Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

προβολές-συζητήσεις

πρωτοβουλιακό κείμενο για Γ.Σ. Φ.Σ.


Στο ίδιο έργο θεατές…;

Σε κάθε γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου βρισκόμαστε θεατές στο ίδιο κακοστημένο έργο: εκπρόσωποι παρατάξεων ως φερέφωνα προσπαθούν να περάσουν την αντίστοιχη με τα κόμματά τους πολιτική γραμμή, καταδικάζουν ο ένας τον άλλον, αλληλοσφάζονται προς τέρψιν εντυπώσεων και γενικότερα μονοπωλούν στην όλη διαδικασία της συνέλευσης με τις υποκριτικές τους ρητορείες. Όσο αστεία ή τραγικά και αν φαίνονται τα παραπάνω δεν θα πρέπει να αγνοούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ουσιαστικά οι εκπρόσωποι των παρατάξεων διαχειρίζονται τον χρόνο και τη διαδικασία της συνέλευσης όπως αυτοί και τα κόμματά τους θέλουν. Οι υπόλοιποι φοιτητές συμμετέχουν (;) ως απλοί θεατές αυτού του τραγελαφικού θεάματος μην έχοντας ουσιαστικά την ευκαιρία να πουν την άποψή τους, να καθορίσουν οι ίδιοι τα θέματα που θέλουν να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις συλλογικά και αδιαμεσολάβητα από τα κόμματα. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο όπου οι εκπρόσωποι των παρατάξεων, αφού πουν το ποιηματάκι τους και χειροκροτηθούν από τους υποστηρικτές-ψηφοφόρους τους (κοινώς πελάτες), «κατεβάζουν» προτάσεις και πλαίσια που αποτελούν γραμμή των κομμάτων τους για να τις ψηφίσουν οι υπόλοιποι. Αυτές οι προτάσεις και τα πλαίσια κάθε άλλο παρά σχέση έχουν με τους υπόλοιπους φοιτητές, αφού οι τελευταίοι δεν συμμετείχαν καν στη συνδιαμόρφωση τους. Παράλληλα, αποτελούν τη σφραγίδα που επιβεβαιώνει τον γηπεδικό και «καπελωτικό» χαρακτήρα των γενικών συνελεύσεων.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο διαμορφώθηκε μια «κανονικότητα» όπου στις γενικές συνελεύσεις οι παρατάξεις συμπεριφέρονται ως αντιπρόσωποι και διαμεσολαβητές των φοιτητών κι εμφανίζονται ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους, ενώ ταυτόχρονα τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τις κοινωνικές συνθήκες καταπίεσης που βιώνουμε σήμερα. Γίνεται φανερό ότι η διαμεσολάβηση τρίτων σε θέματα που μας αφορούν οδηγεί αρχικά στη χειραγώγηση και τελικά στην εκμετάλλευσή μας.

Ν’ αποφασίζουμε εμείς για μας

Η συνέλευση μπορεί να είναι μια διαδικασία δημιουργική, όπου θα συζητιούνται απόψεις, προβληματισμοί, θα γίνονται ζυμώσεις ιδεών και που μπορεί να οδηγήσει σε συλλογικές δραστηριοποιήσεις και αντιστάσεις. Εμείς μπορούμε αυτόνομα και χωρίς ιεραρχία να οργανώσουμε συνελεύσεις. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο οι ίδιοι θα πρέπει να αποφασίζουμε για το πότε θα γίνονται συνελεύσεις και για το ποια θέματα θα συζητιούνται σε αυτές, χωρίς να περιμένουμε από τις παρατάξεις να το κάνουν. Άλλωστε είναι γνωστό πλέον ότι οι τελευταίοι λειτουργούν και συμπεριφέρονται ανάλογα με τα συμφέροντα των κομμάτων τους. Επιπλέον, οι συνελεύσεις μπορούν να έχουν ελευθεριακό χαρακτήρα, όπου ο καθένας θα μπορεί να εκφράζει τη γνώμη και τα επιχειρήματά του, να προτείνει λύσεις και δράσεις εκπροσωπώντας τον εαυτό του χωρίς να καπελώνεται από κάποια παράταξη. Οι δε αποφάσεις μπορούν να λαμβάνονται ύστερα από συζήτηση και συνδιαμόρφωση κι όχι με την επιβολή των πλαισίων ή της άποψης της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας. Ακόμα κι αν τα άτομα που συμμετέχουν είναι πολλά, μπορεί να υπάρξει συνεννόηση και συμφωνία αρκεί να υπάρχει διάθεση για δραστηριοποίηση και συνδιαμόρφωση πέρα από κομματικά, πελατειακά συμφέροντα και σκοπιμότητες.

