνιστούν μια τιμωρία των κρατούμενων αποσκοπώντας πολλές φορές στη διάσπαση των δεσμών αλληλεγγύης που είναι δυνατό να αναπτυχθούν μεταξύ τους. Επιπλέον η συνεχής παροχή ναρκωτικών είναι ένα ακόμη μέσο για να κρατά τους κρατούμενους αδρανοποιημένους και εξαρτημένους υπό τον έλεγχό τους. Με λίγα λόγια ο κρατούμενος δεν καταπιέζεται μόνο σωματικά αλλά και καταρρακώνεται ψυχολογικά με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην πλήρη εξαθλίωση.
Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον ωστόσο κάποιες και κάποιοι προσπαθούν να έρθουν σε ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση αμφισβητώντας τη και πραγματώνοντας την αμφισβήτηση αυτή μέσα από ορισμένες δράσεις . Για παράδειγμα το 2006 σε πολλές ελληνικές φυλακές μεγάλος αριθμός κρατουμένων εξεγέρθηκε ενώ το Νοέμβρη του 2008 σημειώθηκε η πολυπληθέστερη απεργία πείνας από πλευράς φυλακισμένων. Βέβαια το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η καταστροφή πτέρυγας στις φυλακές Θήβας από συγκρατούμενες της Γκουλιώνη λίγες μέρες μετά το θάνατό της.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο αγώνας των φυλακισμένων πραγματοποιείται με τη μορφή αιτημάτων για τη βελτίωση των συνθηκών και τη θεσμοθέτηση ευνοϊκότερων ρυθμίσεων. Παρόλο που αυτή η μορφή αγώνα δεν οδηγεί σε οριστικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν παύει να αποτελεί έναν πραγματικό αγώνα καταπιεσμένων. Επιπλέον αυτή η μορφή αγώνα γίνεται κατανοητή εφόσον σχετίζεται με θέματα επιβίωσης δίχως όμως να συμβαδίζει με ό,τι εμείς προτάσσουμε και αυτό δεν είναι άλλο από την καταστροφή κάθε φυλακής.
Ζώντας σε έναν κόσμο όπου τα πάντα ελέγχονται και επιτηρούνται όπου η μισθωτή εργασία και οι ανάγκες που μας δημιουργούν μας κρατάνε δέσμιους όπου ο καταναλωτισμός εξουσιάζει τις ζωές μας και οι τράπεζες μας λεηλατούν ανελέητα δεν μπορούμε να υπερηφανευθούμε για την ελευθερία μας. Οι πόλεις μας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μία φυλακή γιατί αποτελούν μια πολυτελή εκδοχή αυτής(πολυκατοικίες-κελιά,αστυνόμοι-δεσμοφύλακες,βραδινή βόλτα-προαυλισμός,κάμερες παρακολούθησης κτλ). Το τραγικό λοιπόν είναι ότι η αποφυλάκιση που για έναν κρατούμενο είναι μονόδρομος δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη μετάβασή σε έναν χώρο που τα κάγκελα είναι αόρατα...
Η αλληλεγγύη προς όλους τους αγωνιζόμενους που δε συναλλάσσονται με την εξουσία είναι αδιαπραγμάτευτη και αδιαμεσολάβητη
Στις 18-3-09 η Κατερίνα Γκουλιώνη(κρατούμενη στις φυλακές της Θήβας) βρέθηκε νεκρή κατά τη διάρκεια της εκδικητικής μεταγωγής προς τις φυλακές της Αλικαρνασού. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες συγκρατούμενών της ήταν πισθάγκωνα δεμένη με χειροπέδες και με αίματα στο πρόσωπο. Βέβαια οι δεσμοφύλακες της αρνήθηκαν οποιαδήποτε εμπλοκή στις συνθήκες θανάτου και παρουσίασαν ως αιτία τη χρήση ναρκωτικών. Η Κατερίνα Γκουλιώνη κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της αγωνιζόταν ενάντια στις απολύτως εξευτελιστική για την ίδια και τις υπόλοιπες συγκρατούμενές της κολπική εξέταση που ήταν υποχρεωμένες να υφίστανται σε κάθε επιστροφή τους από άδειες. Αναμφισβήτητα ο θάνατος της Κατερίνας δεν είναι καθόλου τυχαίος αλλά αποτελεί μια πολύ καλά στοχευμένη ενέργεια του κράτους.
