Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

steki-escalera.espivblogs.net

Μετά από απόφαση της ανοιχτής συνέλευσης του στεκιού, αυτό μετονομάζεται σε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Παιδαγωγικού-Νηπιαγωγών και οι διαδικτυακές αναρτήσεις μεταβιβάζονται σε κινηματικό server (espiv.net) στην διεύθυνση :

steki-escalera.espivblogs.net

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

προβολές

DUENTE 2o



DUENTE σημαίνει στα ισπανικά η επικράτηση της ζωής στο θάνατο

] Διαρροή ραδιενέργειας στη Φουκουσίμα. Άλλο ένα τυχαίο περιστατικό που προκλήθηκε λόγω των απρόσμενων φυσικών φαινομένων.

Δεν πας καθόλου καλά! Πάλι ληγμένα σου δώσανε;!

] Γιατί τι άλλο συνέβη και δεν το ξέρω; Δεν καταλαβαίνω το ύφος σου..

Απλώς η διαρροή ραδιενέργειας στη Φουκουσίμα δεν είναι καθόλου ένα τυχαίο γεγονός. Αυτά που λες τα προωθούν οι κυρίαρχοι για να αποκρύψουν την αλήθεια και να συνεχίσουν ακάθεκτοι το καταστροφικό τους έργο.

] Μα είναι απλό! Έγινε σεισμός 9 ρίχτερ στις 11 Μάρτη στην Ιαπωνία, που προκάλεσε τσουνάμι με κύματα ύψους 16 μέτρων, πράγμα όχι και τόσο καθημερινό.

< Φαίνεται πως αγνοείς ότι η Ιαπωνία είναι μια χώρα με υψηλή σεισμικότητα και με ηφαιστειακή δράση. Δεδομένα που αποδεικνύουν ότι ήξεραν ότι μπορούσε να γίνει ατύχημα. Και να μην ξεχνάς ότι η Ιαπωνία έζησε στο πετσί της τον πυρηνικό εφιάλτη, όταν το 1945 η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι βομβαρδίστηκαν με ατομικές βόμβες από τους αμερικάνους. Παρόλα αυτά έχει 54 πυρηνικά εργοστάσια στην επικράτειά της.

] Οι επιστήμονες ξέρουν τι κάνουν! Εσύ τι ξέρεις; Ένας απλός πίθηκος σε κλουβί είσαι!

Μην είσαι και τόσο σίγουρος! Πριν 25 χρόνια ένα άλλο «τυχαίο γεγονός» στο Τσερνομπίλ της Ουκρανίας ήταν η αιτία που μόλυνε κι αρρώστησε τη φύση και τους ανθρώπους. Συγκεκριμένα στον ελλαδικό χώρο για τουλάχιστον 15 χρόνια ήταν η βασικότερη αιτία για λευχαιμία και καρκίνους. Τα γνωστά περιστατικά «ατυχημάτων» και διαρροής πυρηνικής ενέργειας τα τελευταία 25 χρόνια ξεπερνούν τα 800. Και να φανταστείς ότι δεν προηγήθηκε κάποια φυσική καταστροφή πριν από αυτά! Άλλωστε, η επιστήμη είναι στην υπηρεσία των συμφερόντων της κυριαρχίας, δεν είναι κάτι ξεκομμένο και ανεξάρτητο.

< Οι αριθμοί πολλές φορές μιλάνε από μόνοι τους. 31 χώρες διαθέτουν περισσότερους από 440 πυρηνικούς αντιδραστήρες, άρα τα ατυχήματα, όσα έγιναν και όσα θα ακολουθήσουν, δεν είναι τελικά και τόσο ατυχήματα. Εμείς ως άγρια ζώα, έστω και σε κλουβί, δεν πρέπει να αφήσουμε την τύχη της ζωής μας στα διεστραμμένα μυαλά των εξουσιαστών. Τόσα ατυχήματα ήταν αρκετά για να αποδείξουν και στους πιο αδαείς ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν είναι μια ασφαλής διαδικασία.

Με ψέματα και απόκρυψη στοιχείων επιδιώκουν τη συναίνεση του κόσμου. Όμως καθημερινά φανερώνεται το μέγεθος της καταστροφής και της μόλυνσης λόγω της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας.

< Ενδεικτικά μερικές εβδομάδες μετά την καταστροφή των πυρηνικών αντιδραστήρων και τη διαρροή ραδιενέργειας, η εταιρία που διαχειρίζεται το εν λόγω εργοστάσιο αποκάλυψε ότι 1.500 τόνοι ραδιενεργού ύδατος το οποίο είχε συγκεντρωθεί στις εγκαταστάσεις του, έχουν διοχετευθεί στους ωκεανούς ως απαραίτητο μέτρο ασφάλειας.

Επίσης άκουσα ότι οι τοπικές αρχές της Φουκουσίμα ξεκίνησαν επιχείρηση ευθανασίας όλων των οικόσιτων ζώων εντός της ζώνης πλήρους απαγόρευσης 20 χιλιομέτρων γύρω από το πυρηνικό εργοστάσιο. 4.000 κατσίκια, 30.000 χοίρους, 630.000 κοτόπουλα και 100 άλογα.

] Μα καλά πώς θα αναπτυχθούν οι ανθρώπινες κοινωνίες ; Η πυρηνική είναι μια φθηνή ενέργεια που μπορεί να λύσει το ενεργειακό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι.

< Δηλαδή θες να καταστραφεί η φύση για να καλυφθούν οι πλαστές ανάγκες που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι στην κοινωνία; Γιατί να μην καταστρέψουμε το σύστημα που αναπαράγει τέτοιες ανάγκες μαζί με την εκμετάλλευση και την καταπίεση;

Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης και ειδικότερα της πράσινης, δεν είναι παρά το δόγμα που χρησιμοποιούν οι κυρίαρχοι έτσι ώστε να πείσουν τους ανθρώπους να ακολουθούν τα καταστροφικά σχέδιά τους. Η ζωή στον πλανήτη μας έχει περιέλθει σε πολύ κρίσιμη φάση. Η μόλυνση της γης, του αέρα, της θάλασσας και των νερών είναι τεράστια. Αν οι άνθρωποι δεν αρνηθούν να υπακούουν στα κράτη, θα μας οδηγήσουν όλους στον όλεθρο.

]Ευτυχώς που οι μπανάνες μας δεν φυτρώνουν στην Ιαπωνία και που απέχουμε χιλιόμετρα από κει!

Εσύ μόνο για τις μπανάνες σου ανησυχείς! Μάθε ότι με τις κατάλληλες συνθήκες το ραδιενεργό νέφος μπορεί να κάνει 3 φορές το κύκλο της Γης. Χώρια που μεταδίδεται μέσω του υδροφόρου ορίζοντα και της ατμόσφαιρας..

] Μάλιστα… Άρα ο εχθρός είναι η ανθρώπινη κοινωνία.

