πανό ενάντια στις εκλογές

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Αν πριν λίγους μήνες μιλούσαμε για τις επερχόμενες συνέπειες της οικονομικής κρίσης, τώρα μεγάλο μέρος της κοινωνίας τις βιώνει στο πετσί της. Το ΔΝΤ μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους του προσπαθεί να σώσει και να κάνει πιο δυνατά τα ντόπια και ξένα μεγαλοαφεντικά. Η αναδιοργάνωση των όρων καταπίεσης της κοινωνίας προχωράει όπως θα ήθελαν. Απολύσεις, μείωση μισθών, αύξηση ορίου συνταξιοδότησης, ανεργία, κατασχέσεις, ακρίβεια δημιουργούν ένα σύνολο από πολυσύνθετα προβλήματα στην κοινωνία που σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν ανθρώπους μέχρι το σημείο της απόγνωσης και της αυτοκτονίας λόγων των χρεών.

Ποιοι όμως βοηθούν στο να επιβληθούν τα νέα μέτρα; Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ κάνοντας «σωστά» την δουλειά τους, δηλαδή να αγωνίζονται για τα συμφέροντα των αφεντικών και όχι των εργατών, συμβαδίζουν με τις οδηγίες του μνημονίου και του κράτους. Σε μια περίοδο γενικευμένης κοινωνικής κρίσης ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει λόγος κινητοποιήσεων και εξαγγέλλει γενική απεργία στις 15 Δεκεμβρίου. Με την στάση τους αυτή οι εργατοπατέρες δείχνουν ξεκάθαρα για ακόμα μια φορά ότι συμβάλλουν στην πειθάρχηση της κοινωνίας στις απαιτήσεις των αφεντικών.
Ενόψει των εκλογών, την περίοδο αυτή, όπου «το φαί τελειώνει» οι δημοσιογράφοι, όπως έκαναν πάντα άλλωστε, αναλαμβάνουν να «ταΐσουν» φόβο, ρατσισμό και υποταγή. Τα ΜΜΕ όντας ένα ισχυρό ιδεολογικό όπλο στα χέρια των αφεντικών έχουν ρόλο να αποπροσανατολίσουν το κοινό τους. Αναπαράγοντας τον λόγο της εξουσίας, συκοφαντούν μέτωπα αντίστασης και απειθαρχίας και προβάλλουν ως διέξοδο την συναίνεση και την υποταγή.

