Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Η σταδιακή και κατ’επίφαση κατάργηση των βασανιστηρίων ως μορφή τιμωρίας,από το 18ο αι και μετά,και η εμφάνιση της φυλακής,συνδέεται με την ανάδυση του καπιταλισμού.Εφόσον σε μια βιομηχανική κοινωνία υπάρχει ανάγκη από ανθρώπινο δυναμικό,το σώμα των κρατουμένων έχει πλέον χρησιμότητα αφού η εκμετάλλευσή του βοηθά στην παραγωγική διαδικασία.Έτσι οι φυλακές μετατρέπονται σε βιομηχανίες παραγωγής διαφόρων προϊόντων για την ανάπτυξη της οικονομίας,ενώ η τιμωρία καλύπτει το καθαρά εκδικητικό της πρόσωπο φορώντας το προσωπείο του ανθρωπισμού και του σωφρονισμού.

Στη φυλακή το σώμα είναι εκ των πραγμάτων εγκλωβισμένο.Αυτό που επιπλέον επιδιώκεται είναι ο περιορισμός της σκέψης ˙της ελευθερίας που κάποιοι κατέχουν ακόμη και μέσα στην απομόνωση και η οποία μπορεί να πλήξει τη σταθερότητα του κρατικού οικοδομήματος.Ο μηχανισμός αυτός στοχεύει στην εξουδετέρωση της προσωπικότητας μέσα από τη σωματική βαρβαρότητα και τους ψυχολογικούς πειθαναγκασμούς.

Ένα πρωταρχικό μέσο για την υποταγή του ατόμου είναι η αρχιτεκτονική των φυλακών.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ιδέα του πανοπτικού.Πρόκειται για φυλακή δακτυλοειδούς σχήματος με ένα φυλάκιο στο εσωτερικό της, απ’όπου και είναι δυνατή η παρακολούθηση των κρατουμένων από τη σκιά τους που σχηματίζεται μέσα στα κελιά.Φυσικά η επιτήρησή τους δεν είναι δυνατόν να είναι συνεχής.Ωστόσο σημασία δεν έχει η ίδια η παρακολούθηση ,αλλά το να γνωρίζει ο κρατούμενος ότι μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να παρακολουθείται.Έτσι αυξάνεται η δυνατότητα άσκησης ελέγχου από την εξουσία.Στη σύγχρονη εποχή βέβαια μια τέτοια αρχιτεκτονική δεν είναι αναγκαία,αφού χάρη στην τεχνολογία υπάρχει η ηλεκτρονική επιτήρηση ˙οι κάμερες που κατακλύζουν όχι μόνο τα οικοδομήματα των φυλακών ,αλλά και την κοινωνία-φυλακή.

Ο θεσμός της φυλακής δεν υπηρετεί την ανάγκη για μια ειρηνική κοινωνική συμβίωση,όσο και αν κάποιοι δικηγόροι,κοινωνιολόγοι κτλπ προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο, εμμένοντας στις αυταπάτες τους.Η φυλακή είναι από τους πιο δυνατούς μηχανισμούς του κράτους για την καταστολή των κοινωνικών αντιστάσεων.Το κράτος γεννά και επιζητά την «εγκληματικότητα»για την εδραίωσή του.Όταν ο πολίτης-ιδιοκτήτης νιώθει να απειλούνται τα συμφέροντά του,έχει ανάγκη από προστασία, την οποία προσφέρουν απλόχερα οι νόμοι και τα μπατσιράκια.Έτσι το κράτος εξουσιάζει εύκολα με τις ευλογίες της «κοινής γνώμης».Ακόμη η εκάστοτε αρχή καταφέρνει να στρέψει την προσοχή των υπηκόων της από τα δικά της σκάνδαλα δημιουργώντας εσωτερικούς εχθρούς.Σπέρνει το φόβο και την ανασφάλεια ,στοχοποιώντας μερίδες πληθυσμού ,ανάλογα με τις προσφερόμενες συνθήκες(πχ μετανάστες,αντιεξουσιαστές),και μαζεύει ψηφοφόρους με το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντι στην παραβατικότητα.Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογεί την καταστολή σ’αυτά τα κομμάτια της κοινωνίας που στην πραγματικότητα θεωρούνται επικίνδυνα για τα δικά της συμφέροντα.Το κράτος δαιμονοποιεί και τιμωρεί πράξεις που μπορούν να πλήξουν τη σταθερότητά του,όπως οι μαζικές νόμιμες ή παράνομες παρεμβάσεις,προλαμβάνοντας έτσι μια γενικευμένη αμφισβήτηση της δυναμικής του που αυτές μπορούν να δημιουργήσουν.Για παράδειγμα μια ομαδική απαλλοτρίωση super-market αντιμετωπίζεται ως σοβαρό ποινικό αδίκημα ,από τη στιγμή που υποδεικνύει τη δυνατότητα μιας πρακτικής με πιθανό κοινωνικό αντίκτυπο.Μια άλλη επικοινωνιακή πρακτική του κράτους είναι να διαπομπεύει κατά καιρούς στο όνομα της «δικαιοσύνης» και κάποια από τα σκυλιά της,για να πείσει και τους «πιο» επιφυλακτικούς και να μη χάσει τον τίτλο του «Κράτους Δικαίου».