Επιπλέον οι φοιτητές ως κομμάτι της κοινωνίας, και όχι ως κάτι ξεκομμένο απ’ αυτήν, είναι λογικό να ασχολούμαστε με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα κι όχι μόνο με θέματα που αφορούν τη σχολή και τις σπουδές. Είναι παγίδα να κοιτάμε το δάχτυλο κι όχι το δάσος, δηλαδή να εγκλωβιζόμαστε σε διεκδικήσεις αιτηματικού χαρακτήρα για μεμονωμένα ζητήματα, σ’ έναν φαύλο κύκλο διαπραγμάτευσης ψίχουλων από την εξουσία. Αντίθετα κάθε κοινωνικό πρόβλημα εντάσσεται στις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλονται.

Σήμερα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση κράτος και αφεντικά προσπαθούν να αναδιοργανώσουν τους όρους εκμετάλλευσης της κοινωνίας με τα διάφορα νέα μέτρα και τις νέες μεταρρυθμίσεις. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι μόνο ένα μέρος της συνολικότερης επίθεσης που δέχεται η κοινωνία απ’ το κράτος. Τα βέλη της κριτικής μας σκέψης και πρακτικής δεν μπορούν να στοχοποιούν μόνο τα νέα μέτρα αλλά να στοχεύουν στην ανατροπή καθολικά του εξουσιαστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ!

Αναρχική Πρωτοβουλία

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

όταν...

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ


44η μέρα απεργίας πείνας. Η αποφασιστικότητα των 300 μεταναστών απεργών πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη παραμένει άκαμπτη παρόλο που το κάθε λεπτό που περνά είναι κρίσιμο για τις μόνιμες επιπτώσεις που θα έχει στην υγεία τους αυτό το μέσο αγώνα και διεκδίκησης. Τις τελευταίες μέρες δεκάδες από αυτούς τους ανθρώπους έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία με προβλήματα όπως έντονη αφυδάτωση, αρχόμενη οξεία νεφρική ανεπάρκεια και καρδιακές αρρυθμίες. Ο κίνδυνος για την ζωή τους είναι πια αδιαμφισβήτητος. Οι απεργοί πείνας έφτασαν στο σημείο να βάλουν σε κίνδυνο την ίδια τους την ζωή για να αποκτήσουν άδεια παραμονής ώστε να μπορούν να ζουν και να δουλεύουν χωρίς το φόβο του διωγμού και της φυλάκισης τους.

Παρόλα αυτά η αναλγησία του κράτους είναι εξοργιστική φανερώνοντας ξανά πόσο απάνθρωπη είναι η ύπαρξη του. Η προκλητική άρνηση παροχής άδειας παραμονής, η εισαγγελική δίωξη των μεταναστών με την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης (για τα γεγονότα της νομικής), το βασανιστήριο της τοποθέτησης φαγητού μπροστά σε απεργούς πείνας σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, οι διώξεις των αλληλέγγυων, η προσπάθεια συκοφάντησης των μεταναστών με τις δηλώσεις Λοβέρδου για δήθεν «εστία λοιμώξεων» στο κτίριο της Υπατίας, όπως και οι δηλώσεις Παπουτσή περί ευθύνης των αλληλέγγυων για την κατάσταση που βρίσκονται οι απεργοί πείνας συνθέτουν το εχθρικό και ρατσιστικό πλαίσιο με το οποίο το κράτος αντιμετωπίζει τους απεργούς πείνας. Το κυβερνόν κόμμα μαζί με τον συρφετό του στα πανεπιστήμια μέσα στο φαρισαϊσμό που τους διακατέχει «ξεχνούν» τις δηλώσεις συμπαράστασης που κάνανε πριν 2 χρόνια σε απεργία πείνας μεταναστών στην Κρήτη.

