Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009
Τρίτη 16 Ιουνίου 2009
ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Στις 18-3-09 η Κατερίνα Γκουλιώνη(κρατούμενη στις φυλακές της Θήβας) βρέθηκε νεκρή κατά τη διάρκεια της εκδικητικής μεταγωγής προς τις φυλακές της Αλικαρνασού. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες συγκρατούμενών της ήταν πισθάγκωνα δεμένη με χειροπέδες και με αίματα στο πρόσωπο. Βέβαια οι δεσμοφύλακες της αρνήθηκαν οποιαδήποτε εμπλοκή στις συνθήκες θανάτου και παρουσίασαν ως αιτία τη χρήση ναρκωτικών. Η Κατερίνα Γκουλιώνη κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της αγωνιζόταν ενάντια στις απολύτως εξευτελιστική για την ίδια και τις υπόλοιπες συγκρατούμενές της κολπική εξέταση που ήταν υποχρεωμένες να υφίστανται σε κάθε επιστροφή τους από άδειες. Αναμφισβήτητα ο θάνατος της Κατερίνας δεν είναι καθόλου τυχαίος αλλά αποτελεί μια πολύ καλά στοχευμένη ενέργεια του κράτους.
Το 2006 στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων που είχαν ξεσπάσει στις ελληνικές φυλακές οι κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων προχώρησαν και οι ίδιοι σε εξέγερση. Τρία χρόνια αργότερα το κράτος έρχεται να εκδικηθεί παραδειγματικά όσους εξεγέρθηκαν. Ο Βαγγέλης Πάλλης γνωστός για την αγωνιστική του δράση μέσα στις φυλακές και άλλοι τρεις συγκρατούμενοί του διώκονται για στάση και απόπειρα απόδρασης στην εξέγερση των φυλακών Τρικάλων. Συγκεκριμένα στις 23-3-09 και οι τέσσερις δικάζονται στα δικαστήρια της Λάρισας. Για ακόμη μια φορά η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καταδικάζοντας τον Πάλλη και έναν συγκατηγορούμενο του σε τρία χρόνια φυλάκιση η οποία εκτίεται με τη λήξη της πρώτης ποινής.
Ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης αποτελεί έναν ακόμη στόχο της κρατικής καταστολής. Καταδικασμένος για ληστεία εθνικής τράπεζας εκτίει τον τελευταίο καιρό ποινή φυλάκισης σε διάφορα κολαστήρια της ελληνικής επικράτειας. Ο Δημητράκης με πολύ σημαντική αγωνιστική δράση μέσα στις φυλακές μπήκε στο στόχαστρο του κράτους. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του 2007 βασανίστηκε από δεσμοφύλακες στις φυλακές Μαλανδρίνου γεγονός που αποτέλεσε και αφορμή για την έναρξη μιας μεγάλης κινητοποίησης στις ελληνικές φυλακές.
Το κράτος για την ύπαρξη και τη συντήρηση του στηρίζεται σε διάφορους μηχανισμούς. Βασικό μηχανισμό αποτελεί και η καταστολή. Αυτή με τη σειρά της είναι δυνατό να εμφανιστεί με διάφορους τρόπους και να αφομοιωθεί από το άτομο. Από τη στιγμή που η καταστολή είναι αποτέλεσμα εξουσιαστικών σχέσεων είναι δεδομένο πως εμφανίζεται όπου επικρατούν αυτές. Σε ένα πρώτο στάδιο είναι η οικογένεια η οποία διαμορφώνει την αντίληψη του ατόμου θέτοντας όρια και περιορισμούς στη δράση του. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το σχολείο καθώς και τα Μ.Μ.Ε. σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του ανθρώπου και μεταβολής του σε ένα πειθήνιο όν. Χάρη σε αυτούς τους θεσμούς διαμορφώνεται μια συγκεκριμένη εικόνα για το έγκλημα. Έτσι η έννοια της νομιμότητας δομείται κυρίως πάνω στη βάση της προάσπισης του ιδεολογήματος της ατομικής ιδιοκτησίας και στηρίζεται στην εσωτερίκευση της πειθαρχίας προς την εξουσία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αναγνωρίζονται ούτε παρουσιάζονται από τους παραπάνω θεσμούς και μέσα οι κοινωνικές συνθήκες που μπορούν να οδηγήσουν στην διάπραξη <<εγκλημάτων>>. Αντίθετα οι ευθύνες αποδίδονται στο μεμονωμένο άτομο.