< Όχι δεν είναι η ανθρώπινη κοινωνία γενικά κι αόριστα. Πολλοί άνθρωποι οργανώθηκαν και αντιστάθηκαν ενάντια στα πυρηνικά και μάλιστα πολλές φορές οι αγώνες τους αιματοβάφτηκαν. Το θέμα είναι να αντιληφθούμε ότι ο αγώνας ενάντια στα πυρηνικά, τα μεταλλαγμένα, τον υποσιτισμό, την καταστροφή της φύσης, την ανελευθερία, είναι ουσιαστικά ο αγώνας ενάντια στα κράτη και σε κάθε είδους εξουσία …

DUENTE 1o



DUENTE σημαίνει στα ισπανικά η επικράτηση της ζωής στο θάνατο.

-Τι είναι η συνέλευση για σένα;----

-Είναι μια ευκαιρία να συζητήσω με άλλους διάφορα προβλήματα και ζητήματα που μας απασχολούν. Αλλά δυστυχώς στην γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου αυτό δεν συμβαίνει.

-Και γιατί δεν γίνεται;

Επειδή οι εκπρόσωποι των παρατάξεων δημιουργούν ένα κλίμα που κάποιες φορές μοιάζει με κοινοβούλιο και κάποιες άλλες με γήπεδο. Με αποτέλεσμα να μην γίνεται γόνιμος διάλογος και τοποθετήσεις από όλους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…

-Πες το ντε, τι άλλο είναι;

-Να οι Γ.Σ. του φοιτητικού συλλόγου στην ουσία νομιμοποιούνται από ένα καταστατικό φτιαγμένο από «άγνωστα φαντάσματα» του παρελθόντος, όπως επίσης είναι στη δικαιοδοσία του Διοικητικού Συμβουλίου αν θα την νομιμοποιήσει ή όχι.

-Και ποιο είναι το πρόβλημα σου;

-Κοίτα ρε φίλε, δεν μ’ αρέσει να παίζω σε στημένα παιχνίδια. Θέλω να έχω λόγο στην διαμόρφωση των κανόνων μιας συνέλευσης. Ακόμα τρελαίνομαι στη σκέψη ότι μερικά άτομα όντας στο ΔΣ έχουν την δικαιοδοσία να αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα.

-Και τι προτείνεις ρε φίλε;

-Να αυτό που προτείνω σε σένα αλλά και σε όλους είναι να φτιάξουμε τις δικές μας συνελεύσεις μακριά από καταστατικά και ΔΣ όπου ο καθένας θα επιχειρηματολογεί, θα συζητά και θα συνδιαμορφώνει αποφάσεις μαζί με τους υπόλοιπους.

-Και θα είσαι ικανοποιημένος;

-Δεν ξέρω αν θα είμαι ικανοποιημένος και κόψε το ειρωνικό στιλάκι. Το σίγουρο είναι ότι θα μπορώ να συζητήσω σαν άνθρωπος με άλλους ανθρώπους. Και να σου πω και κάτι άλλο: τα ψηφίσματα δεν τα συμπαθώ καθόλου. Για τον λόγο ότι δεν είναι απαραίτητο ότι η μειοψηφία έχει πάντα άδικο και η πλειοψηφία δίκαιο.

-Και πως θα βγαίνουν οι αποφάσεις ρε φίλε, μας δουλεύεις;

-Αφού κατατεθούν όλες οι απόψεις και τα επιχειρήματα μακριά από πολιτικαντισμούς και σκοπιμότητες τότε θα διαφανεί και η πιο λειτουργική συνδιαμορφωμένη λύση.

-Δεν το χω δοκιμάσει γι’ αυτό το κόβω εδώ. Αλλά να σε ρωτήσω και κάτι άλλο, εσύ γιατί μπλέκεσαι με όλα αυτά ποίος ο σκοπός σου, θα κερδίσεις τίποτα;

-Καλά εσύ δεν βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου; Μόνο πατρίς- θρησκεία- οικογένεια είσαι;

-Όχι ρε φίλε μην είσαι προκατειλημμένος!

-Ε, άκου λοιπόν, εγώ σαν αναρχικός όπως αυτοαποκαλούμαι (όπως λένε και στα κανάλια) έχω ως σκοπό του αγώνα την κοινωνική απελευθέρωση, δηλαδή μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την καταστροφή της φύσης.

-Και πώς θα το καταφέρεις αυτό μόνος σου;

-Δεν είπα ποτέ ότι θα το καταφέρω μόνος μου. Η κοινωνική απελευθέρωση θα προέλθει μόνο από τη δημιουργική αυτενέργεια της ίδιας της δράσης της κοινωνίας και όχι από μια ελιτίστικη πρωτοπορία ή κάποιο επαναστατικό κόμμα, όπως διατείνονται οι μαρξιστές.

-Καλά ρε δικέ μου, θα με τρελάνεις; Πώς θα συνεννοηθεί τόσος κόσμος για να απελευθερωθεί;

-Οι συνελεύσεις είναι τα κύτταρα της όλης προσπάθειας. Συνελεύσεις χωρίς ιεραρχία, χωρίς ειδικούς και αρχηγούς.

-Και με τι μέσα; Ο αντίπαλος έχει αστυνομία και στρατό και χίλιους άλλους μηχανισμούς για να σας διαλύσει.

-Βασικό μας όπλο και πρόταγμα είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Απ’ την άλλη χρησιμοποιούμε πολύμορφη δράση, χωρίς να ορίζουμε κάποιο μέσο αγώνα ως καθοριστικό. Το στοίχημα είναι να κρατάμε σε αρμονία τα μέσα με το σκοπό. Για παράδειγμα χρησιμοποιούμε ελευθεριακές διαδικασίες για να έχουμε ελευθεριακό αποτέλεσμα.

-Καλά εσύ με μπέρδεψες εντελώς! Ήμουν που ήμουν τρελαμένος.. Εν πάσει περιπτώσει γνώμη μου είναι να αφήσεις τους πολιτικούς να κάνουν τη δουλειά τους.

-Ναι μόνο που αγνοείς ότι η δουλειά τους είναι να μας δουλεύουν. Κόμματα και πολιτικοί με τις αποφάσεις τους μας κρατάνε δέσμιους του κράτους και του εξουσιαστικού συστήματος. Το ζήτημα για μας είναι να πάρουμε ως κοινωνία τη ζωή μας στα χέρια μας, να αποφασίζουμε εμείς για εμάς επαναοικειοποιώντας τη δημιουργικότητά μας.

-Καλά εσύ μουρλάθηκες! Τράβα να βρεις καμιά δουλειά! Πάω να δω τον αγώνα..

-Να σου κάνω κι εγώ μια ερώτηση, εσύ τι προτείνεις για όλα αυτά που συζητάμε, θα συνεχίσεις να κοιτάς την πάρτη σου μέχρι να σου πάρουν και τα λίγα που έχεις;

-Α… εγώ δεν ασχολούμαι μ’ αυτά…

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

προβολές-συζητήσεις

πρωτοβουλιακό κείμενο για Γ.Σ. Φ.Σ.