Οι φυλακές είναι κολαστήρια ανεξάρτητα από το προσωπείο με το οποίο τις παρουσιάζει το εκάστοτε κυρίαρχο σύστημα.Κάποιοι θεωρούν άξια αυτή την τιμωρία
είτε αποτελεί δική τους θεώρηση είτε είναι προϊόν πλύσης εγκεφάλου.Μερικές φορές μάλιστα σπεύδουν να πιάσουν οι ίδιοι τους «κολασμένους» για να τους παραδώσουν στις αρχές και πέφτουν για ύπνο με το χαμόγελο του ήρωα.Κάποιοι άλλοι φοβούμενοι τις συνέπειες μιας παράβασης συμβιβάζονται με την τήρηση του νόμου, και όλοι μαζί είναι συνένοχοι για την ύπαρξη και διαιώνιση του απάνθρωπου αυτού μηχανισμού.

Όπως πολλοί κρατούμενοι αναφέρουν,η φυλακή αποτελεί μια μικρογραφία της κοινωνίας.Τόσο μέσα στη φυλακή όσο και έξω από αυτή,ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιεί διάφορα τεχνάσματα ώστε να αφομοιώσει και να συμορφώσει τους υπηκόους του.Έτσι προσπαθεί να πείσει τους ανθρώπους για τη «δικαιοσύνη της εξουσίας» ώστε να θεωρούν άξια την τιμωρία τους ή τους εξαναγκάζει να ακολουθούν τους κανόνες του ώστε να αποφυλακιστούν κάποια στιγμή «χωρίς φασαρίες», με αποτέλεσμα να υποκύπτουν στις συνθήκες της φυλακής.Βέβαια υπάρχουν και οι ρουφιάνοι που βάζουν το προσωπικό τους όφελος υπεράνω κάθε ηθικής και μετατρέπονται σε σκυλάκια των δεσμοφυλάκων για ένα παραπάνω κόκαλο. Υπάρχουν όμως και οι κρατούμενοι που αντιστέκονται με κάθε ευκαιρία με όποιο τρόπο μπορούν στις εξουσιαστικές δομές,το βασανισμό και τον εξευτελισμό.Το κράτος επιβραβεύει ή τιμωρεί τη στάση και τις επιλογές των κρατουμένων ανάλογα με τη θέση που αυτές κατέχουν στην «πυραμίδα της υποταγής».