Εύλογο είναι ότι όσο αυξάνεται ο φόβος των επικυρίαρχων να πάει κάτι στραβά στους σχεδιασμούς τους και να έχουν να αντιμετωπίσουν μια κοινωνική εξέγερση τόσο αυξάνουν και τα μέτρα καταστολής και ελέγχου. Εκτός από τα νέα γουρούνια με ή χωρίς μηχανές, τις χιλιάδες κάμερες ρουφιάνους, τον νέο τρομονόμο που ψηφίστηκε αυγουστιάτικα, τις υποκλοπές συνομιλιών, την ονομαστική δήλωση του κινητού τηλεφώνου, προ των πυλών είναι και η «νέα κάρτα καταναλωτή-πολίτη» η οποία θα γνωστοποιεί στον μεγάλο αδελφό που βρισκόμαστε, τι και πού καταναλώνουμε, όπως επίσης προ των πυλών είναι και η υποχρεωτική ονομαστική δήλωση διαχείρισης μπλοκ στο ίντερνετ.
Όλα αυτά ενισχύονται από την πάγια τακτική των εξουσιαστών να διαχωρίζουν και να τεμαχίζουν την κοινωνία σε πολλά κομμάτια με βασικό τους στόχο τον ευκολότερο έλεγχό της. Με άλλα λόγια βολεύει το κράτος να ωθεί μερίδες της κοινωνίας να αλληλοσπαράζονται αγνοώντας ποια είναι η βασική αιτία των ολοένα δυσμενέστερων συνθηκών διαβίωσης τους. Ντόπιοι ή μετανάστες, μόνιμοι ή συμβασιούχοι, δημόσιοι ή ιδιωτικοί, φοιτητές, εργάτες, άνεργοι κ.α. δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα κάθε άλλο, έχουν να συνθέσουν τις αντιστάσεις απέναντι στους εξουσιαστές και το σύστημα εκμετάλλευσης.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά ο κομματικός θίασος ξαναστήνει το εκλογικό του πανηγύρι. Δηλαδή μας καλούνε ευθέως να συμμετάσχουμε και να συναινέσουμε στα εγκλήματά τους χρησιμοποιώντας πάντα τα επικοινωνιακά τους τερτίπια. «Πετάνε το καρότο», υπόσχονται «ψίχουλα» -επιδόματα στις ευπαθείς μερίδες της κοινωνίας, την ίδια στιγμή που τα καταργούν με νόμους.
Η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων μέσων των εκλογών δεν είναι παρά μια αυταπάτη μιας μερίδας των ψηφοφόρων, ενώ για άλλους είναι η συμμετοχή σε ένα πελατειακό σύστημα ρουσφετιού και βολέματος. Η καλοσχεδιασμένη απάτη των εκλογών αποτελεί άλλοθι για τον κάθε εξουσιαστή να επιβάλλεται, λέγοντας ότι «έχουν ρητή λαϊκή εντολή», ότι «τα φάγαμε όλοι μαζί» και ότι «ευθυνόμαστε όλοι για τα αδιέξοδα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης».
Όσο για τα αριστερά κόμματα συμμετέχοντας στις εκλογές λειτουργούν σαν το τελευταίο ανάχωμα του συστήματος, αδρανοποιώντας την κοινωνική δυσαρέσκεια και απέχθεια προς την εξουσία μέσα σε αντικαπιταλιστική φρασεολογία που εξαργυρώνεται στις κάλπες.
Οι εκλογές είναι μια θεσμική ελεγχόμενη διαδικασία της δημοκρατίας που σκοπό έχει να διαμεσολαβούν ειδικοί τυχοδιώκτες για θέματα που μας αφορούν. Με τον τρόπο αυτό το κράτος επικρατεί με την πλαστή συναίνεση της κοινωνίας. Στην πραγματικότητα καμία σχέση δεν υπάρχει με τα πραγματικά συμφέροντα της κοινωνίας. Άλλωστε αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι προς την κοινωνική απελευθέρωση φυσικά και θα ήταν παράνομες.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

αφισάκι

προβολές-συζητήσεις

προβολή ντοκιμαντέρ

κειμενάκι για την κρίση και τις αντιστάσεις

περιμένουμε τίποτα άλλο από τους δυνάστες μας,
το κράτος και τα αφεντικά,
παρά εκμετάλλευση, ψέματα, θάνατο;



οι μικρές μας ορδές απαιτούν την «ουτοπία»…
…κάτω τα κράτη και η μισθωτή εργασία

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ
ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ
ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΘΗΛΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ



«Χρειάζονται θυσίες απ’ όλους», «πρέπει να σώσουμε το έθνος», «ευθυνόμαστε όλοι…», αυτές είναι μερικές απ’ τις κλισέ φράσεις πολιτικών και δημοσιογράφων που μας έχουν πάρει τα αυτιά τους τελευταίους μήνες. Είναι πάγια η τακτική των κυρίαρχων να παραπληροφορούν και να προσπαθούν να συσπειρώσουν γύρω από ιδεατά είδωλα. Επιδίωξη τους η κοινωνική συναίνεση και η υποταγή στις ορέξεις τους.
Επικαλούμενοι την «σωτηρία του έθνους» τα αφεντικά καλούν αυτούς που εκμεταλλεύονται να συνεργαστούν, λες και μοιράστηκαν ποτέ τα κέρδη που αποκομίζουν από την χρόνια εκμετάλλευση των αδύναμων οικονομικά κοινωνικών στρωμάτων.