Ο ρόλος όμως της φυλακής παίρνει σάρκα και οστά όταν ένα άτομο αναγκάζεται ή αποφασίζει να ξεφύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας που του έχουν επιβληθεί. Τότε έρχεται αντιμέτωπο με έναν κατασταλτικό μηχανισμό. Χωρίς αμφιβολία η αστυνομία αποτελεί το κύριο μέσο επιβολής της κρατικής νομιμότητας και της κοινωνικής ειρήνης με αποτέλεσμα να προλαμβάνει και να καταστέλλει κάθε ενέργεια που είτε αμφισβητεί και επιτίθεται στο κράτος είτε αντιτίθεται στη δημόσια τάξη γενικότερα. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς οι οποίοι διαθέτοντας ένα πλούσιο ποινικό οπλοστάσιο και μεταχειρίζοντας την έννοια της δικαιοσύνης με κρατικά μέτρα και σταθμά μπορούν να εξοντώσουν και να φυλακίσουν το άτομο. Να σημειώσουμε πως εκτός από τα κρατικά όργανα της τάξης υπάρχουν και πάσης φύσεως εθελοντές ρουφιάνοι που συχνά προτάσσονται δίπλα στα θελήματα της εξουσίας.
Η φυλακή είναι ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αποκαλείται από την κυριαρχία σωφρονιστικό κατάστημα , γιατί στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με έναν χώρο κάθαρσης στον οποίο το άτομο σωφρονίζεται. Έκτος από αυτό βασικός στόχος είναι να τρομοκρατηθεί η κοινωνία ώστε να μην προβεί σε αξιόποινες πράξεις .Στην πραγματικότητα όμως οι φυλακές είναι τα κολαστήρια της δημοκρατίας. Κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης ένας τεράστιος αριθμός ατόμων ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου είναι συγκεντρωμένος στερούμενος την ελευθερία του. Πιο συγκεκριμένα όλοι οι έγκλειστοι είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν σε τραγικές συνθήκες υγιεινής στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Την τιμητική τους έχουν και οι ξυλοδαρμοί από τους ανθρωποφύλακες που δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο αλλά μια συνήθη τακτική τους. Μέσα εξόντωσης είναι και οι μεταγωγές οποίες συνήθως συνιστούν μια τιμωρία των κρατούμενων αποσκοπώντας πολλές φορές στη διάσπαση των δεσμών αλληλεγγύης που είναι δυνατό να αναπτυχθούν μεταξύ τους. Επιπλέον η συνεχής παροχή ναρκωτικών είναι ένα ακόμη μέσο για να κρατά τους κρατούμενους αδρανοποιημένους και εξαρτημένους υπό τον έλεγχό τους. Με λίγα λόγια ο κρατούμενος δεν καταπιέζεται μόνο σωματικά αλλά και καταρρακώνεται ψυχολογικά με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην πλήρη εξαθλίωση.
Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον ωστόσο κάποιες και κάποιοι προσπαθούν να έρθουν σε ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση αμφισβητώντας τη και πραγματώνοντας την αμφισβήτηση αυτή μέσα από ορισμένες δράσεις . Για παράδειγμα το 2006 σε πολλές ελληνικές φυλακές μεγάλος αριθμός κρατουμένων εξεγέρθηκε ενώ το Νοέμβρη του 2008 σημειώθηκε η πολυπληθέστερη απεργία πείνας από πλευράς φυλακισμένων. Βέβαια το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η καταστροφή πτέρυγας στις φυλακές Θήβας από συγκρατούμενες της Γκουλιώνη λίγες μέρες μετά το θάνατό της.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο αγώνας των φυλακισμένων πραγματοποιείται με τη μορφή αιτημάτων για τη βελτίωση των συνθηκών και τη θεσμοθέτηση ευνοϊκότερων ρυθμίσεων. Παρόλο που αυτή η μορφή αγώνα δεν οδηγεί σε οριστικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν παύει να αποτελεί έναν πραγματικό αγώνα καταπιεσμένων. Επιπλέον αυτή η μορφή αγώνα γίνεται κατανοητή εφόσον σχετίζεται με θέματα επιβίωσης δίχως όμως να συμβαδίζει με ό,τι εμείς προτάσσουμε και αυτό δεν είναι άλλο από την καταστροφή κάθε φυλακής.