Το σύστημα δεν επιθυμεί,όμως,μόνο τη διατήρηση των διαφόρων κοινωνικών ρόλων μέσα στη φυλακή αλλά και την αναπαραγωγή τους.Χαρακτηριστικά μέσα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελούν΄η μείωση της ποινής μέσα από απλήρωτη εργασία,η «ευγενική χορηγία»προϊόντων στα κυλικεία των φυλακών από κάποια super-market,η αγορά αυτών των προϊόντων εφόσον ο κρατούμενος έχει λεφτά να τα εξαγοράσει,η διακίνηση ναρκωτικών, η επιτρεπόμενη παρακολούθηση τηλεόρασης…Έτσι η φυλακή αποτελεί ουσιαστικά ένα εργοστάσιο παραγωγής μηχανικά εργαζόμενων,καταναλωτικών,άβουλων,νομοταγών ατόμων που μπορούν να ενσωματωθούν ομαλά στην αντίστοιχα πειθήνια κοινωνία.Γι’αυτό το λόγο υπάρχει και η λογοκρισία σε βιβλία,εφημερίδες και έντυπα κρατουμένων καθώς ενδέχεται ναι εμποδίζουν και ίσως να αδρανοποιούν την προσπάθεια επίτευξης αυτού του στόχου.

Σ’αυτό το σύστημα υποταγής και εκμετάλλευσης, η συνθήκη της φυλακής είναι απαραίτητη για τη διατήρηση και διαιώνισή του.Γι’αυτό εμείς φωνάζουμε πως «ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ».Για να ζήσουμε σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρέπειας θα πρέπει να κινηθούμε στο δρόμο της συνεχούς αντίστασης.Αυτή φυσικά είναι μια δύσκολη πορεία.Η συνεχής άρνηση στο συμβιβασμό εξοργίζει ακόμη περισσότερο την κρατική μηχανή αφού μπλοκάροντάς την,την απειλεί με βλάβες που οδηγούν κατά καιρούς σε γενικευμένη πυρκαγιά(κοινωνικές εξεγέρσεις).Αυτή η πραγματικότητα δεν πρέπει να τρομάζει ούτε να αποτρέπει από τον πόλεμο εκείνους που έχουν επιλέξει τη θέση τους ενάντια στην εξουσία.Όντας όμοιες οι δομές κοινωνίας και φυλακής,η εναντίωση μέσα σ’αυτή είναι αναπόσπαστο κομμάτι των αντιστάσεων.Στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα σ’αυτούς που βιώνουν τη βαρβαρότητα του κρατικού μηχανισμού,δίπλα σ’όσους συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην εξουσία,μέσα και έξω από τα κρατικά κολαστήρια.Στεκόμαστε σταθερά απέναντι στους επικυρίαρχους και σε όσους επιλέγουν να βαδίζουν μαζί τους(ρουφιάνους, φασίστες, κρατικοδίαιτους).

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

αφισάκι

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ;

Στην περίοδο που διανύουμε όπου οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι εμφανείς στην καθημερινή ζωή των περισσότερων ανθρώπων, κυριαρχεί ένα κλίμα επισφάλειας, σοκ και μουδιάσματος. Το κλίμα αυτό καλλιεργήθηκε τόσο από τη ραγδαία επιβολή νέων βάρβαρων οικονομικών και εργασιακών μέτρων, όσο κι από την καμπάνια τρομουστερίας, την οποία επιμελήθηκαν και πλάσαραν τα ΜΜΕ. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, σ’ αυτήν την περίοδο, το κράτος προβλέποντας τις κοινωνικές αντιστάσεις, προσπαθεί να «περάσει» μέτρα που εντείνουν τον έλεγχο και την πειθάρχηση της κοινωνίας τόσο σε επίπεδο αγώνα όσο και στην καθημερινότητα. Ο νέος τρομονόμος και η προ των πυλών «κάρτα του πολίτη- καταναλωτή» είναι μερικά απ’ τα νέα όπλα που προστίθενται στην αντζέντα καταστολής του κράτους.