Το 2006 στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων που είχαν ξεσπάσει στις ελληνικές φυλακές οι κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων προχώρησαν και οι ίδιοι σε εξέγερση. Τρία χρόνια αργότερα το κράτος έρχεται να εκδικηθεί παραδειγματικά όσους εξεγέρθηκαν. Ο Βαγγέλης Πάλλης γνωστός για την αγωνιστική του δράση μέσα στις φυλακές και άλλοι τρεις συγκρατούμενοί του διώκονται για στάση και απόπειρα απόδρασης στην εξέγερση των φυλακών Τρικάλων. Συγκεκριμένα στις 23-3-09 και οι τέσσερις δικάζονται στα δικαστήρια της Λάρισας. Για ακόμη μια φορά η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καταδικάζοντας τον Πάλλη και έναν συγκατηγορούμενο του σε τρία χρόνια φυλάκιση η οποία εκτίεται με τη λήξη της πρώτης ποινής.
Ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης αποτελεί έναν ακόμη στόχο της κρατικής καταστολής. Καταδικασμένος για ληστεία εθνικής τράπεζας εκτίει τον τελευταίο καιρό ποινή φυλάκισης σε διάφορα κολαστήρια της ελληνικής επικράτειας. Ο Δημητράκης με πολύ σημαντική αγωνιστική δράση μέσα στις φυλακές μπήκε στο στόχαστρο του κράτους. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του 2007 βασανίστηκε από δεσμοφύλακες στις φυλακές Μαλανδρίνου γεγονός που αποτέλεσε και αφορμή για την έναρξη μιας μεγάλης κινητοποίησης στις ελληνικές φυλακές.
Το κράτος για την ύπαρξη και τη συντήρηση του στηρίζεται σε διάφορους μηχανισμούς. Βασικό μηχανισμό αποτελεί και η καταστολή. Αυτή με τη σειρά της είναι δυνατό να εμφανιστεί με διάφορους τρόπους και να αφομοιωθεί από το άτομο. Από τη στιγμή που η καταστολή είναι αποτέλεσμα εξουσιαστικών σχέσεων είναι δεδομένο πως εμφανίζεται όπου επικρατούν αυτές. Σε ένα πρώτο στάδιο είναι η οικογένεια η οποία διαμορφώνει την αντίληψη του ατόμου θέτοντας όρια και περιορισμούς στη δράση του. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το σχολείο καθώς και τα Μ.Μ.Ε. σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του ανθρώπου και μεταβολής του σε ένα πειθήνιο όν. Χάρη σε αυτούς τους θεσμούς διαμορφώνεται μια συγκεκριμένη εικόνα για το έγκλημα. Έτσι η έννοια της νομιμότητας δομείται κυρίως πάνω στη βάση της προάσπισης του ιδεολογήματος της ατομικής ιδιοκτησίας και στηρίζεται στην εσωτερίκευση της πειθαρχίας προς την εξουσία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αναγνωρίζονται ούτε παρουσιάζονται από τους παραπάνω θεσμούς και μέσα οι κοινωνικές συνθήκες που μπορούν να οδηγήσουν στην διάπραξη <<εγκλημάτων>>. Αντίθετα οι ευθύνες αποδίδονται στο μεμονωμένο άτομο.
Ο ρόλος όμως της φυλακής παίρνει σάρκα και οστά όταν ένα άτομο αναγκάζεται ή αποφασίζει να ξεφύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας που του έχουν επιβληθεί. Τότε έρχεται αντιμέτωπο με έναν κατασταλτικό μηχανισμό. Χωρίς αμφιβολία η αστυνομία αποτελεί το κύριο μέσο επιβολής της κρατικής νομιμότητας και της κοινωνικής ειρήνης με αποτέλεσμα να προλαμβάνει και να καταστέλλει κάθε ενέργεια που είτε αμφισβητεί και επιτίθεται στο κράτος είτε αντιτίθεται στη δημόσια τάξη γενικότερα. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς οι οποίοι διαθέτοντας ένα πλούσιο ποινικό οπλοστάσιο και μεταχειρίζοντας την έννοια της δικαιοσύνης με κρατικά μέτρα και σταθμά μπορούν να εξοντώσουν και να φυλακίσουν το άτομο. Να σημειώσουμε πως εκτός από τα κρατικά όργανα της τάξης υπάρχουν και πάσης φύσεως εθελοντές ρουφιάνοι που συχνά προτάσσονται δίπλα στα θελήματα της εξουσίας.