Στο ίδιο έργο θεατές…;

Σε κάθε γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου βρισκόμαστε θεατές στο ίδιο κακοστημένο έργο: εκπρόσωποι παρατάξεων ως φερέφωνα προσπαθούν να περάσουν την αντίστοιχη με τα κόμματά τους πολιτική γραμμή, καταδικάζουν ο ένας τον άλλον, αλληλοσφάζονται προς τέρψιν εντυπώσεων και γενικότερα μονοπωλούν στην όλη διαδικασία της συνέλευσης με τις υποκριτικές τους ρητορείες. Όσο αστεία ή τραγικά και αν φαίνονται τα παραπάνω δεν θα πρέπει να αγνοούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ουσιαστικά οι εκπρόσωποι των παρατάξεων διαχειρίζονται τον χρόνο και τη διαδικασία της συνέλευσης όπως αυτοί και τα κόμματά τους θέλουν. Οι υπόλοιποι φοιτητές συμμετέχουν (;) ως απλοί θεατές αυτού του τραγελαφικού θεάματος μην έχοντας ουσιαστικά την ευκαιρία να πουν την άποψή τους, να καθορίσουν οι ίδιοι τα θέματα που θέλουν να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις συλλογικά και αδιαμεσολάβητα από τα κόμματα. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο όπου οι εκπρόσωποι των παρατάξεων, αφού πουν το ποιηματάκι τους και χειροκροτηθούν από τους υποστηρικτές-ψηφοφόρους τους (κοινώς πελάτες), «κατεβάζουν» προτάσεις και πλαίσια που αποτελούν γραμμή των κομμάτων τους για να τις ψηφίσουν οι υπόλοιποι. Αυτές οι προτάσεις και τα πλαίσια κάθε άλλο παρά σχέση έχουν με τους υπόλοιπους φοιτητές, αφού οι τελευταίοι δεν συμμετείχαν καν στη συνδιαμόρφωση τους. Παράλληλα, αποτελούν τη σφραγίδα που επιβεβαιώνει τον γηπεδικό και «καπελωτικό» χαρακτήρα των γενικών συνελεύσεων.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο διαμορφώθηκε μια «κανονικότητα» όπου στις γενικές συνελεύσεις οι παρατάξεις συμπεριφέρονται ως αντιπρόσωποι και διαμεσολαβητές των φοιτητών κι εμφανίζονται ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους, ενώ ταυτόχρονα τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τις κοινωνικές συνθήκες καταπίεσης που βιώνουμε σήμερα. Γίνεται φανερό ότι η διαμεσολάβηση τρίτων σε θέματα που μας αφορούν οδηγεί αρχικά στη χειραγώγηση και τελικά στην εκμετάλλευσή μας.

Ν’ αποφασίζουμε εμείς για μας

Η συνέλευση μπορεί να είναι μια διαδικασία δημιουργική, όπου θα συζητιούνται απόψεις, προβληματισμοί, θα γίνονται ζυμώσεις ιδεών και που μπορεί να οδηγήσει σε συλλογικές δραστηριοποιήσεις και αντιστάσεις. Εμείς μπορούμε αυτόνομα και χωρίς ιεραρχία να οργανώσουμε συνελεύσεις. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο οι ίδιοι θα πρέπει να αποφασίζουμε για το πότε θα γίνονται συνελεύσεις και για το ποια θέματα θα συζητιούνται σε αυτές, χωρίς να περιμένουμε από τις παρατάξεις να το κάνουν. Άλλωστε είναι γνωστό πλέον ότι οι τελευταίοι λειτουργούν και συμπεριφέρονται ανάλογα με τα συμφέροντα των κομμάτων τους. Επιπλέον, οι συνελεύσεις μπορούν να έχουν ελευθεριακό χαρακτήρα, όπου ο καθένας θα μπορεί να εκφράζει τη γνώμη και τα επιχειρήματά του, να προτείνει λύσεις και δράσεις εκπροσωπώντας τον εαυτό του χωρίς να καπελώνεται από κάποια παράταξη. Οι δε αποφάσεις μπορούν να λαμβάνονται ύστερα από συζήτηση και συνδιαμόρφωση κι όχι με την επιβολή των πλαισίων ή της άποψης της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας. Ακόμα κι αν τα άτομα που συμμετέχουν είναι πολλά, μπορεί να υπάρξει συνεννόηση και συμφωνία αρκεί να υπάρχει διάθεση για δραστηριοποίηση και συνδιαμόρφωση πέρα από κομματικά, πελατειακά συμφέροντα και σκοπιμότητες.

Επιπλέον οι φοιτητές ως κομμάτι της κοινωνίας, και όχι ως κάτι ξεκομμένο απ’ αυτήν, είναι λογικό να ασχολούμαστε με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα κι όχι μόνο με θέματα που αφορούν τη σχολή και τις σπουδές. Είναι παγίδα να κοιτάμε το δάχτυλο κι όχι το δάσος, δηλαδή να εγκλωβιζόμαστε σε διεκδικήσεις αιτηματικού χαρακτήρα για μεμονωμένα ζητήματα, σ’ έναν φαύλο κύκλο διαπραγμάτευσης ψίχουλων από την εξουσία. Αντίθετα κάθε κοινωνικό πρόβλημα εντάσσεται στις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλονται.

Σήμερα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση κράτος και αφεντικά προσπαθούν να αναδιοργανώσουν τους όρους εκμετάλλευσης της κοινωνίας με τα διάφορα νέα μέτρα και τις νέες μεταρρυθμίσεις. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι μόνο ένα μέρος της συνολικότερης επίθεσης που δέχεται η κοινωνία απ’ το κράτος. Τα βέλη της κριτικής μας σκέψης και πρακτικής δεν μπορούν να στοχοποιούν μόνο τα νέα μέτρα αλλά να στοχεύουν στην ανατροπή καθολικά του εξουσιαστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ!

Αναρχική Πρωτοβουλία

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

όταν...

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ


44η μέρα απεργίας πείνας. Η αποφασιστικότητα των 300 μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παραμένει άκαμπτη παρόλο που το κάθε λεπτό που περνά είναι κρίσιμο για τις μόνιμες επιπτώσεις που θα έχει στην υγεία τους αυτό το μέσο αγώνα και διεκδίκησης. Τις τελευταίες μέρες δεκάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία με προβλήματα όπως έντονη αφυδάτωση, αρχόμενη οξεία νεφρική ανεπάρκεια και καρδιακές αρρυθμίες. Ο κίνδυνος για την ζωή τους είναι πια αδιαμφισβήτητος. Οι απεργοί πείνας έφτασαν στο σημείο να βάλουν σε κίνδυνο την ίδια τους την ζωή για να αποκτήσουν άδεια παραμονής ώστε να μπορούν να ζουν και να δουλεύουν χωρίς το φόβο του διωγμού και της φυλάκισης τους.