Με όχημα την οικονομική κρίση κράτος και καπιταλιστές επιβάλλουν για ακόμα μια φορά σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης. Τα «νέα μέτρα λιτότητας» είναι η προσπάθεια ξεζουμίσματος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και λαμβάνονται για να αποπληρωθεί ένα δημοσιονομικό έλλειμμα, που δήθεν δημιουργήσαμε όλοι. Αυτό το χρέος είναι πασίγνωστο ότι δεν δημιουργήθηκε πουθενά αλλού παρά στα μεγάλα σαλόνια των τραπεζιτών και των πολιτικών με απανωτές κομπίνες και σκάνδαλα.
Τα μεγάλα αφεντικά του τραπεζικού συστήματος μέσα από την κρίση δεν επιδιώκουν τίποτα άλλο παρά το κέρδος. Πλασάροντας μια σειρά από «πακέτα διάσωσης» οι επίσημοι τοκογλύφοι θα κρατάνε ομήρους όλες τις παραγωγικές δυνάμεις για να ξεπληρώσουν το χρέος και όταν αποπληρωθεί αυτό το χρέος το πάνω χέρι θα έχει πάλι το μεγάλο κεφάλαιο για να δημιουργήσει νέους χρεοκοπημένους.

Τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν ότι η κρίση του οικονομικού συστήματος είναι μια τυχαία κατάσταση του είδους μιας φυσικής καταστροφής που δεν μπορούμε να προβλέψουμε και να αντιμετωπίσουμε. Φυσικά παρουσιάζουν ως επιτακτική ανάγκη ότι θα πρέπει να ακολουθήσουμε τις οδηγίες-προσταγές των «ειδικών», που δεν είναι άλλοι από τους εμπειρογνώμονες-κοράκια του ΔΝΤ. Παρόλα αυτά η κρίση δεν είναι τίποτα άλλο από το εκτρωματικό αποτέλεσμα τεχνιτών και κατευθυνόμενων καταστάσεων, που εμπερικλείεται στον δομικό χαρακτήρα του καπιταλισμού και του τραπεζικού συστήματος. Η οικονομική κρίση ως άλλη μια ευκαιρία για την αφαίμαξη κοινωνιών από τα μεγαλοαφεντικά παρουσιάζεται σε διάφορες μορφές σε όλο τον κόσμο από τότε που υπάρχει κυριαρχία. Το ληστρικό σύστημα του καπιταλισμού με προμετωπίδα το ιδεολόγημα της ανάπτυξης έχει ισοπεδώσει ολόκληρες κοινωνίες ανθρώπων και έχει καταστρέψει σε πολλές περιπτώσεις ανεπανόρθωτα τον φυσικό πλούτο του πλανήτη.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση του καπιταλισμού όλοι εμείς που μας επιβάλλονται η εκμετάλλευση και οι εξευτελιστικοί όροι ζωής δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Επειδή δεν υπάρχει πιο δίκαιο και ανθρώπινο πράγμα από το να εξεγείρεσαι σε ότι σε καταπιέζει και σε εκμεταλλεύεται.

Οι κυρίαρχοι έχουν στο οπλοστάσιο της καταστολής πολλά όπλα, για να χτυπήσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τους αντιστεκόμενους. Μαζί με την ωμή βία των μπάτσων πάει η παραπληροφόρηση και χειραγώγηση από τα ΜΜΕ, η διαμεσολάβηση των εργατοπατέρων και των κομματικών μηχανισμών που θα επιδιώξουν την εκτόνωση και διάλυση των αντιστάσεων.

Οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ εξαγγέλουν 24ωρες απεργιακές κινητοποιήσεις μόνο και μόνο για εκτόνωση, ενώ υπό τις παρούσες συνθήκες η γενική απεργία διαρκείας θα ήταν το ελάχιστο. Παράλληλα, θα προσπαθήσουν σε συνεργασία με τα αφεντικά τους να τα βρουν κάτω απ’ το τραπέζι. Το δε ΠΑΜΕ αποφεύγει την οποιαδήποτε συμπόρευση στις κινητοποιήσεις που δεν ελέγχει απόλυτα. Οι εργατοπατέρες του ΚΚΕ ενώ «καθοδηγούν» -χειραγωγούν χιλιάδες κόσμου, αρκούνται σε πορείες-παρελάσεις εκτονώνοντας την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Γενικότερα τα αριστερά κοινοβουλευτικά αλλά και μη κόμματα λειτουργούν ως ακόμα ένα ανάχωμα για το σύστημα εγκλωβίζοντας τους εν δυνάμει εξεγερμένους στους δρόμους του συμβιβασμού και της μεταρρύθμισης.