Ο εσωτερικός εχθρός και ο νέος τρομονόμος

Αν σκεφτούμε στα γρήγορα και έξω απ’ τη σφαίρα του εαυτού μας κάτι που θα μπορούσε να μας τρομοκρατήσει, σίγουρα κάποιες πιθανές απαντήσεις θα ήταν η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, η εξαθλίωση, οι φυλακές, οι στρατοί, τα εργατικά «ατυχήματα», οι νεκροί και οι εξαθλιωμένοι των πολέμων, οι δολοφονίες των μεταναστών στα σύνορα κ.ά. Γεγονότα που πηγάζουν ουσιαστικά από έναν κόσμο εξουσίας και εκμετάλλευσης. Ωστόσο οι εξουσιαστές, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα και τους ρόλους κατασκευάζουν το δόγμα «εσωτερικός εχθρός» και παράλληλα παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως «προστάτες» της κοινωνίας. Έτσι, λοιπόν, τα κράτη εξαπέλυσαν έναν πόλεμο ενάντια στον «εσωτερικό εχθρό», ουσιαστικά έναν πόλεμο ενάντια σ’ όσους αντιστέκονται στα σχέδιά τους. Αν κάποτε ονόμαζαν τον εχθρό αυτό «κομμουνιστική απειλή», στη σύγχρονη εποχή τον ονομάζουν «τρομοκρατία». Με τον όρο τρομοκρατία τα κράτη προσπαθούν αφενός να απονοηματοδοτήσουν τις αντιστάσεις ενάντια στην κυριαρχία κι αφετέρου, μέσω της δίωξης και της παραδειγματικής τιμωρίας, να σπείρουν τον φόβο και να τρομοκρατήσουν την κοινωνία.
Πάνω σε αυτές τις βάσεις ψηφίστηκε τον Αύγουστο στα μουλωχτά κι ο νέος τρομονόμος. Η ψήφιση του τρομονόμου στην Ελλάδα συνδέεται με μια γενικότερη προσπάθεια των εξουσιαστών σε Ευρώπη και ΗΠΑ να ακρωτηριάσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στην βάρβαρη πολιτική τους, βαφτίζοντάς τες ως «εξτρεμιστικές». Οι διατάξεις του σχηματίζουν ένα νομικό πλαίσιο με το οποίο ποινικοποιούνται πρακτικές κοινωνικών αγώνων. Συγκεκριμένα, η παρακώλυση συγκοινωνιών, η συμβολική κατάληψη κτιρίων, η κατασκευή οδοφραγμάτων ανάγονται σε κακουργήματα. Ενώ η υλική ή άυλη υποστήριξη και αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους θεωρείται ως υποβοήθηση του «τρομοκρατικού έργου» και θα διώκεται ποινικά. Επίσης, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οποιοσδήποτε παρακινεί ,μέσω αφισών, προκηρύξεων κ.ά., στις παραπάνω πράξεις θα θεωρείται ότι απειλεί την «κοινωνική ειρήνη» και θα διώκεται. Στους δε μάρτυρες κατηγορίας το κράτος πλέον θα προσφέρει μια «αόρατη ρουφιανοκουκούλα», καθώς αφαιρεί απ’ τον κατηγορούμενο το δικαίωμα να γνωρίζει το όνομα αυτού που τον κατηγορεί. Με άλλα λόγια, δηλαδή, ο τρομονόμος προστατεύει πιο καλά τους ρουφιάνους, βάζει στο στόχαστρο τους αγωνιζόμενους ενώ παράλληλα οχυρώνει τη βία του κράτους.