Ζώντας σε έναν κόσμο όπου τα πάντα ελέγχονται και επιτηρούνται όπου η μισθωτή εργασία και οι ανάγκες που μας δημιουργούν μας κρατάνε δέσμιους όπου ο καταναλωτισμός εξουσιάζει τις ζωές μας και οι τράπεζες μας λεηλατούν ανελέητα δεν μπορούμε να υπερηφανευθούμε για την ελευθερία μας. Οι πόλεις μας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μία φυλακή γιατί αποτελούν μια πολυτελή εκδοχή αυτής(πολυκατοικίες-κελιά,αστυνόμοι-δεσμοφύλακες,βραδινή βόλτα-προαυλισμός,κάμερες παρακολούθησης κτλ). Το τραγικό λοιπόν είναι ότι η αποφυλάκιση που για έναν κρατούμενο είναι μονόδρομος δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη μετάβασή σε έναν χώρο που τα κάγκελα είναι αόρατα...
Η αλληλεγγύη προς όλους τους αγωνιζόμενους που δε συναλλάσσονται με την εξουσία είναι αδιαπραγμάτευτη και αδιαμεσολάβητη
Στις 18-3-09 η Κατερίνα Γκουλιώνη(κρατούμενη στις φυλακές της Θήβας) βρέθηκε νεκρή κατά τη διάρκεια της εκδικητικής μεταγωγής προς τις φυλακές της Αλικαρνασού. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες συγκρατούμενών της ήταν πισθάγκωνα δεμένη με χειροπέδες και με αίματα στο πρόσωπο. Βέβαια οι δεσμοφύλακες της αρνήθηκαν οποιαδήποτε εμπλοκή στις συνθήκες θανάτου και παρουσίασαν ως αιτία τη χρήση ναρκωτικών. Η Κατερίνα Γκουλιώνη κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού της αγωνιζόταν ενάντια στις απολύτως εξευτελιστική για την ίδια και τις υπόλοιπες συγκρατούμενές της κολπική εξέταση που ήταν υποχρεωμένες να υφίστανται σε κάθε επιστροφή τους από άδειες. Αναμφισβήτητα ο θάνατος της Κατερίνας δεν είναι καθόλου τυχαίος αλλά αποτελεί μια πολύ καλά στοχευμένη ενέργεια του κράτους.
Το 2006 στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων που είχαν ξεσπάσει στις ελληνικές φυλακές οι κρατούμενοι των φυλακών Τρικάλων προχώρησαν και οι ίδιοι σε εξέγερση. Τρία χρόνια αργότερα το κράτος έρχεται να εκδικηθεί παραδειγματικά όσους εξεγέρθηκαν. Ο Βαγγέλης Πάλλης γνωστός για την αγωνιστική του δράση μέσα στις φυλακές και άλλοι τρεις συγκρατούμενοί του διώκονται για στάση και απόπειρα απόδρασης στην εξέγερση των φυλακών Τρικάλων. Συγκεκριμένα στις 23-3-09 και οι τέσσερις δικάζονται στα δικαστήρια της Λάρισας. Για ακόμη μια φορά η δημοκρατία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο καταδικάζοντας τον Πάλλη και έναν συγκατηγορούμενο του σε τρία χρόνια φυλάκιση η οποία εκτίεται με τη λήξη της πρώτης ποινής.
Ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης αποτελεί έναν ακόμη στόχο της κρατικής καταστολής. Καταδικασμένος για ληστεία εθνικής τράπεζας εκτίει τον τελευταίο καιρό ποινή φυλάκισης σε διάφορα κολαστήρια της ελληνικής επικράτειας. Ο Δημητράκης με πολύ σημαντική αγωνιστική δράση μέσα στις φυλακές μπήκε στο στόχαστρο του κράτους. Μάλιστα κατά τη διάρκεια του 2007 βασανίστηκε από δεσμοφύλακες στις φυλακές Μαλανδρίνου γεγονός που αποτέλεσε και αφορμή για την έναρξη μιας μεγάλης κινητοποίησης στις ελληνικές φυλακές.
Το κράτος για την ύπαρξη και τη συντήρηση του στηρίζεται σε διάφορους μηχανισμούς. Βασικό μηχανισμό αποτελεί και η καταστολή. Αυτή με τη σειρά της είναι δυνατό να εμφανιστεί με διάφορους τρόπους και να αφομοιωθεί από το άτομο. Από τη στιγμή που η καταστολή είναι αποτέλεσμα εξουσιαστικών σχέσεων είναι δεδομένο πως εμφανίζεται όπου επικρατούν αυτές. Σε ένα πρώτο στάδιο είναι η οικογένεια η οποία διαμορφώνει την αντίληψη του ατόμου θέτοντας όρια και περιορισμούς στη δράση του. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το σχολείο καθώς και τα Μ.Μ.Ε. σε μια προσπάθεια τιθάσευσης του ανθρώπου και μεταβολής του σε ένα πειθήνιο όν. Χάρη σε αυτούς τους θεσμούς διαμορφώνεται μια συγκεκριμένη εικόνα για το έγκλημα. Έτσι η έννοια της νομιμότητας δομείται κυρίως πάνω στη βάση της προάσπισης του ιδεολογήματος της ατομικής ιδιοκτησίας και στηρίζεται στην εσωτερίκευση της πειθαρχίας προς την εξουσία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν αναγνωρίζονται ούτε παρουσιάζονται από τους παραπάνω θεσμούς και μέσα οι κοινωνικές συνθήκες που μπορούν να οδηγήσουν στην διάπραξη <<εγκλημάτων>>. Αντίθετα οι ευθύνες αποδίδονται στο μεμονωμένο άτομο.
Ο ρόλος όμως της φυλακής παίρνει σάρκα και οστά όταν ένα άτομο αναγκάζεται ή αποφασίζει να ξεφύγει από τα πλαίσια της νομιμότητας που του έχουν επιβληθεί. Τότε έρχεται αντιμέτωπο με έναν κατασταλτικό μηχανισμό. Χωρίς αμφιβολία η αστυνομία αποτελεί το κύριο μέσο επιβολής της κρατικής νομιμότητας και της κοινωνικής ειρήνης με αποτέλεσμα να προλαμβάνει και να καταστέλλει κάθε ενέργεια που είτε αμφισβητεί και επιτίθεται στο κράτος είτε αντιτίθεται στη δημόσια τάξη γενικότερα. Στη συνέχεια τη σκυτάλη παίρνουν οι δικαστές και οι εισαγγελείς οι οποίοι διαθέτοντας ένα πλούσιο ποινικό οπλοστάσιο και μεταχειρίζοντας την έννοια της δικαιοσύνης με κρατικά μέτρα και σταθμά μπορούν να εξοντώσουν και να φυλακίσουν το άτομο. Να σημειώσουμε πως εκτός από τα κρατικά όργανα της τάξης υπάρχουν και πάσης φύσεως εθελοντές ρουφιάνοι που συχνά προτάσσονται δίπλα στα θελήματα της εξουσίας.