Η κυριαρχία με την πάγια τακτική του «διαίρει και βασίλευε» δημιουργεί κλίμα φόβου και ανασφάλειας, απομονώνοντας και στοχοποιώντας τα αντιστεκόμενα αλλά και μη κοινωνικά κομμάτια και άτομα. Με την προπαγάνδα κυρίως από τα ΜΜΕ προσπαθεί να στρέψει κοινωνικές ομάδες την μια εναντίον της άλλης, έτσι ώστε να μπορεί να επιβληθεί πιο εύκολα και ολοκληρωτικά. Έτσι βλέπουμε ντόπιους εργάτες να ρίχνουν ευθύνες στους ξένους εργάτες, ιδιωτικούς και δημόσιους εργάτες να αλληλοκατηγορούνται, διαδηλωτές «μη βίαιοι» να βρίσκονται σε κόντρα με τους διαδηλωτές υπέρ της χρήσης βίας κτλ. Επίσης, υπάρχει το φαινόμενο όπου μέσα στις συνθήκες αποξένωσης κόσμος αγωνίζεται αποκλειστικά για τα δικά του συντεχνιακά αιτήματα, αγνοώντας τον γενικότερο κοινωνικό αγώνα και την αλληλεγγύη που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των εκμεταλλευόμενων.
Αναμφίβολα οι αγώνες ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης αν δεν έχουν το συστατικό της αλληλεγγύης δεν μπορούν να έχουν καμία δυναμική και διάρκεια. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας για το παρόν και το μέλλον. Η αλληλεγγύη για να αποτελεί κομμάτι και συνέχεια των αντιστάσεων πρέπει να είναι αδιαμεσολάβητη από κομματικούς και άλλους κρατικούς μηχανισμούς.

Ως αναρχικοί και αντιεξουσιαστές, δεν έχουμε κανένα αίτημα από τους κυρίαρχους. Για μας η εργασία έτσι όπως υπάρχει στον καπιταλισμό δεν είναι τίποτα άλλο από μισθωτή σκλαβιά και αγωνιζόμαστε για την κατάλυση της. Δεν αποδεχόμαστε καμία εξουσία και δεν θέλουμε καμία κυριαρχία επί της ζωής μας. Δεν διεκδικούμε δικαιότερα μέτρα αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο επιδιώκοντας τον μαζικό ξεσηκωμό και την εξέγερση. Δεν θέλουμε να φύγει απλά το ΔΝΤ απ’ τη χώρα αλλά να διαλύσουμε κάθε κομμάτι κι έκφανση κυριαρχίας. Φυσικά αυτό δεν θα γίνει με ειρηνικές διαδικασίες, επειδή το κράτος διαθέτει πολυάριθμα στρατεύματα καταστολής και βίας και ποτέ δεν εγκατέλειψε ούτε θα εγκαταλείψει οικιοθελώς την εξουσία του. Απέναντι στη βία του κράτους και των αφεντικών δεν θα μείνουμε καθηλωμένοι κι άπραγοι θεατές.
Οι αγώνες των αναρχικών και αντιεξουσιαστών δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την κοινωνία, ή μια κλειστή υπόθεση μερικών ανθρώπων. Όποιος θέλει να αγωνιστεί ενάντια στην αθλιότητα των επικυρίαρχων όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και οι τρόποι πολλοί. Αδιομεσολάβητα, χωρίς ιεραρχίες, με διαδικασίες ομοφωνίας και συνδιαμόρφωσης είναι η πιο ειλικρινής μορφή οργάνωσης για να αντιστεκόμαστε, αλλά και η πρόταση για ελεύθερη και αξιοπρεπή ζωή.