Παρόλα αυτά η αναλγησία του κράτους είναι εξοργιστική φανερώνοντας ξανά πόσο απάνθρωπη είναι η ύπαρξη του. Η προκλητική άρνηση παροχής άδειας παραμονής, η εισαγγελική δίωξη των μεταναστών με την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης (για τα γεγονότα της νομικής), το βασανιστήριο της τοποθέτησης φαγητού μπροστά σε απεργούς πείνας σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, οι διώξεις των αλληλέγγυων, η προσπάθεια συκοφάντησης των μεταναστών με τις δηλώσεις Λοβέρδου για δήθεν «εστία λοιμώξεων» στο κτίριο της Υπατίας, όπως και οι δηλώσεις Παπουτσή περί ευθύνης των αλληλέγγυων για την κατάσταση που βρίσκονται οι απεργοί πείνας συνθέτουν το εχθρικό και ρατσιστικό πλαίσιο με το οποίο το κράτος αντιμετωπίζει τους απεργούς πείνας. Το κυβερνόν κόμμα μαζί με τον συρφετό του στα πανεπιστήμια μέσα στο φαρισαϊσμό που τους διακατέχει «ξεχνούν» τις δηλώσεις συμπαράστασης που κάνανε πριν 2 χρόνια σε απεργία πείνας μεταναστών στην Κρήτη.

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι τα προβλήματα των μεταναστών δεν είναι κάτι το ξεχωριστό από την γενικότερη επίθεση που δέχεται η κοινωνία αλλά στην ουσία έχουν τις ίδιες αιτίες, το κράτος και τα αφεντικά. Οι μετανάστες είναι το κοινωνικό κομμάτι που δέχεται την περισσότερη και πιο απροκάλυπτη εκμετάλλευση. Κράτη και αφεντικά αφού τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους, καταδιώκουν τους μετανάστες προσπαθώντας να ελέγξουν και να διαχειριστούν τον πληθυσμό τους ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και το κυνήγι των μεταναστών από το ελληνικό κράτος αφού η οικονομική κρίση που στέκεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από την κοινωνία, καθιστά πολλούς απ’ τους μετανάστες μη αναγκαίους, λόγω του ότι και οι γηγενείς αποτελούν πλέον φθηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό. Εξού και η φύλαξη των συνόρων από την Frontex, η κατασκευή του φράχτη στον Έβρο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια. Οι μετανάστες είναι καταδικασμένοι να ζουν, να δουλεύουν και να πεθαίνουν αόρατοι και τώρα που σηκώνουν κεφάλι η εξουσία τους αναγάγει σε «εσωτερικό εχθρό που μπορεί να διαταράξει την τάξη του συστήματος εκμετάλλευσης.

Στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα της «οικονομικής κρίσης και των νέων μέτρων», το κράτος σπρώχνει με τη βία ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στη ανέχεια και την ανυπαρξία. Καθημερινά παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα το κράτος με την βοήθεια των ΜΜΕ να επιτίθεται και να καταληστεύει την μία κοινωνική ομάδα μετά την άλλη χρησιμοποιώντας συχνά και την ωμή βία. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση οι εξουσιαστές διαμηνύουν με θράσος ότι τα διάφορα μέτρα που παίρνουν είναι αναγκαία και ότι στην ουσία η κατάσταση αυτή είναι και η ευκαιρία για εκσυγχρονισμό. Φυσικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν αφουγκράζεται πια τα ψέματα τους για αυτό και αντιστέκεται με διάφορα μέσα και αποδοκιμάζει τους πολιτικούς όπου τους βρει.

Ο αγώνας των μεταναστών, για την διεκδίκηση των αυτονόητων για να ζήσουν είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εξουσία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η ικανοποίηση των αιτημάτων τους θα βλάψει μόνο τα συμφέροντα των κυρίαρχων. Όσοι αντιλαμβάνονται την εκμετάλλευση που υφίστανται δεν μπορούν παρά να είναι αλληλέγγυοι και ενωμένοι μεταξύ τους. Οι πλασματικοί διαχωρισμοί που κάνουν οι κυρίαρχοι μεταξύ των εκμεταλλευόμενων θα βρίσκουν πάντα μπροστά τους τις σηκωμένες γροθιές όσων αντιστέκονται στην βαρβαρότητα της εξουσίας.

Λίγα τετράγωνα πιο κάτω απ’ τη σχολή διεξάγεται ένας δίκαιος αγώνας στα πρόθυρα ζωής και θανάτου. Θεωρητικά όλοι θα χαρακτήριζαν την αξία της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατη και θα την τοποθετούσαν πάνω απ’ όλα. Τώρα όμως απέναντι σ’ αυτό το πραγματικό ζήτημα της ζωής των 300 αγωνιζόμενων μεταναστών αλλάζει κάτι;

Ας μπει επιτέλους ένα τέλος στην απάθεια και τον παρτακισμό. Ας πάρει ο καθένας μας θέση!

«...Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία εις βάρος μας. Ζητάμε τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Έλληνες εργαζομένους κι εργαζόμενες .Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζόμενους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας..»

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ 300

ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Φοιτητές, φοιτήτριες, αλληλέγγυοι, αλληλέγγυες, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου

για περισσότερες πληροφορίες http://hungerstrike300.espivblogs.net/

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ (από 25/01/2011)



Από τις 25/1 300 μετανάστες εργάτες, προερχόμενοι από διαφορετικές χώρες, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στον ελλαδικό χώρο, προχωρούν σε απεργία πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Για την ανάδειξη του αγώνα τους επιλέχθηκαν τα κτίρια της Νομικής και του Εργατικού Κέντρου αντίστοιχα. Διεκδικούν νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για ΟΛΟΥΣ τους εργάτες, ντόπιους και αλλοδαπούς. Μετά από την οργανωμένη επίθεση που δέχτηκαν από ΜΜΕ, κράτος και πρυτανικές αρχές, την περικύκλωση της Νομικής από μπάτσους και την άρση του ασύλου, οι απεργοί οδηγούνται τελικά σε κτίριο επί των οδών Πατησίων και Ηπείρου, το οποίο παραχωρείται από το κράτος.