Όποιος θυσιάζει την ελευθερία του για την ‘ασφάλεια’, δεν αξίζει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Ανέκαθεν ήταν στο συμφέρον της κυριαρχίας να έχει πειθαρχημένους τους υπηκόους της. Εκτός απ’ τους νόμους και τον εκβιασμό της φυλακής, στο όνομα της δήθεν καθημερινής ασφάλειας των πολιτών οι εξουσιαστές επιστρατεύουν διάφορα τεχνολογικά κι όχι μόνο μέσα. Η τοποθέτηση καμερών σε πολλές γωνιές της πόλης, οι συνεχείς περιπολίες μπάτσων, security και λοιπών χαφιέδων δίνουν στον καθένα το μήνυμα ότι «η δημοκρατία μας παρακολουθεί». Όμως οι κάμερες και οι μπάτσοι μπορούν να παρακολουθούν το κάθε μας βήμα μέχρι ένα βαθμό. Έτσι, το κράτος προχώρησε παραπέρα και θέλοντας να ελέγχει τις τηλεφωνικές συνομιλίες θέσπισε τον νόμο για την υποχρεωτική δήλωση των κινητών. Στη συνέχεια, με πρόσχημα την επιτήρηση των συνταγογραφήσεων των γιατρών, δημιουργήθηκε ένα σύστημα ηλεκτρονικού φακελώματος όπου θα καταγράφονται πλήρως όλα τα στοιχεία του ασθενούς (όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κλπ), ποιες ασθένειες είχε, ποια φάρμακα πήρε και πότε, από ποιον γιατρό κλπ. Εκτός αυτών όμως, πάλι με πρόσχημα την πάταξη της φοροδιαφυγής και του οικονομικού εγκλήματος, βρίσκεται προ των πυλών η επιβολή της «κάρτας του καταναλωτή- πολίτη». Η νέα αυτή κάρτα θα είναι απαραίτητη για την οποιαδήποτε χρηματική συνδιαλλαγή του καθενός και μέσω ενός τσιπ θα καταγράφονται πέρα απ’ τα πλήρη στοιχεία του χρήστη, ο τόπος και ο χρόνος αγοράς ενός προϊόντος. Με άλλα λόγια θα είναι πλέον γνωστό στους «προστάτες- νταβατζήδες» του πολίτη τι καταναλώνει, πότε και πού ο καθένας μας.
Είναι φανερό ότι η δημοκρατία αφήνει πολλά περιθώρια στους εξουσιαστές για να επιβάλλουν την βία τους, να ρυθμίζουν και να ελέγχουν τις ζωές μας στο όνομα της κοινωνικής ασφάλειας. Με αυτόν τον τρόπο τα κράτη διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους και παράλληλα την πειθάρχηση της κοινωνίας. Τρομοκρατία, λοιπόν, είναι η ενορχηστρωμένη προσπάθεια των εξουσιαστών να επιβληθούν με κάθε τρόπο στις ζωές μας.
Απέναντι στην κρατική τρομοκρατία προτάσσουμε τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς αγώνες. Με όπλο μας την αλληλεγγύη μαχόμαστε για την καταστροφή του σάπιου συστήματος εκμετάλλευσης κι ελέγχου και για την κοινωνική απελευθέρωση.

ΔΕΝ ΜΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ!

πανό ενάντια στις εκλογές

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Αν πριν λίγους μήνες μιλούσαμε για τις επερχόμενες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τώρα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τις βιώνει στο πετσί της. Το ΔΝΤ μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους του προσπαθεί να σώσει και να κάνει πιο δυνατά τα ντόπια και ξένα μεγαλοαφεντικά. Η αναδιοργάνωση των όρων καταπίεσης της κοινωνίας προχωράει όπως θα ήθελαν. Απολύσεις, μείωση μισθών, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, ανεργία, κατασχέσεις, ακρίβεια δημιουργούν ένα σύνολο από πολυσύνθετα προβλήματα στην κοινωνία που σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν ανθρώπους μέχρι το σημείο της απόγνωσης και της αυτοκτονίας λόγων των χρεών.

Ποιοι όμως βοηθούν στο να επιβληθούν τα νέα μέτρα; Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ κάνοντας «σωστά» την δουλειά τους, δηλαδή να αγωνίζονται για τα συμφέροντα των αφεντικών και όχι των εργατών, συμβαδίζουν με τις οδηγίες του μνημονίου και του κράτους. Σε μια περίοδο γενικευμένης κοινωνικής κρίσης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει λόγος κινητοποιήσεων και εξαγγέλλει γενική απεργία στις 15 Δεκεμβρίου. Με την στάση τους αυτή οι εργατοπατέρες δείχνουν ξεκάθαρα για ακόμα μια φορά ότι συμβάλλουν στην πειθάρχηση της κοινωνίας στις απαιτήσεις των αφεντικών.
Ενόψει των εκλογών, την περίοδο αυτή, όπου «το φαί τελειώνει» οι δημοσιογράφοι, όπως έκαναν πάντα άλλωστε, αναλαμβάνουν να «ταΐσουν» φόβο, ρατσισμό και υποταγή. Τα ΜΜΕ όντας ένα ισχυρό ιδεολογικό όπλο στα χέρια των αφεντικών έχουν ρόλο να αποπροσανατολίσουν το κοινό τους. Αναπαράγοντας τον λόγο της εξουσίας, συκοφαντούν μέτωπα αντίστασης και απειθαρχίας και προβάλλουν ως διέξοδο την συναίνεση και την υποταγή.