Όσο για το τραγικό γεγονός της 5ης Μάη με τους 3 νεκρούς ανθρώπους στη Μαρφίν, δεν μπορεί και δεν θα σβηστεί απ’ τη μνήμη κάθε αγωνιστή κι αντιστεκόμενου, ως ένα γεγονός που μας συντάραξε. Φυσικά οι μόνοι που γιόρτασαν το χαμό των τριών εργαζομένων είναι τα επιτελεία του κράτους και των αφεντικών που ήλπισαν ότι αυτό το γεγονός θα ανέκοπτε τον κόσμο να βγει στους δρόμους και ότι θα έφερνε καίριο πλήγμα στις κινητοποιήσεις.

Οι μάσκες έχουν πέσει, όποιο προσωπείο και να φορέσει το κράτος θα παραμένει ο ίδιος τερατώδης μηχανισμός… είτε το Πασοκ είναι στην εξουσία είτε η ΝΔ, κρατικός ή αγοραίος καπιταλισμός η δυναστεία ποσώς διαφέρει. Το ζήτημα είναι να διαχειριστούμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας ανακόπτοντας τη λαίλαπα της κυριαρχίας.

Το σίγουρο για μας είναι ότι τίποτα δεν τελείωσε κι ότι όλα συνεχίζονται. Δεν συναινούμε, δεν υποχωρούμε… ραντεβού στους δρόμους και τα οδοφράγματα…





Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου

προβολή ταινίας

μια βιομηχανία μαζικής πλύσης εγκεφάλου: το σχολείο

Το κράτος, στην προσπάθειά του να καθυποτάξει την κοινωνία και να εξασφαλίσει τον καθολικό έλεγχό της χρησιμοποιεί διάφορους μηχανισμούς. Απ’ αυτούς ο βασικότερος ίσως μηχανισμός είναι το εκπαιδευτικό σύστημα.
Το σχολείο αν και ντυμένο με τον μανδύα της μόρφωσης και της παιδείας, δεν είναι παρά ένα μέσο εκπαίδευσης στην υποταγή και την υπακοή. Μέσα απ’ αυτό επιδιώκεται η ατροφία της φαντασίας, ο ευνουχισμός της δημιουργικότητας και η περιφρόνηση του ασίγαστου πάθους για ελευθερία.
Μέσα στο σχολείο, το κράτος φροντίζει να αναπαράγονται και να μεταβιβάζονται στους νέους αντιλήψεις που ενδυναμώνουν και στηρίζουν την κυριαρχία. Μέσω διάφορων επιστημών και «αυθεντιών», υποβάλλονται ιδέες στους μαθητές όπως «κοινωνία χωρίς κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει», «κράτος ίσον κοινωνία» ή «η εξουσία πάντα θα υπάρχει». Το κράτος διαστρεβλώνει την πραγματικότητα κι από εκφραστής της καταπίεσης παρουσιάζεται προστάτης της ελευθερίας κι ακρογωνιαίος λίθος της κοινωνικής ζωής. Επιπλέον, η κοινοβουλευτική δημοκρατία εκθειάζεται ως η τελειότερη και η πιο δίκαιη μορφή πολιτεύματος και παράλληλα μονοπωλεί η θεώρηση ότι πρέπει η κοινωνία να ακολουθεί ηγέτες, κόμματα ή άλλα αντιπροσωπευτικά σύνολα (ΔΣ, δεκαπενταμελές). Με αυτόν τον τρόπο αποκρύβεται το γεγονός ότι σε μια ανθρώπινη κοινωνία δεν χρειάζεται η εξουσία ούτε οι αντιπρόσωποι κι ότι η κοινωνία μπορεί να αυτοθεσμίζεται, να αυτοοργανώνεται και να λειτουργεί αντιιεραρχικά και ελεύθερα.
Από τρυφερή ηλικία οι άνθρωποι στα σχολεία δέχονται τον ιδεολογικό βομβαρδισμό που στόχο έχει να καλλιεργήσει την εθνική και θρησκευτική συνείδηση. Στο πλαίσιο αυτό συμπεριλαμβάνονται η πρωινή προσευχή, οι θρησκευτικές εικόνες, οι υποχρεωτικές επισκέψεις στην εκκλησία, οι παρελάσεις, η ελληνική σημαία, οι εθνικές εορτές όπως και τα εθνικιστικά παραμύθια και ύμνοι. Αντί να αναζητούν τρόπους απελευθέρωσης, είναι στο συμφέρον των κυρίαρχων οι εξουσιαζόμενοι να είναι προσηλωμένοι σε μεταφυσικά είδωλα, σε σύμβολα και ψευδαισθήσεις και την κριτική τους για τα καθημερινά κοινωνικά προβλήματα να την αντικαθιστούν με προσευχή και με τη δουλική συσπείρωση πίσω από εθνικά σύμβολα (κατασκευάσματα του έθνους-κράτους). Ουσιαστικά, λοιπόν, οι γνώσεις και η «μόρφωση» που απλόχερα προσφέρονται στο σχολείο δεν είναι παρά η φωνή της κυριαρχίας στους μελλοντικούς υπηκόους της. Οι γνώσεις δεν προσφέρονται για την αφύπνιση των συνειδήσεων ή για την καλλιέργεια της ανθρώπινης προσωπικότητας αλλά προσφέρονται για την επίτευξη της απαιτούμενης κατάρτισης, για την κατασκευή υπηκόων, γραναζιών στη μηχανή του παγκόσμιου συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπων και φύσης.