Ο αγώνας αυτός εξ αρχής υπό το πρίσμα των media μεταφράστηκε με λεζάντες του στυλ «ΑΙΣΧΟΣ- μετανάστες εισβάλουν στην Νομική!». Μια πρωτοφανής και ενορχηστρωμένη επίθεση λαμβάνει χώρα στις οθόνες για τουλάχιστον 4 μέρες . Τα ΜΜΕ συνεπή στο ρόλο τους , δίνουν απλόχερα λόγο σε ρατσιστικά καθάρματα, απαιτούν τις ποινικές διώξεις που επακολούθησαν σε αλληλέγγυους των απεργών για υποτιθέμενη «διακίνηση λαθρομεταναστών», ενώ προετοιμάζουν το έδαφος για την άρση του ασύλου και την εκκένωση της Νομικής . Το κράτος από τη μεριά του, έχοντας εξαρχής εξασφαλίσει λυσσαλέα την πολυπόθητη συναίνεση κομματιού της κοινωνίας μέσω των ΜΜΕ, έχει την ευχέρεια να διαχειριστεί την κατάσταση ποικιλοτρόπως. Από την μία, αποπροσανατολίζοντας το ενδιαφέρον από την απεργία πείνας και προσπαθώντας να στρέψει ολοκληρωτικά την προσοχή στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου. Από την άλλη προσπαθώντας να επιδείξει τα φιλανθρωπικά του αισθήματα για τους «ανήμπορους μετανάστες» κ.ο.κ. Στις 27/1 και ενώ το πρωί λαμβάνουν χώρα δηλώσεις για «μη βίαιη λύση» από υπουργό Προ.πο και πρωθυπουργό, το ίδιο απόγευμα εντός 30 λεπτών, με μια πρωτόγνωρη επιχείρηση στρατιωτικού τύπου, το κέντρο της Αθήνας καταλαμβάνεται από πάνοπλους μπάτσους θυμίζοντας κατεχόμενη ζώνη. Στο έργο αυτό συνέδραμε η αγαστή συνεργασία των Πρυτανικών αρχών, που πότε έκαναν lock-out στη Νομική, πότε το ανέστελλαν, πότε διαβεβαίωναν για τη μη άρση του ασύλου και την εύρεση και καλά «κοινής αποδεκτής λύσης»(χωρίς βία πάντα), μέχρι την τελική απόφαση για άρση.

Παρ’ όλες τις αντιξοότητες και την καθημερινή συκοφάντηση του αγώνα τους από τους κυρίαρχους, οι 300 μετανάστες συνεχίζουν την απεργία πείνας εμμένοντας στις αρχικές τους διεκδικήσεις.
Εμείς δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα τους.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ

Οι μετανάστες εγκαταλείπουν τη χώρα τους για μια καλύτερη ζωή όχι γιατί το θέλουν αλλά επειδή εξαναγκάζονται από τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Οι συνθήκες αυτές είναι κυρίως συνθήκες πολέμου και οικονομικής εξαθλίωσης, που δεν επιτρέπουν στους ανθρώπους να ζήσουν. Πόλεμοι που έχουν κηρύξει ή έχουν συμβάλλει σε αυτούς τα δυτικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας ως μέλος του ΝΑΤΟ, για λόγους οικονομικών συμφερόντων (με πρόσχημα σήμερα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και παλιότερα τον εκπολιτισμό των «αγρίων»).

Μοναδικός στόχος του καπιταλισμού είναι το κέρδος και η συνεχής διόγκωση του. Για να εξασφαλίσει αυτό το κέρδος καθώς και την ίδια του την ύπαρξη, το κεφάλαιο έχει ανάγκη την εργασία και όσο πιο υποτιμημένη είναι τόσο το καλύτερο. Σε αυτό το πλαίσιο και η μετανάστευση είναι ένα ακόμα όπλο στα χέρια του κεφαλαίου για να διαχειρίζεται τις μετακινήσεις του εργατικού δυναμικού έτσι ώστε να αποκομίζει τα μέγιστα δυνατά κέρδη.

Η κυριαρχία, μεταχειρίζεται τους ανθρώπους σαν εμπορεύματα ( δεν είναι τυχαίος ο πολυχρησιμοποιημένος από τις επιχειρήσεις όρος «ανθρώπινοι πόροι»). Οι μετανάστες γίνονται «ανεκτοί» όσο εξυπηρετούν τους στόχους του κεφαλαίου για αύξηση των κερδών. Αντίθετα όσοι περισσεύουν αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια.
Έτσι τα κράτη αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αναλώσιμα υλικά και αφού τους διώχνουν απ’ τους τόπους τους κάποιους τους δολοφονούν στα σύνορα , άλλους τους φυλακίζουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης(που οι κυρίαρχοι τόσο ξεδιάντροπα αποκαλούν κέντρα φιλοξενίας) ή τους εκδιώκουν εκ νέου ως «λαθραίους». Ένα άλλο κομμάτι τους, το «τυχερό» (αφού κατάφεραν να περάσουν ζωντανοί τα σύνορα) νομιμοποιούνται ή όχι από το κράτος για να τους εκμεταλλευτούν μετά τα αφεντικά στα εργασιακά κάτεργα ως φθηνά εργατικά χέρια. Οι μετανάστες που εξαναγκάζονται να ζουν σε καθεστώς παρανομίας είναι εύκολα εκμεταλλεύσιμοι από την κυριαρχία, αφού όσο πιο φοβισμένος είναι ο εργάτης (απελάσεις, φυλακίσεις, εξαθλίωση κτλ) τόσο πιο πειθήνιος είναι στις επιταγές των αφεντικών.


Κράτος και αφεντικά καταδιώκουν τους μετανάστες προσπαθώντας να ελέγξουν και
να διαχειριστούν τον πληθυσμό τους ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και το κυνήγι των μεταναστών από το ελληνικό κράτος αφού η οικονομική κρίση, που στέκεται σαν «Δαμόκλειος Σπάθη» πάνω από την κοινωνία, καθιστά πολλούς απ’ τους μετανάστες μη αναγκαίους, λόγω του ότι και οι γηγενής αποτελούν πλέον φθηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό. Εξού η φύλαξη των συνόρων από την Frontex, η κατασκευή του φράχτη στον Έβρο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια.
Απ’ την άλλη φοβούμενοι τις αντιστάσεις τους, τους αναγάγουν ως «εσωτερικό εχθρό» που μπορεί να διαταράξει την τάξη του συστήματος εκμετάλλευσης.

Τα καθεστωτικά ΜΜΕξαπάτησης πιστά σκυλιά των συμφερόντων των αφεντικών σκορπάνε το ρατσιστικό δηλητήριο τους σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν στην κοινωνία κλίμα ξενοφοβίας και εχθρότητας προς τους μετανάστες. Παράλληλα με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τα βλέμματα απ’ τα πραγματικά προβλήματα και τον πραγματικό εχθρό της κοινωνίας. Ακόμα συχνά παρουσιάζουν τους μετανάστες ως το «Νο1 κακοποιό υποκείμενο» φτιάχνοντας έτσι κλίμα ανασφάλειας που θα δικαιολογεί ακολούθως την επέμβαση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους (με επιχειρήσεις σκούπα, κάψιμο καταυλισμών, φυλακίσεις, απελάσεις).

Οι κυρίαρχοι με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» καταφέρνουν και επιβάλλονται στο σύνολο της κοινωνίας με το να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε διάφορες κατηγορίες (εθνικές, φυλετικές, έμφυλες, θρησκευτικές, συντεχνιακές κτλ), καλλιεργώντας έριδες, μέχρι και μίσος μεταξύ των καταπιεσμένων. Στην ουσία αυτό που στοχεύουν οι κυρίαρχοι είναι η απομόνωση και ο κατακερματισμός των καταπιεσμένων διαλύοντας κάθε αμφίδρομη σχέση αλληλεγγύης μεταξύ τους.