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι τα προβλήματα των μεταναστών δεν είναι κάτι το ξεχωριστό από την γενικότερη επίθεση που δέχεται η κοινωνία αλλά στην ουσία έχουν τις ίδιες αιτίες, το κράτος και τα αφεντικά. Οι μετανάστες είναι το κοινωνικό κομμάτι που δέχεται την περισσότερη και πιο απροκάλυπτη εκμετάλλευση. Κράτη και αφεντικά αφού τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τις χώρες τους, καταδιώκουν τους μετανάστες προσπαθώντας να ελέγξουν και να διαχειριστούν τον πληθυσμό τους ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Σε αυτό το πλαίσιο εντείνεται και το κυνήγι των μεταναστών από το ελληνικό κράτος αφού η οικονομική κρίση που στέκεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από την κοινωνία, καθιστά πολλούς απ’ τους μετανάστες μη αναγκαίους, λόγω του ότι και οι γηγενείς αποτελούν πλέον φθηνό και «ευέλικτο» εργατικό δυναμικό. Εξού και η φύλαξη των συνόρων από την Frontex, η κατασκευή του φράχτη στον Έβρο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια. Οι μετανάστες είναι καταδικασμένοι να ζουν, να δουλεύουν και να πεθαίνουν αόρατοι και τώρα που σηκώνουν κεφάλι η εξουσία τους αναγάγει σε «εσωτερικό εχθρό που μπορεί να διαταράξει την τάξη του συστήματος εκμετάλλευσης.

Στη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα της «οικονομικής κρίσης και των νέων μέτρων», το κράτος σπρώχνει με τη βία ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στη ανέχεια και την ανυπαρξία. Καθημερινά παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα το κράτος με την βοήθεια των ΜΜΕ να επιτίθεται και να καταληστεύει την μία κοινωνική ομάδα μετά την άλλη χρησιμοποιώντας συχνά και την ωμή βία. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση οι εξουσιαστές διαμηνύουν με θράσος ότι τα διάφορα μέτρα που παίρνουν είναι αναγκαία και ότι στην ουσία η κατάσταση αυτή είναι και η ευκαιρία για εκσυγχρονισμό. Φυσικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν αφουγκράζεται πια τα ψέματα τους για αυτό και αντιστέκεται με διάφορα μέσα και αποδοκιμάζει τους πολιτικούς όπου τους βρει.

Ο αγώνας των μεταναστών, για την διεκδίκηση των αυτονόητων για να ζήσουν είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εξουσία και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η ικανοποίηση των αιτημάτων τους θα βλάψει μόνο τα συμφέροντα των κυρίαρχων. Όσοι αντιλαμβάνονται την εκμετάλλευση που υφίστανται δεν μπορούν παρά να είναι αλληλέγγυοι και ενωμένοι μεταξύ τους. Οι πλασματικοί διαχωρισμοί που κάνουν οι κυρίαρχοι μεταξύ των εκμεταλλευόμενων θα βρίσκουν πάντα μπροστά τους τις σηκωμένες γροθιές όσων αντιστέκονται στην βαρβαρότητα της εξουσίας.

Λίγα τετράγωνα πιο κάτω απ’ τη σχολή διεξάγεται ένας δίκαιος αγώνας στα πρόθυρα ζωής και θανάτου. Θεωρητικά όλοι θα χαρακτήριζαν την αξία της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατη και θα την τοποθετούσαν πάνω απ’ όλα. Τώρα όμως απέναντι σ’ αυτό το πραγματικό ζήτημα της ζωής των 300 αγωνιζόμενων μεταναστών αλλάζει κάτι;

Ας μπει επιτέλους ένα τέλος στην απάθεια και τον παρτακισμό. Ας πάρει ο καθένας μας θέση!

«...Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία εις βάρος μας. Ζητάμε τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Έλληνες εργαζομένους κι εργαζόμενες .Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζόμενους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας..»

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ 300

ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

Φοιτητές, φοιτήτριες, αλληλέγγυοι, αλληλέγγυες, Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου

για περισσότερες πληροφορίες http://hungerstrike300.espivblogs.net/