Η φυλακή είναι ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αποκαλείται από την κυριαρχία σωφρονιστικό κατάστημα , γιατί στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με έναν χώρο κάθαρσης στον οποίο το άτομο σωφρονίζεται. Έκτος από αυτό βασικός στόχος είναι να τρομοκρατηθεί η κοινωνία ώστε να μην προβεί σε αξιόποινες πράξεις .Στην πραγματικότητα όμως οι φυλακές είναι τα κολαστήρια της δημοκρατίας. Κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης ένας τεράστιος αριθμός ατόμων ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου είναι συγκεντρωμένος στερούμενος την ελευθερία του. Πιο συγκεκριμένα όλοι οι έγκλειστοι είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν σε τραγικές συνθήκες υγιεινής στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Την τιμητική τους έχουν και οι ξυλοδαρμοί από τους ανθρωποφύλακες που δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο αλλά μια συνήθη τακτική τους. Μέσα εξόντωσης είναι και οι μεταγωγές οποίες συνήθως συνιστούν μια τιμωρία των κρατούμενων αποσκοπώντας πολλές φορές στη διάσπαση των δεσμών αλληλεγγύης που είναι δυνατό να αναπτυχθούν μεταξύ τους. Επιπλέον η συνεχής παροχή ναρκωτικών είναι ένα ακόμη μέσο για να κρατά τους κρατούμενους αδρανοποιημένους και εξαρτημένους υπό τον έλεγχό τους. Με λίγα λόγια ο κρατούμενος δεν καταπιέζεται μόνο σωματικά αλλά και καταρρακώνεται ψυχολογικά με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην πλήρη εξαθλίωση.
Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον ωστόσο κάποιες και κάποιοι προσπαθούν να έρθουν σε ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση αμφισβητώντας τη και πραγματώνοντας την αμφισβήτηση αυτή μέσα από ορισμένες δράσεις . Για παράδειγμα το 2006 σε πολλές ελληνικές φυλακές μεγάλος αριθμός κρατουμένων εξεγέρθηκε ενώ το Νοέμβρη του 2008 σημειώθηκε η πολυπληθέστερη απεργία πείνας από πλευράς φυλακισμένων. Βέβαια το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η καταστροφή πτέρυγας στις φυλακές Θήβας από συγκρατούμενες της Γκουλιώνη λίγες μέρες μετά το θάνατό της.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο αγώνας των φυλακισμένων πραγματοποιείται με τη μορφή αιτημάτων για τη βελτίωση των συνθηκών και τη θεσμοθέτηση ευνοϊκότερων ρυθμίσεων. Παρόλο που αυτή η μορφή αγώνα δεν οδηγεί σε οριστικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν παύει να αποτελεί έναν πραγματικό αγώνα καταπιεσμένων. Επιπλέον αυτή η μορφή αγώνα γίνεται κατανοητή εφόσον σχετίζεται με θέματα επιβίωσης δίχως όμως να συμβαδίζει με ό,τι εμείς προτάσσουμε και αυτό δεν είναι άλλο από την καταστροφή κάθε φυλακής.
Ζώντας σε έναν κόσμο όπου τα πάντα ελέγχονται και επιτηρούνται όπου η μισθωτή εργασία και οι ανάγκες που μας δημιουργούν μας κρατάνε δέσμιους όπου ο καταναλωτισμός εξουσιάζει τις ζωές μας και οι τράπεζες μας λεηλατούν ανελέητα δεν μπορούμε να υπερηφανευθούμε για την ελευθερία μας. Οι πόλεις μας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μία φυλακή γιατί αποτελούν μια πολυτελή εκδοχή αυτής(πολυκατοικίες-κελιά,αστυνόμοι-δεσμοφύλακες,βραδινή βόλτα-προαυλισμός,κάμερες παρακολούθησης κτλ). Το τραγικό λοιπόν είναι ότι η αποφυλάκιση που για έναν κρατούμενο είναι μονόδρομος δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη μετάβασή σε έναν χώρο που τα κάγκελα είναι αόρατα...