Όμως μέσα σε αυτό τον πόλεμο που διεξάγεται εις βάρος κάθε κατατρεγμένου ανθρώπου, υπάρχουν μετανάστες που εξεγείρονται στα κέντρα κράτησης , αντιστέκονται μέσα από πορείες και κάνουν απεργία πείνας για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα για την επιβίωση τους.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους καταπιεσμένους ανθρώπους μακριά από κάθε εξιδανίκευση, αντιλαμβανόμενοι και εμείς την καταπίεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ

Οι εξετάσεις είναι αγγαρεία... -αυτό είναι γνωστό...είναι επίσης εκβιασμός, μηχανισμός ελέγχου και πειθάρχησης... σκέτη κοροϊδία


Το εκπαιδευτικό σύστημα αναμφίβολα είναι ο βασικός μηχανισμός γαλούχησης των αξίων του κράτους και του συνολικότερου πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Σύστημα εκπαίδευσης που βασίζεται στην πειθάρχηση και στην προσαρμογή του εκπαιδευόμενου σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητά του και με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.
Στο ευρύτερο πλαίσιο των μεθόδων και των πρακτικών που χρησιμοποιεί το εκπαιδευτικό σύστημα για να καλουπώσει τον μελλοντικό πειθήνιο πολίτη (όπως είναι οι υποχρεωτικές παρουσίες, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των ιδρυμάτων, ο κατακερματισμένος χρόνος και γνώση, οι υποχρεωτικές εργασίες, η δασκαλοκεντρική μέθοδος διδασκαλίας, τα εξωτερικά κίνητρα) είναι και οι εξετάσεις.
Οι εξετάσεις που μόνο παιδαγωγικό ρόλο δεν έχουν, καταλήγουν να είναι η ουσία και ο αυτοσκοπός των φοιτητών στο πανεπιστήμιο. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση και η κοροϊδία του θεσμού αυτού. Όλοι βιώσαμε από τα πρώτα σχολικά μας χρόνια την άσκοπη αποστήθιση της εκπαιδευτικής ύλης η οποία σε μερικές βδομάδες εξαφανίζεται και μένει απλά και μόνο η θύμηση του άγχους και των πονοκεφάλων. Η εξεταστική διαδικασία ούτε μορφώνει ούτε προσφέρει κάτι άλλο θετικό στη προσωπικότητα του εξεταζόμενου. Αντιθέτως υπάρχει για να ελέγχει συμπεριφορές και να ιεραρχοποιεί τη κοινωνία. Κάποιοι θα επικαλεστούν τη βαθμολόγηση ως ένα κίνητρο για μάθηση, ναι είναι, είναι όμως ένα εξωτερικό κίνητρο που γίνεται απώτερος σκοπός και που δεν δημιουργεί πεδία αναζήτησης της γνώσης αλλά αφομοίωσης της στείρας δοσμένης πληροφορίας. H βαθμολόγηση είναι συστατικό για να δομηθούν οι ανταγωνιστικές σχέσεις στο πανεπιστήμιο και οπουδήποτε μέσα στη κοινωνία.
Οι εξετάσεις έχουν αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα αφού καταλήγουν να είναι ένας απροκάλυπτος εκβιασμός προς τον εξεταζόμενο. Αξία έχει να περάσεις το μάθημα, δηλαδή να παπαγαλίσεις αυτά που γράφει το βιβλίο και να τα ξεράσεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Η κριτική-συνδυαστική σκέψη δεν έχει καμία θέση σε αυτή τη μη δημιουργική διαδικασία. Ο εξεταζόμενος ετεροκαθορίζεται από το βιβλίο και η αυτενέργεια του ατροφεί.
Ο ρόλος των εξετάσεων ως επαναλαμβανόμενη διαδικασία διακρίνεται από μία πολλαπλότητα στο τρόπο που επιδρά στον εκπαιδευόμενο, επηρεάζοντας τον σε ψυχολογικό επίπεδο και πειθαναγκάζοντάς τον να λειτουργήσει και να σκεφτεί ανάλογα. Είναι ένας κεκαλυμμένος, έμμεσος και συνάμα αποτελεσματικός τρόπος εγκαθίδρυσης της πειθαρχίας στη συνείδηση του εκπαιδευόμενου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία φοβικής συμπεριφοράς απέναντι στον απρόσωπο μηχανισμό μέτρησης της απόδοσης και τον εκφραστή της(καθηγητές, κανόνες και νόμους, κράτος). Η πίεση από την επαναληψιμότητα των εξετάσεων τείνει να πείσει τους εκπαιδευόμενους πως τα κριτήρια ελέγχου της απόδοσης τους είναι αντικειμενικά και δίκαια, συνεπώς αυτοί που αποδίδουν περισσότερο από τους υπόλοιπους είναι οι εργατικοί και έξυπνοι ενώ οι υπόλοιποι είναι οι τεμπέληδες και βλάκες. Ο συλλογισμός αυτός μεταφέρεται έξω από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα υιοθετώντας τη νοοτροπία πως ο καθένας λαμβάνει αυτά που έχει δουλέψει και αξίζει, μετακυλίοντας την ευθύνη για την ανεργία και την ένδεια στις πλάτες του εργαζόμενου και στην ανικανότητα του να διεκδικήσει μια θέση στην αγορά εργασίας, επί ίσης όρους.
Επιπλέον, η συνεχιζόμενη εξεταστική διαδικασία εκτός από την ιεραρχοποίηση και ποσοτικοποίηση της απόδοσης εμπεριέχει και τον τυφλό ανταγωνισμό μεταξύ των εξεταζόμενων, υπονομεύοντας κάθε έννοια συνεργασίας. Η αυτοοργάνωση υποσκάπτεται, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια ισοδυναμεί με κλεψιά. Ο ανταγωνισμός ως βασικότατο στοιχείο του ιδεολογήματος της κυριαρχίας είναι το καμτσίκι για να παράγουμε πιο πολλά(και να αρκούμαστε σε λιγότερα), προωθεί την εξατομίκευση και σπέρνει την αντιπαλότητα μεταξύ των εξεταζόμενων αποπροσανατολίζοντας τους από τον κοινό τους αντίπαλο(σύστημα εκμετάλλευσης και εκφραστές του).
Συμπερασματικά οι εξετάσεις ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας νομιμοποιούν και αναπαράγουν τις κοινωνικές ανισότητες, τον έλεγχο του εξουσιαζόμενου από τον εξουσιαστή και την πειθαρχία του πρώτου προς το δεύτερο. Οι καθηγητές-εξεταστές προσπαθούν να περιχαρακωθούν στο μυαλό του εξεταζόμενου ως τα πεφωτισμένα όντα που μπορούν να κρίνουν ποιος είναι ικανός και ποιος όχι.

