Κείμενο για τις εξετάσεις

Οι εξετάσεις είναι αγγαρεία...
-αυτό είναι γνωστό...
-είναι επίσης εκβιασμός, μηχανισμός ελέγχου και πειθάρχησης... σκέτη κοροϊδία
Το εκπαιδευτικό σύστημα αναμφίβολα είναι ο βασικός μηχανισμός γαλούχησης των αξίων του κράτους και του γενικού πολιτικοκοινωνικού συστήματος. Σύστημα εκπαίδευσης που βασίζεται στην πειθάρχηση και στην προσαρμογή του εκπαιδευόμενου σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ανθρώπου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητα του και με συγκεκριμένο τρόπο σκέψης.
Στο ευρύτερο πλαίσιο των μεθόδων και των πρακτικών που χρησιμοποιεί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα για να καλουπώσει τον μελλοντικό πειθήνιο πολίτη (όπως είναι οι υποχρεωτικές παρουσίες, ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των ιδρυμάτων, ο κατακερματισμένος χρόνος και γνώση, οι υποχρεωτικές εργασίες, η δασκαλοκεντρική μέθοδος διδασκαλίας, τα εξωτερικά κίνητρα) είναι και οι εξετάσεις.
Οι εξετάσεις που μόνο παιδαγωγικό ρόλο δεν έχουν στον εκπαιδευτικό μηχανισμό, εν τούτης καταλήγουν να είναι η ουσία και ο αυτοσκοπός των φοιτητών στο πανεπιστήμιο. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη αντίφαση και η κοροϊδία του θεσμού αυτού. Όλοι βιώσαμε από τα πρώτα σχολικά μας χρόνια την άσκοπη αποστήθιση της εκπαιδευτικής ύλης η οποία σε μερικές βδομάδες εξαφανίζεται και μένει απλά και μόνο η θύμηση του άγχους και των πονοκεφάλων. Η εξεταστική διαδικασία ούτε μορφώνει ούτε προσφέρει κάτι άλλο θετικό στη προσωπικότητα του εξεταζόμενου. Αντιθέτως υπάρχει για να ελέγχει συμπεριφορές και να ιεραρχοποιεί τη κοινωνία. Κάποιοι θα επικαλεστούν τη βαθμολόγηση ως ένα κίνητρο για μάθηση, ναι είναι, είναι όμως ένα εξωτερικό κίνητρο που γίνετε απώτερος σκοπός και που δεν δημιουργεί πεδία αναζήτησης της γνώσης αλλά αφομοίωσης της στείρας δοσμένης πληροφορίας. H βαθμολόγηση είναι συστατικό για να δομηθούν οι ανταγωνιστικές σχέσεις στο πανεπιστήμιο και οπουδήποτε μέσα στη κοινωνία.
Οι εξετάσεις έχουν αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα αφού καταλήγουν να είναι ένας απροκάλυπτος εκβιασμός προς τον εξεταζόμενο. Αξία έχει να περάσεις το μάθημα, δηλαδή να παπαγαλίσεις αυτά που γράφει το βιβλίο και να τα ξεράσεις σε ένα κομμάτι χαρτί. Η κριτική-συνδυαστική σκέψη δεν έχει καμία θέση σε αυτή τη μη δημιουργική διαδικασία. Ο εξεταζόμενος ετεροκαθορίζεται από το βιβλίο και η αυτενέργεια του ατροφεί.
Ο ρόλος των εξετάσεων ως επαναλαμβανόμενη διαδικασία διακρίνεται από μία πολλαπλότητα στο τρόπο που επιδρά στον εκπαιδευόμενο, επηρεάζοντας τον σε ψυχολογικό επίπεδο και πειθαναγκάζοντας τον να λειτουργήσει και να σκεφτεί ανάλογα. Είναι ένας κεκαλυμμένος, έμμεσος και συνάμα αποτελεσματικός τρόπος εγκαθίδρυσης της πειθαρχίας στη συνείδηση του εκπαιδευόμενου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία φοβικής συμπεριφοράς απέναντι στον απρόσωπο μηχανισμό μέτρησης της απόδοσης και τον εκφραστή της(καθηγητές, κανόνες και νόμους, κράτος). Η πίεση από την επαναληψιμότητα των εξετάσεων τείνει να πείσει τους εκπαιδευόμενους πως τα κριτήρια ελέγχου της απόδοσης τους είναι αντικειμενικά και δίκαια, συνεπώς αυτοί που αποδίδουν περισσότερο από τους υπόλοιπους είναι οι εργατικοί και έξυπνοι ενώ οι υπόλοιποι είναι οι τεμπέληδες και βλάκες. Ο συλλογισμός αυτός μεταφέρεται έξω από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα υιοθετώντας τη νοοτροπία πως ο καθένας λαμβάνει αυτά που έχει δουλέψει και αξίζει, μετακυλίοντας την ευθύνη για την ανεργία και την ένδεια στις πλάτες του εργαζόμενου και στην ανικανότητα του να διεκδικήσει μια θέση στην αγορά εργασίας, επί ίσης όροις.
