Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

DUENTE 1o



DUENTE σημαίνει στα ισπανικά η επικράτηση της ζωής στο θάνατο.

-Τι είναι η συνέλευση για σένα;----

-Είναι μια ευκαιρία να συζητήσω με άλλους διάφορα προβλήματα και ζητήματα που μας απασχολούν. Αλλά δυστυχώς στην γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου αυτό δεν συμβαίνει.

-Και γιατί δεν γίνεται;

Επειδή οι εκπρόσωποι των παρατάξεων δημιουργούν ένα κλίμα που κάποιες φορές μοιάζει με κοινοβούλιο και κάποιες άλλες με γήπεδο. Με αποτέλεσμα να μην γίνεται γόνιμος διάλογος και τοποθετήσεις από όλους. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό…

-Πες το ντε, τι άλλο είναι;

-Να οι Γ.Σ. του φοιτητικού συλλόγου στην ουσία νομιμοποιούνται από ένα καταστατικό φτιαγμένο από «άγνωστα φαντάσματα» του παρελθόντος, όπως επίσης είναι στη δικαιοδοσία του Διοικητικού Συμβουλίου αν θα την νομιμοποιήσει ή όχι.

-Και ποιο είναι το πρόβλημα σου;

-Κοίτα ρε φίλε, δεν μ’ αρέσει να παίζω σε στημένα παιχνίδια. Θέλω να έχω λόγο στην διαμόρφωση των κανόνων μιας συνέλευσης. Ακόμα τρελαίνομαι στη σκέψη ότι μερικά άτομα όντας στο ΔΣ έχουν την δικαιοδοσία να αποφασίζουν για μένα χωρίς εμένα.

-Και τι προτείνεις ρε φίλε;

-Να αυτό που προτείνω σε σένα αλλά και σε όλους είναι να φτιάξουμε τις δικές μας συνελεύσεις μακριά από καταστατικά και ΔΣ όπου ο καθένας θα επιχειρηματολογεί, θα συζητά και θα συνδιαμορφώνει αποφάσεις μαζί με τους υπόλοιπους.

-Και θα είσαι ικανοποιημένος;

-Δεν ξέρω αν θα είμαι ικανοποιημένος και κόψε το ειρωνικό στιλάκι. Το σίγουρο είναι ότι θα μπορώ να συζητήσω σαν άνθρωπος με άλλους ανθρώπους. Και να σου πω και κάτι άλλο: τα ψηφίσματα δεν τα συμπαθώ καθόλου. Για τον λόγο ότι δεν είναι απαραίτητο ότι η μειοψηφία έχει πάντα άδικο και η πλειοψηφία δίκαιο.

-Και πως θα βγαίνουν οι αποφάσεις ρε φίλε, μας δουλεύεις;

-Αφού κατατεθούν όλες οι απόψεις και τα επιχειρήματα μακριά από πολιτικαντισμούς και σκοπιμότητες τότε θα διαφανεί και η πιο λειτουργική συνδιαμορφωμένη λύση.

-Δεν το χω δοκιμάσει γι’ αυτό το κόβω εδώ. Αλλά να σε ρωτήσω και κάτι άλλο, εσύ γιατί μπλέκεσαι με όλα αυτά ποίος ο σκοπός σου, θα κερδίσεις τίποτα;

-Καλά εσύ δεν βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου; Μόνο πατρίς- θρησκεία- οικογένεια είσαι;

-Όχι ρε φίλε μην είσαι προκατειλημμένος!

-Ε, άκου λοιπόν, εγώ σαν αναρχικός όπως αυτοαποκαλούμαι (όπως λένε και στα κανάλια) έχω ως σκοπό του αγώνα την κοινωνική απελευθέρωση, δηλαδή μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την καταστροφή της φύσης.

-Και πώς θα το καταφέρεις αυτό μόνος σου;

-Δεν είπα ποτέ ότι θα το καταφέρω μόνος μου. Η κοινωνική απελευθέρωση θα προέλθει μόνο από τη δημιουργική αυτενέργεια της ίδιας της δράσης της κοινωνίας και όχι από μια ελιτίστικη πρωτοπορία ή κάποιο επαναστατικό κόμμα, όπως διατείνονται οι μαρξιστές.

-Καλά ρε δικέ μου, θα με τρελάνεις; Πώς θα συνεννοηθεί τόσος κόσμος για να απελευθερωθεί;

-Οι συνελεύσεις είναι τα κύτταρα της όλης προσπάθειας. Συνελεύσεις χωρίς ιεραρχία, χωρίς ειδικούς και αρχηγούς.

-Και με τι μέσα; Ο αντίπαλος έχει αστυνομία και στρατό και χίλιους άλλους μηχανισμούς για να σας διαλύσει.

-Βασικό μας όπλο και πρόταγμα είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Απ’ την άλλη χρησιμοποιούμε πολύμορφη δράση, χωρίς να ορίζουμε κάποιο μέσο αγώνα ως καθοριστικό. Το στοίχημα είναι να κρατάμε σε αρμονία τα μέσα με το σκοπό. Για παράδειγμα χρησιμοποιούμε ελευθεριακές διαδικασίες για να έχουμε ελευθεριακό αποτέλεσμα.

-Καλά εσύ με μπέρδεψες εντελώς! Ήμουν που ήμουν τρελαμένος.. Εν πάσει περιπτώσει γνώμη μου είναι να αφήσεις τους πολιτικούς να κάνουν τη δουλειά τους.

-Ναι μόνο που αγνοείς ότι η δουλειά τους είναι να μας δουλεύουν. Κόμματα και πολιτικοί με τις αποφάσεις τους μας κρατάνε δέσμιους του κράτους και του εξουσιαστικού συστήματος. Το ζήτημα για μας είναι να πάρουμε ως κοινωνία τη ζωή μας στα χέρια μας, να αποφασίζουμε εμείς για εμάς επαναοικειοποιώντας τη δημιουργικότητά μας.

-Καλά εσύ μουρλάθηκες! Τράβα να βρεις καμιά δουλειά! Πάω να δω τον αγώνα..

-Να σου κάνω κι εγώ μια ερώτηση, εσύ τι προτείνεις για όλα αυτά που συζητάμε, θα συνεχίσεις να κοιτάς την πάρτη σου μέχρι να σου πάρουν και τα λίγα που έχεις;

-Α… εγώ δεν ασχολούμαι μ’ αυτά…