Όσο υπάρχει κράτος και εξουσία το εκπαιδευτικό σύστημα θα συμβάλλει στην αναπαραγωγή και διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Κανενός είδους μόρφωση για μια ελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να προέλθει μέσα από πειθαναγκασμούς και εξετάσεις. Οι εξετάσεις είναι δομικό στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος ανεξάρτητα από την μορφή που μπορεί να έχουν. Η αλληλεγγύη, η συνεργασία, το να μαθαίνει ο ένας από τον άλλο (αυτομόρφωση) μέσα από μια καθημερινή εμπειρία απαλλαγμένη από τον ανταγωνισμό, το χρήμα, τις αυθεντίες και εν κατακλείδι κάθε μορφής εξουσία είναι η δική μας πρόταση.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ, ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ


Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

BOOMerang




Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Ένα κείμενο για το ζήτημα της βίας


Στους «κύκλους» των αγωνιζόμενων ανθρώπων για την κοινωνική απελευθέρωση το ζήτημα της βίας είναι κάτι το πολυσυζητημένο και αναλυμένο με διάφορους τρόπους, παρ’ όλα αυτά ανεξάντλητο. Φυσικά είναι και ένα ζήτημα που συζητιέται από πολλούς, σε πανεπιστήμια, ΜΜΕ, σχολεία κτλ. Είναι σημαντικό όμως να δούμε από πού ξεκινά και πού θέλει να καταλήξει αυτός που ασχολείται με το θέμα, από ποια θέση και ποιος είναι ο λόγος που το κάνει.

Για παράδειγμα, καθημερινά ακούμε διάφορους μισθοφόρους τυχοδιώκτες να μιλούν για τη «βία», να καταδικάζουν τη βία «απ’ όπου κι αν προέρχεται» και να προτείνουν τρόπους για το πώς θα παταχθούν τα φαινόμενα βίας. Μιλάμε για τις γνωστές φιγούρες κάποιου δημοσιογράφου, κάποιου πολιτικού, ενός ακαδημαϊκού ή μπάτσου που παρελαύνουν καθημερινά στα ΜΜΕ και οι απόψεις τους είναι ένα συνοθύλευμα υποταγής που αποσκοπεί στην διατήρηση και αναπαραγωγή των συνθηκών εκμετάλλευσης.

Η παραπληροφόρηση που κάνει η κυριαρχία μέσω των ΜΜΕ, μιας ακαδημαϊκής ή μιας σχολικής αίθουσας είναι ξεκάθαρο ότι δεν αποσκοπεί πουθενά αλλού παρά στο να ορίσουν πράγματα και καταστάσεις όπως τους συμφέρει. Μπορεί οι θιασώτες της εξουσίας να έχουν τους λόγους και τα δυνατά μέσα να επιβάλουν τις απόψεις και τα θέλω τους στα μυαλά πολλών ανθρώπων, αλλά σίγουρα όχι σε όλους και σίγουρα όχι στα δικά μας μυαλά.

Από την άλλη όσοι αγωνίζονται για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση έχουν άλλο λόγο που συζητάνε το θέμα, άρα τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν και τα συμπεράσματα που βγάζουν δεν θα πρέπει να έχουν κάποια πολιτική, οικονομική ή άλλου είδους σκοπιμότητα αλλά να βοηθούν στην επίτευξη του αρχικού στόχου.

Λοιπόν τι είναι βία; Η βία δεν είναι μια έννοια καλή ή κακή. Η βία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ίδια τη ζωή πάνω στη γη. Δεν μπορεί να αγνοηθεί, ούτε να εξαλειφτεί. Πέραν από το καλό και το κακό μιας ηθικής δεοντολογίας, η βία είναι στοιχείο της φύσης και της ζωής του ανθρώπου. Έπαιξε τόσο καταλυτικό ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας που χαρακτηρίστηκε ως «η μαμή της ιστορίας» ή ότι «ο πόλεμος είναι ο πατέρας των πάντων». Επίσης κάποιες μορφές βίας μπορεί να ήταν κάποτε αποδεκτές και σήμερα να μην είναι ή σε κάποιο σημείο του πλανήτη να είναι αποδεκτές και εδώ να μην είναι, όπως και το αντίστροφο.

Υπάρχουν πολλές μορφές βίας αλλά δεν είναι του παρόντος να ασχοληθούμε με αυτές γενικά και αόριστα. Συνοψίζουμε σε δύο «κατηγορίες» που καθορίζονται από το ποιός ασκεί τη βία. Τη βία που ασκεί κάποιος (υποκείμενο, θεσμός, μηχανισμός) από θέση εξουσίας και τη βία που ασκούν αυτοί που εξεγείρονται, που θέλουν να παραβιάσουν και να καταργήσουν την καταπίεση που δέχονται (αντιβία). Το γεγονός ότι η βία υπήρξε, υπάρχει, και θα υπάρχει δεν είναι ο λόγος για τον οποίο χρησιμοποιείται ως ένα ακόμη μέσο αγώνα, αλλά στηρίζεται σε συνειδητή επιλογή και όχι σε νομοτελειακές αντιλήψεις.

Η χρήση βίας ενάντια σε κάθε είδους εξουσία που δεν μπορεί να καταργηθεί με άλλο μέσο δεν είναι παρά δίκαιη επιλογή όσων καταπιέζονται. Φυσικά δεν μπορεί να μας βρει σύμφωνους η πρακτική του βασανισμού ή βιασμού που είναι πρακτικές εξουσιαστικές και μακριά από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον αγώνα και τη ζωή.

Συγκεκριμένα, απέναντι στην οργανωμένη βία του κράτους (τρομοκρατία),στους μηχανισμούς και τα υποκείμενά του, δεν υπάρχει κανένας ηθικός ενδοιασμός για το αν θα πρέπει να κάνουμε χρήση βίαιων μέσων και να καταστρέψουμε την κυριαρχία τους। Το κράτος κατέχει τη νομιμότητα της μονοπώλησης της βίας έχοντας στην κατοχή του κατασταλτικές δυνάμεις, αστυνομία και στρατό που μπορεί να χρησιμοποιηθούν εναντίον όποιου πράττει έξω από τα επιτρεπτά όρια. Με την απειλή και την χρήση της βίας το κράτος προσπαθεί να εξασφαλίσει την τάξη και να επιβάλλει τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και των θεσμών του που είναι και οι ίδιοι μια μορφή «παγιωμένης» βίας. Οι εργασιακοί χώροι, τα σχολεία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το στεγαστικό-ιδιοκτησιακό, το φορολογικό σύστημα, η εμπορευματική μορφή των τροφίμων και όλων των αγαθών, οι νόμοι, οι πόλεις-εργοστάσια, η διαμεσολάβηση των κομμάτων και των ΜΜΕ είναι μέσα που παράγουν ή ασκούν καθημερινά βία. Βία που μπορεί να χαρακτηριστεί διανοητική και ψυχολογική απ’ τη στιγμή που εξαναγκαζόμαστε να ζούμε σ ΄ ένα περιβάλλον φόβου, αποξένωσης και ασημαντότητας . Αυτοί οι θεσμοί και μηχανισμοί μπορεί να μην κρατάνε γκλοπ για να βαρέσουν αλλά παρόλα αυτά ασκούν και σωματική βία. Η περιστολή του χώρου και του χρόνου όπου οι σωματικές δυνατότητες εγκλωβίζονται είναι σωματική βία. Κάθε μορφή καθυπόταξης του ανθρώπινου σώματος σε σχέση με τις ανάγκες και τις δυνατότητες του καθενός είναι σωματική βία, μια «ήπια» μορφή βασανιστηρίου (φυλακές, εργασιακοί χώροι, σχολικές αίθουσες, πόλεις).