Η εκπαιδευτική διαδικασία ισοπεδώνει κατ’ επίφαση τις όποιες κοινωνικές-οικονομικές-πολιτισμικές διαφορές των εκπαιδευόμενων(μέσων των εξετάσεων) και ταυτόχρονα χτίζει την πυραμοειδή-ιεραρχική δομή των σχέσεων μέσα στη κοινωνία. Πιο απλά ο σημερινός ιεραρχικά δομημένος καταμερισμός εργασίας δεν είναι αποτέλεσμα μόνο τεχνητού διαχωρισμού στη βάση της εκπαιδευτικής ισοπολιτείας αλλά πρωταρχικά είναι αποτέλεσμα κοινωνικού διαχωρισμού ανάμεσα στα διάφορα ταξικά στρώματα του καταμερισμού εργασίας όπου κυριαρχούν εξουσιαστικές σχέσεις εκμετάλλευσης.
Επιπλέον, η συνεχιζόμενη εξεταστική διαδικασία εκτός από την ιεραρχοποίηση και ποσοτικοποίηση της απόδοσης εμπεριέχει και τον τυφλό ανταγωνισμό μεταξύ των εξεταζόμενων, υπονομεύοντας κάθε έννοια συνεργασίας. Η αυτοοργάνωση υποσκάπτεται, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια ισοδυναμεί με κλεψιά. Ο ανταγωνισμός ως βασικότατο στοιχείο του ιδεολογήματος της κυριαρχίας είναι το καμτσίκι για να παράγουμε πιο πολλά(και να αρκούμαστε σε λιγότερα), προωθεί την εξατομίκευση και σπέρνει την αντιπαλότητα μεταξύ των εξεταζόμενων αποπροσανατολίζοντας τους από τον κοινό τους αντίπαλο(σύστημα εκμετάλλευσης και εκφραστές του).
Συμπερασματικά οι εξετάσεις ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας νομιμοποιούν και αναπαράγουν τις κοινωνικές ανισότητες, τον έλεγχο του εξουσιαζόμενου από τον εξουσιαστή και την πειθαρχία του πρώτου προς το δεύτερο. Οι εξεταστές και κατά προέκταση το κράτος περιχαρακώνονται στο μυαλό του εξεταζόμενου ως τα πεφωτισμένα όντα και οι αλώβητοι θεσμοί που μπορούν να κρίνουν ποίος είναι ικανός και ποίος όχι. Ποία είναι όμως η πραγματικότητα για αυτές τις αυθεντίες; Τι παρασκήνια και τι συντεχνιακές λογικές, τι αλισβερίσι, πόσο γλείψιμο και υποκρισία πρέπει να διαθέτει κάποιος για να ανεβεί την ακαδημαϊκή ιεραρχία; Ποίοι περνάνε μαθήματα για μερικές ψήφους; Ποίοι εκμεταλλευόμενοι την εξουσιαστική τους θέση πηδάνε φοιτήτριες για να τις περάσουν στο μάθημα; Οι μαλάκες οι συνδικαλιστές πώς βγάζουν τη σχολή; Ποίοι είναι αυτοί οι ξεφτίλες που μας εξετάζουν;
Αν και οι εξετάσεις είναι βασικό δομικό στοιχείο του εκπαιδευτικού συστήματος ,οποιαδήποτε τροποποίηση αυτής της πρακτικής δε θα οδηγήσει σε προοπτικές κοινωνικής χειραφέτησης. Τα αιτήματα για μεταρρυθμίσεις προς μια αντιαυταρχική/ελευθεριάζουσα εκπαίδευση λειτουργούν πάντα προς την διατήρηση των σχέσεων εκμετάλλευσης. Τα αιτήματα αυτά έρχονται να μορφοποιήσουν και να ωραιοποιήσουν το πρόσωπο της κυριαρχίας χωρίς να θίγουν τις πραγματικές αιτίες που δημιουργούν συνθήκες καταπίεσης. Οι εξετάσεις, αλλά και ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι παρά ένα κομμάτι αυτής της καταπίεσης. Επομένως, η κριτική και η επίθεση μας στοχεύει την ολότητα των εξουσιαστικών πρακτικών που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι στη κοινωνία.
Απέναντι στην εξουσιαστική επιβολή της κυριαρχίας, ο μόνος δρόμος προς την κοινωνική χειραφέτηση, την ελευθερία και την γνώση είναι η ολική άρνηση και επίθεση στην εξουσία αποσκοπώντας σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΙ
ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ



com