Η φυλακή είναι ένα βασικό κομμάτι της κρατικής καταστολής. Αποκαλείται από την κυριαρχία σωφρονιστικό κατάστημα , γιατί στα μάτια των εξουσιαστών και των υπηκόων τους μοιάζει με έναν χώρο κάθαρσης στον οποίο το άτομο σωφρονίζεται. Έκτος από αυτό βασικός στόχος είναι να τρομοκρατηθεί η κοινωνία ώστε να μην προβεί σε αξιόποινες πράξεις .Στην πραγματικότητα όμως οι φυλακές είναι τα κολαστήρια της δημοκρατίας. Κάτω από άθλιες συνθήκες διαβίωσης ένας τεράστιος αριθμός ατόμων ανεξαρτήτου ηλικίας και φύλου είναι συγκεντρωμένος στερούμενος την ελευθερία του. Πιο συγκεκριμένα όλοι οι έγκλειστοι είναι αναγκασμένοι να επιβιώνουν σε τραγικές συνθήκες υγιεινής στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Την τιμητική τους έχουν και οι ξυλοδαρμοί από τους ανθρωποφύλακες που δεν αποτελούν σπάνιο φαινόμενο αλλά μια συνήθη τακτική τους. Μέσα εξόντωσης είναι και οι μεταγωγές οποίες συνήθως συνιστούν μια τιμωρία των κρατούμενων αποσκοπώντας πολλές φορές στη διάσπαση των δεσμών αλληλεγγύης που είναι δυνατό να αναπτυχθούν μεταξύ τους. Επιπλέον η συνεχής παροχή ναρκωτικών είναι ένα ακόμη μέσο για να κρατά τους κρατούμενους αδρανοποιημένους και εξαρτημένους υπό τον έλεγχό τους. Με λίγα λόγια ο κρατούμενος δεν καταπιέζεται μόνο σωματικά αλλά και καταρρακώνεται ψυχολογικά με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην πλήρη εξαθλίωση.
Μέσα σε αυτό το αρρωστημένο περιβάλλον ωστόσο κάποιες και κάποιοι προσπαθούν να έρθουν σε ρήξη με την υπάρχουσα κατάσταση αμφισβητώντας τη και πραγματώνοντας την αμφισβήτηση αυτή μέσα από ορισμένες δράσεις . Για παράδειγμα το 2006 σε πολλές ελληνικές φυλακές μεγάλος αριθμός κρατουμένων εξεγέρθηκε ενώ το Νοέμβρη του 2008 σημειώθηκε η πολυπληθέστερη απεργία πείνας από πλευράς φυλακισμένων. Βέβαια το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η καταστροφή πτέρυγας στις φυλακές Θήβας από συγκρατούμενες της Γκουλιώνη λίγες μέρες μετά το θάνατό της.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο αγώνας των φυλακισμένων πραγματοποιείται με τη μορφή αιτημάτων για τη βελτίωση των συνθηκών και τη θεσμοθέτηση ευνοϊκότερων ρυθμίσεων. Παρόλο που αυτή η μορφή αγώνα δεν οδηγεί σε οριστικό και ουσιαστικό αποτέλεσμα δεν παύει να αποτελεί έναν πραγματικό αγώνα καταπιεσμένων. Επιπλέον αυτή η μορφή αγώνα γίνεται κατανοητή εφόσον σχετίζεται με θέματα επιβίωσης δίχως όμως να συμβαδίζει με ό,τι εμείς προτάσσουμε και αυτό δεν είναι άλλο από την καταστροφή κάθε φυλακής.
Ζώντας σε έναν κόσμο όπου τα πάντα ελέγχονται και επιτηρούνται όπου η μισθωτή εργασία και οι ανάγκες που μας δημιουργούν μας κρατάνε δέσμιους όπου ο καταναλωτισμός εξουσιάζει τις ζωές μας και οι τράπεζες μας λεηλατούν ανελέητα δεν μπορούμε να υπερηφανευθούμε για την ελευθερία μας. Οι πόλεις μας δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μία φυλακή γιατί αποτελούν μια πολυτελή εκδοχή αυτής(πολυκατοικίες-κελιά,αστυνόμοι-δεσμοφύλακες,βραδινή βόλτα-προαυλισμός,κάμερες παρακολούθησης κτλ). Το τραγικό λοιπόν είναι ότι η αποφυλάκιση που για έναν κρατούμενο είναι μονόδρομος δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη μετάβασή σε έναν χώρο που τα κάγκελα είναι αόρατα...
Η αλληλεγγύη προς όλους τους αγωνιζόμενους που δε συναλλάσσονται με την εξουσία είναι αδιαπραγμάτευτη και αδιαμεσολάβητη
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009
Αντι-εκλογική αφίσα
Τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα και κολλήθηκε σε διάφορες συνοικίες σε Αθήνα και Πειραιά ενόψει ευροεκλογών
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