Η αλληλεγγύη προς όλους τους αγωνιζόμενους που δε συναλλάσσονται με την εξουσία είναι αδιαπραγμάτευτη και αδιαμεσολάβητη
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009
Αντι-εκλογική αφίσα
Τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα και κολλήθηκε σε διάφορες συνοικίες σε Αθήνα και Πειραιά ενόψει ευροεκλογών
Παρασκευή 8 Μαΐου 2009
ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΑΝΤΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΣΧΕΔΙΩΝ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ
ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ
«Η δημοκρατία λειτουργεί με τη μέθοδο της θρησκευτικής αυταπάτης: όπως ακριβώς όλοι οι χριστιανοί ήταν ίσοι απέναντι στο Θεό, όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο. Αυτή η ισότητα παίρνει σάρκα και οστά τις μέρες των εκλογών, στο παραβάν: είναι η απομόνωση του ατόμου που στην δημοκρατία δημιουργεί από το άτομο τον πολίτη. Το απλό άθροισμα όλων αυτών των απομονωμένων ατόμων που ολοκληρώνεται με τις εκλογές, συνιστά την Δημοκρατία: να το πούμε διαφορετικά η διάλυση κάθε συγκεκριμένης κοινότητας μεταξύ αυτών των ατόμων, θεμελιώνει την αφηρημένη κοινότητα της πολιτικής. »
Τα κόμματα ως πολιτικοί οργανισμοί εκφράζουν και προασπίζονται συμφέροντα. Πάνω σε αυτή την βάση επιδιώκουν να κατακτήσουν/διαχειριστούν την κρατική εξουσία προς όφελος των αφεντικών τους.
Τα κόμματα, όπως και οι πανεπιστημιακές παρατάξεις διαμορφώνουν και συντηρούν ένα σύμπλεγμα πελατειακών σχέσεων εξάρτησης ανάμεσα σε αυτά και τους ψηφοφόρους μέσω παροχών και ρουσφετιών. Έτσι, οι ψηφοφόροι ανταλλάσουν την συνολική διαχείριση της ζωής τους για μερικές διευκολύνσεις και οφέλη.
Στην πραγματικότητα, η πολιτειακή οργάνωση της δημοκρατίας προωθεί την απάθεια και την παθητικότητα με το να υποβαθμίζει την συμμετοχή του ατόμου πάνω στην οργάνωση της ζωής του σε μια περιοδική και εξουσιοδοτική ψήφο.
Ακόμα, οι φοιτητικές-κομματικές παρατάξεις και οι εκπρόσωποι τους συγκροτούν ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό με σαφή ιεραρχική δομή, διαιωνίζοντας τις εξουσιαστικές πολιτικές και κοινωνικές σχέσεις.
Οι πανεπιστημιακές κομματικές νεολαίες αποτελούν την αντανάκλαση των κυρίαρχων πολιτικών/εξουσιαστικών ομαδοποιήσεων, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην διαμόρφωση του ιδεολογικού χάρτη της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα, όντας εκφραστές οικονομικών/εξουσιαστικών συμφερόντων παρουσιάζουν παρά μόνο ιδεολογικές διαφορές το ένα με το άλλο. Όντας όλα θιασώτες του κράτους λειτουργούν ως στυλοβάτες της εξουσίας με το να αναδιοργανώνουν τους όρους υποταγής και να διαχειρίζονται την ανάγκη του ανθρώπου για ριζική αλλαγή μετατρέποντας την σε αίτημα για μεταρρυθμίσεις.
Οι εκλογές αποτελούν ζωτικό πυλώνα του συστήματος. Είναι μια αμφίδρομη διαδικασία, μια σχέση ανταλλαγής κατά την οποία ο εκάστοτε υποψήφιος ζητάει την συναίνεση του ψηφοφόρου, ο οποίος και του την δίνει. Αποτελεί την διαδικασία μέσω της οποίας γίνεται το μοίρασμα της πίτας της εξουσίας με τις ευλογίες των εξουσιαζόμενων. Στην πραγματικότητα, η αποδοχή του ρολού του ψηφοφόρου και η συμμετοχή του στις εκλογές αποτελεί την πιστοποίηση της υποταγής του.
Στις εκλογές δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα, αλλά η ίδια η διαδικασία και η ύπαρξη της, η οποία συμβάλλει αποφασιστικά στην χειραγώγηση των υπηκόων της δημοκρατίας. Η συμμετοχή στις εκλογές προβάλλονται ως το καθήκον του ενεργού πολίτη, ενώ η αποχή κατακεραυνώνεται και στηλιτεύεται ως ανευθυνότητα. Με άλλα λόγια, η συμμετοχή του πολίτη πάνω στην διαχείριση της ζωής του είναι η περιοδική ανάθεση της εξουσίας στους αφέντες του. Με αυτό τον τρόπο διαμορφώνονται τα πλαίσια που ορίζουν ότι είναι αποδεκτό ως πολιτική.
Ταυτόχρονα, η οικειοποίηση δυναμικών όρων, όπως «ανατροπή», «επανάσταση»κτλ από εναλλακτικά/αριστερά κόμματα δημιουργούν ψευδαισθήσεις ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσω των εκλογών , εφόσον αυτά τα κόμματα ανέλθουν στην εξουσία.
