Στο ίδιο έργο θεατές…;
Σε κάθε γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου βρισκόμαστε θεατές στο ίδιο κακοστημένο έργο: εκπρόσωποι παρατάξεων ως φερέφωνα προσπαθούν να περάσουν την αντίστοιχη με τα κόμματά τους πολιτική γραμμή, καταδικάζουν ο ένας τον άλλον, αλληλοσφάζονται προς τέρψιν εντυπώσεων και γενικότερα μονοπωλούν στην όλη διαδικασία της συνέλευσης με τις υποκριτικές τους ρητορείες. Όσο αστεία ή τραγικά και αν φαίνονται τα παραπάνω δεν θα πρέπει να αγνοούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ουσιαστικά οι εκπρόσωποι των παρατάξεων διαχειρίζονται τον χρόνο και τη διαδικασία της συνέλευσης όπως αυτοί και τα κόμματά τους θέλουν. Οι υπόλοιποι φοιτητές συμμετέχουν (;) ως απλοί θεατές αυτού του τραγελαφικού θεάματος μην έχοντας ουσιαστικά την ευκαιρία να πουν την άποψή τους, να καθορίσουν οι ίδιοι τα θέματα που θέλουν να συζητήσουν και να πάρουν αποφάσεις συλλογικά και αδιαμεσολάβητα από τα κόμματα. Φτάνουμε, λοιπόν, στο σημείο όπου οι εκπρόσωποι των παρατάξεων, αφού πουν το ποιηματάκι τους και χειροκροτηθούν από τους υποστηρικτές-ψηφοφόρους τους (κοινώς πελάτες), «κατεβάζουν» προτάσεις και πλαίσια που αποτελούν γραμμή των κομμάτων τους για να τις ψηφίσουν οι υπόλοιποι. Αυτές οι προτάσεις και τα πλαίσια κάθε άλλο παρά σχέση έχουν με τους υπόλοιπους φοιτητές, αφού οι τελευταίοι δεν συμμετείχαν καν στη συνδιαμόρφωση τους. Παράλληλα, αποτελούν τη σφραγίδα που επιβεβαιώνει τον γηπεδικό και «καπελωτικό» χαρακτήρα των γενικών συνελεύσεων.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο διαμορφώθηκε μια «κανονικότητα» όπου στις γενικές συνελεύσεις οι παρατάξεις συμπεριφέρονται ως αντιπρόσωποι και διαμεσολαβητές των φοιτητών κι εμφανίζονται ως υπερασπιστές των δικαιωμάτων τους, ενώ ταυτόχρονα τα κόμματα που αντιπροσωπεύουν διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τις κοινωνικές συνθήκες καταπίεσης που βιώνουμε σήμερα. Γίνεται φανερό ότι η διαμεσολάβηση τρίτων σε θέματα που μας αφορούν οδηγεί αρχικά στη χειραγώγηση και τελικά στην εκμετάλλευσή μας.
Ν’ αποφασίζουμε εμείς για μας
Η συνέλευση μπορεί να είναι μια διαδικασία δημιουργική, όπου θα συζητιούνται απόψεις, προβληματισμοί, θα γίνονται ζυμώσεις ιδεών και που μπορεί να οδηγήσει σε συλλογικές δραστηριοποιήσεις και αντιστάσεις. Εμείς μπορούμε αυτόνομα και χωρίς ιεραρχία να οργανώσουμε συνελεύσεις. Σ’ ένα πρώτο επίπεδο οι ίδιοι θα πρέπει να αποφασίζουμε για το πότε θα γίνονται συνελεύσεις και για το ποια θέματα θα συζητιούνται σε αυτές, χωρίς να περιμένουμε από τις παρατάξεις να το κάνουν. Άλλωστε είναι γνωστό πλέον ότι οι τελευταίοι λειτουργούν και συμπεριφέρονται ανάλογα με τα συμφέροντα των κομμάτων τους. Επιπλέον, οι συνελεύσεις μπορούν να έχουν ελευθεριακό χαρακτήρα, όπου ο καθένας θα μπορεί να εκφράζει τη γνώμη και τα επιχειρήματά του, να προτείνει λύσεις και δράσεις εκπροσωπώντας τον εαυτό του χωρίς να καπελώνεται από κάποια παράταξη. Οι δε αποφάσεις μπορούν να λαμβάνονται ύστερα από συζήτηση και συνδιαμόρφωση κι όχι με την επιβολή των πλαισίων ή της άποψης της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας. Ακόμα κι αν τα άτομα που συμμετέχουν είναι πολλά, μπορεί να υπάρξει συνεννόηση και συμφωνία αρκεί να υπάρχει διάθεση για δραστηριοποίηση και συνδιαμόρφωση πέρα από κομματικά, πελατειακά συμφέροντα και σκοπιμότητες.
Επιπλέον οι φοιτητές ως κομμάτι της κοινωνίας, και όχι ως κάτι ξεκομμένο απ’ αυτήν, είναι λογικό να ασχολούμαστε με ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα κι όχι μόνο με θέματα που αφορούν τη σχολή και τις σπουδές. Είναι παγίδα να κοιτάμε το δάχτυλο κι όχι το δάσος, δηλαδή να εγκλωβιζόμαστε σε διεκδικήσεις αιτηματικού χαρακτήρα για μεμονωμένα ζητήματα, σ’ έναν φαύλο κύκλο διαπραγμάτευσης ψίχουλων από την εξουσία. Αντίθετα κάθε κοινωνικό πρόβλημα εντάσσεται στις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλονται.
Σήμερα, με πρόσχημα την οικονομική κρίση κράτος και αφεντικά προσπαθούν να αναδιοργανώσουν τους όρους εκμετάλλευσης της κοινωνίας με τα διάφορα νέα μέτρα και τις νέες μεταρρυθμίσεις. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι μόνο ένα μέρος της συνολικότερης επίθεσης που δέχεται η κοινωνία απ’ το κράτος. Τα βέλη της κριτικής μας σκέψης και πρακτικής δεν μπορούν να στοχοποιούν μόνο τα νέα μέτρα αλλά να στοχεύουν στην ανατροπή καθολικά του εξουσιαστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος.
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
Αναρχική Πρωτοβουλία