Η αγαπημένη φράση των δημοσιογράφων και των κομματικών στελεχών «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται» είναι ακόμα μια γελοία προπαγάνδα που προσπαθεί να κατευθύνει την κοινωνία ενάντια σε κάθε ανατρεπτική δράση και επιθετική κίνηση κατά της κυριαρχίας. Τους συμφέρει να αγνοούν την βία που απορρέει από το σύστημα και την εξουσιαστική πρακτική που υποστηρίζουν, απαιτώντας να συμμορφωθούμε σε συνθήκες εκμετάλλευσης. Η κυριαρχία καταπιέζει, ελέγχει, παρακολουθεί, βασανίζει, σκοτώνει καθημερινά με πολλούς τρόπους, καταστρέφει τη φύση, σπέρνει ιούς και παράλληλα φυλακίζει και εξοντώνει όσους σταθούν απέναντι στις εντολές της. Αυτή είναι μια πραγματική καθημερινή συνθήκη που θέλουν να αποδεχτούμε όσοι κάνουν κρατική προπαγάνδα από οποιοδήποτε πόστο.

Η χρήση βίας είναι ένα μέσο για όσους αγωνίζονται για την καταστροφή του κράτους και την κοινωνική ελευθερία. Η χρήση βίας δεν είναι το καθοριστικό μέσο ούτε υπάρχει κάποιο καθοριστικό μέσο αγώνα. Ο φετιχισμός της βίας δεν είναι παρά μια απολιθωμένη αντίληψη και πρακτική. Όλα τα μέσα που βοηθούν τον σκοπό συνδυάζονται επειδή είναι αναγκαία εξίσου. Τα μέσα και οι πρακτικές του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση χαρακτηρίζονται από ποικιλομορφία και πολυμορφία ασχέτως αν η προπαγάνδα της κυριαρχίας θέλει να διαστρεβλώνει νοήματα και καταστάσεις παρουσιάζοντας μονόπλευρα τα γεγονότα.

Κάποιοι μπορεί να επιμένουν, γιατί βία; Επειδή κανένας εξουσιαστής δεν θα εγκαταλείψει την θέση του οικιοθελώς. Επειδή όταν «τρως απανωτά χαστούκια» είναι καθήκον σου να αντισταθείς, όταν το κράτος δολοφονεί η αξιοπρέπεια σου προτάσσει την άμεση σύγκρουση.

Ιδεολογίες και πρακτικές παθητικής αντίστασης και μη βίας στερούν από όσους θέλουν να αντισταθούν το πραγματικό συστατικό της εξέγερσης. Σιωπηλές διαμαρτυρίες σαν αυτές που επακολουθήσαν στην πλατεία συντάγματος μετά τις πυρκαγιές των τελευταίων χρόνων, κλείνουν έξυπνα το μάτι στα σχέδια του κράτους. Είναι μορφές «αγώνα» που θα ήθελε κάθε εξουσιαστής, όπου η οργή και η θέληση για ανατροπή χάνεται σε μια ανώδυνη για την εξουσία φιέστα.

Σημαντικό είναι να πούμε ότι όποιος χρησιμοποιεί βία (αλλά και όποιο άλλου μέσου) είναι αναγκαίο να είναι πέρα για πέρα προσεκτικός και υπεύθυνος σε ότι κάνει. Γεγονότα σαν αυτό της 5ης Μάη στην Μαρφιν μας βρίσκουν αντίθετους και εχθρικούς απέναντι τους.

Θα θέλαμε στο σημείο αυτό να κάνουμε μια αναφορά στη λογική της «απαντητικής βίας». Η δράση ενάντια σε ότι μας καταπιέζει δεν έχει τη μορφή ερωτοαπαντήσεων. Τη βία την δεχόμαστε από την πρώτη μέρα της ζωής μας. Η δράση δεν μπορεί να περιορίζεται στο να απαντά σε συγκεκριμένες κινήσεις της κυριαρχίας, αλλά να αντιμετωπίζει την ολότητα της υπόθεσης της με την κατάλληλη οργάνωση. Δεν περιμένουμε μια αφορμή ή ένα επικοινωνιακό λάθος του κράτους για να δράσουμε, οι λόγοι υπάρχουν εδώ και καιρό.

Σχετικά με την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 και το ζήτημα της βίας, είδαμε ότι υπήρξε άμεση συνάφεια. Οι συγκρούσεις με τους μπάτσους, οι μεγάλες σε έκταση καταστροφές σε κρατικά κτήρια, τράπεζες και εμπορικά κέντρα σε όλη την Ελλάδα αλλά και επιθετικές ενέργειες σε άλλες χώρες από συναγωνιστές ήταν αυτά που στην ουσία στρίμωξαν τους κυρίαρχους. Φυσικά μεγάλο ρόλο τις μέρες εκείνες είχε και η συσπείρωση κόσμου γύρω από εγχειρήματα αδιαμεσολάβητης-αντιεξουσιαστικής έκφρασης και δράσης όπως οι καταλήψεις και συνελεύσεις που έγιναν σε διάφορα κτίρια και γειτονιές σε όλη την Ελλάδα.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ολομέτωπη επίθεση της κυριαρχίας. Με όχημα την λεγόμενη οικονομική κρίση το κράτος επιβάλλει νέους όρους εκμετάλλευσης που οδηγούν στην εξαθλίωση μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Άνθρωποι αυτοκτονούν λόγω των χρεών, εργαζόμενοι απολύονται ή εκβιάζονται για απόλυση, τα επιδόματα σε ευπαθείς ομάδες περικόπτονται και ένα σωρό άλλα κοινωνικά προβλήματα αναπτύσσονται εξαιτίας της ανέχειας που δημιουργεί η κυριαρχία. Ταυτόχρονα πραγματοποιούνται συλλήψεις, φυλακίσεις και συκοφαντούνται οι κοινωνικές αντιστάσεις(από τα ΜΜΕ). Η βία κάθε είδους που ασκεί η κυριαρχία είναι καθημερινή και ακατάπαυστη, διαμορφώνοντας συνθήκες αφόρητες ακόμα και για επιβίωση. Εμείς από την μεριά μας δεν θα πάψουμε να διεκδικούμε την ζωή και την ελευθερία με κάθε μέσο. ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ!

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011