Εύλογο είναι ότι όσο αυξάνεται ο φόβος των επικυρίαρχων να πάει κάτι στραβά στους σχεδιασμούς τους και να έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνική εξέγερση τόσο αυξάνουν και τα μέτρα καταστολής και ελέγχου. Εκτός από τα νέα γουρούνια με ή χωρίς μηχανές, τις χιλιάδες κάμερες ρουφιάνους, τον νέο τρομονόμο που ψηφίστηκε αυγουστιάτικα, τις υποκλοπές συνομιλιών, την ονομαστική δήλωση του κινητού τηλεφώνου, προ των πυλών είναι και η «νέα κάρτα καταναλωτή-πολίτη» η οποία θα γνωστοποιεί στον μεγάλο αδελφό που βρισκόμαστε, τι και πού καταναλώνουμε, όπως επίσης προ των πυλών είναι και η υποχρεωτική ονομαστική δήλωση διαχείρισης μπλοκ στο ίντερνετ.
Όλα αυτά ενισχύονται από την πάγια τακτική των εξουσιαστών να διαχωρίζουν και να τεμαχίζουν την κοινωνία σε πολλά κομμάτια με βασικό τους στόχο τον ευκολότερο έλεγχό της. Με άλλα λόγια βολεύει το κράτος να ωθεί μερίδες της κοινωνίας να αλληλοσπαράζονται αγνοώντας ποια είναι η βασική αιτία των ολοένα δυσμενέστερων συνθηκών διαβίωσης τους. Ντόπιοι ή μετανάστες, μόνιμοι ή συμβασιούχοι, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, φοιτητές, εργάτες, άνεργοι κ.α. δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα κάθε άλλο, έχουν να συνθέσουν τις αντιστάσεις απέναντι στους εξουσιαστές και το σύστημα εκμετάλλευσης.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο κομματικός θίασος ξαναστήνει το εκλογικό του πανηγύρι. Δηλαδή μας καλούνε ευθέως να συμμετάσχουμε και να συναινέσουμε στα εγκλήματά τους χρησιμοποιώντας πάντα τα επικοινωνιακά τους τερτίπια. «Πετάνε το καρότο», υπόσχονται «ψίχουλα» -επιδόματα στις ευπαθείς μερίδες της κοινωνίας, την ίδια στιγμή που τα καταργούν με νόμους.
Η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων μέσων των εκλογών δεν είναι παρά μια αυταπάτη μιας μερίδας των ψηφοφόρων, ενώ για άλλους είναι η συμμετοχή σε ένα πελατειακό σύστημα ρουσφετιού και βολέματος. Η καλοσχεδιασμένη απάτη των εκλογών αποτελεί άλλοθι για τον κάθε εξουσιαστή να επιβάλλεται, λέγοντας ότι «έχουν ρητή λαϊκή εντολή», ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» και ότι «ευθυνόμαστε όλοι για τα αδιέξοδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης».
Όσο για τα αριστερά κόμματα συμμετέχοντας στις εκλογές λειτουργούν σαν το τελευταίο ανάχωμα του συστήματος, αδρανοποιώντας την κοινωνική δυσαρέσκεια και απέχθεια προς την εξουσία μέσα σε αντικαπιταλιστική φρασεολογία που εξαργυρώνεται στις κάλπες.
Οι εκλογές είναι μια θεσμική ελεγχόμενη διαδικασία της δημοκρατίας που σκοπό έχει να διαμεσολαβούν ειδικοί τυχοδιώκτες για θέματα που μας αφορούν. Με τον τρόπο αυτό το κράτος επικρατεί με την πλαστή συναίνεση της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα καμία σχέση δεν υπάρχει με τα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας. Άλλωστε αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι προς την κοινωνική απελευθέρωση φυσικά και θα ήταν παράνομες.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

αφισάκι