Σε αυτό το σημείο θεωρούμε απαραίτητο να κάνουμε μια κριτική στον ίδιο το συνδικαλισμό, καθώς δεν αρνούμαστε τις εκλογές ως ξέχωρη διαδικασία, αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας ολικής αμφισβήτησης του υπάρχοντος συστήματος. Ο συνδικαλισμός συνίσταται στην οργάνωση κοινωνικών ομάδων, οι οποίες μέσω της συνδιαλλαγής με κράτος και κεφάλαιο έχουν στόχο την ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων. Ως πρακτική αν και φαίνεται ότι λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την εξουσία, στην πραγματικότητα λειτουργεί ανταγωνιστικά προς την κοινωνία , καθώς διαπνέεται από ένα συντεχνιακό απομονωτισμό. Καθώς στοχεύει σε μερικά αιτήματα και συγκεκριμένους στόχους κάνει διακριτές τις ανάγκες π.χ. του ενός επαγγελματικού κλάδου με τον άλλο με αποτέλεσμα να συντηρεί τους διαχωρισμούς μεταξύ των εκμεταλλευόμενων/καταπιεσμένων.
Τελικώς, το κράτος αφομοιώνει τις διεκδικήσεις των συνδικαλιζομένων με το να προσαρμόζει τις επιλογές του στις απαιτήσεις τους, αλλά και με το να προωθεί και να επιβάλλει την εγκάθετη συνδικαλιστική εκπροσώπηση.
Ο τρόπος που επιβάλλεται η κυριαρχία στο πανεπιστήμιο, αλλά και η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία λειτουργεί ως προπαρασκευαστικό στάδιο για να προσαρμοστούν οι εκπαιδευόμενοι σε ένα σύστημα υποταγής και διαμεσολάβησης όπου άλλοι θα αποφασίσουν για αυτούς. Με αυτό τον τρόπο ακυρώνεται η ενεργή κοινωνική παρουσία του ατόμου και των ομάδων που θέλουν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις ζωές τους με σκοπό το πεδίο να είναι ελεύθερο για την κυριαρχία να κάνει ότι θέλει ερήμην τους και σύμφωνα με τα δικά της συμφέροντα και ιδεολογήματα.
Η άρνηση να συμμετέχουμε στις δομές τους και η ανάγκη καταστροφής τους είναι μονόδρομος προς την κοινωνική απελευθέρωση.
Ως αναρχικοί προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σαν μέσο διαχείρισης των ζωών μας πάντα όμως στα πλαίσια της επαναστατικής προοπτικής αποσκοπώντας στην καταστροφή κάθε εξουσίας.
ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ
ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Τρίτη 7 Απριλίου 2009
ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΙΑ ΣΤΕΚΙΟΥ
Μετονομασία στεκιού
Στις 22/10/08 μια ομάδα συντρόφων μαζί με αλληλέγγυους προχώρησε στην κατάληψη μιας άδειας αίθουσας στο κτίριο του παλαιού χημείου ,στο οποίο στεγάζονται το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης και Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία Αθήνας. Η ομάδα των συντρόφων /ισσών, φοιτητές και μη ,προχώρησε σε αυτό το εγχείρημα αναφορικά και σε σχέση με την πολιτική τους υπόσταση και όχι με τους ρόλους που επιβάλλει το κράτος στον καθένα από μας(φοιτητής, εργαζόμενος κτλ)Σε αυτούς τους πέντε μήνες λειτουργίας του στεκιού και μέσα από μια συνεχή ζύμωση των διάφορων συντρόφων που συμμετέχουν σε αυτό, επιλέξαμε να αλλάξουμε την ονομασία του στεκιού. Στην προσπάθεια μας να διευρύνουμε κοινωνικά την απεύθυνση μας και να απαλλαγούμε από περιορισμούς και ετεροκαθορισμούς που θέτει η εξουσία πάνω στην ατομικότητα και την κοινωνία, αποφασίσαμε (ως ένα βήμα) και μετονομάζουμε το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παιδαγωγικού-νηπιαγωγών σε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου. Απορρίπτουμε τους επίπλαστους διαχωρισμούς των καταπιεσμένων αντικαθιστώντας το περιοριστικό «παιδαγωγικού-νηπιαγωγών» με το καθαρά τοπογραφικό «παλιού χημείου».
Συνεχίζουμε λοιπόν ως ανοιχτή αντιεξουσιαστική συλλογικότητα να δρούμε μέσα στα πλαίσια του κοινωνικού-ταξικού πολέμου ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου
escalera
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