Το σχολείο ως μέρος μιας γενικότερης κοινωνικής πραγματικότητας δε θα μπορούσε να δομηθεί διαφορετικά απ’ τη στιγμή που όλα στην κοινωνία οργανώνονται έτσι ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κράτους και του κεφαλαίου. Και φυσικά ένας χώρος όπου συγκεντρώνονται παιδιά, «αδιαμόρφωτα ακόμα ως προσωπικότητες», είναι το ιδανικό πεδίο δράσης για να μπορέσει το κράτος να επιβληθεί και να εδραιωθεί στις συνειδήσεις τους.
Η εκπαιδευτική διαδικασία είναι στην ουσία μια διαρκής πνευματική καταστολή, ένας ψυχολογικός πόλεμος, μια προσπάθεια υποταγής της συνείδησης και της ζωής στην εξουσία. Γι’ αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα δομείται από διάφορες τεχνικές πειθάρχησης και ελέγχου, όπως είναι ο θεσμός των απουσιών, των πειθαρχικών ποινών και η συνεχής αξιολόγηση και εξετάσεις.
Ο αυταρχικός θεσμός των απουσιών και της υποχρεωτικής παρακολούθησης είναι ο πιο μισητός για τους μαθητές αφού επιβάλλεται καθολικά στον προσωπικό τους χρόνο, ανάγοντας την παρακολούθηση του σχολικού προγράμματος ως το σημαντικότερο μέρος της ζωής τους. Οι μαθητές υποχρεώνονται να υπόκεινται σε βομβαρδισμό πληροφοριών και σε κηρύγματα για ατέλειωτες «διδακτικές» ώρες καθώς οποιαδήποτε απείθεια προς αυτό το πρόγραμμα επιφέρει κυρώσεις. Τα παιδιά εκτός από πνευματικά περιορίζονται και σωματικά αφού περνούν τις περισσότερες ώρες καθισμένα και κλεισμένα σε αίθουσες, ζητούν την άδεια για να σηκωθούν ή να βγουν έξω και προαυλίζονται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα (όπως ακριβώς και οι φυλακισμένοι).
Ο θεσμός των αποβολών, είναι μια τιμωρία για να φοβίσει και να τρομοκρατήσει τους μαθητές και τις μαθήτριες, αλλά εκτός από εκβιαστικά λειτουργεί και σαν εύκολη λύση για να απαλλαγούν προσωρινά ή μόνιμα οι καθηγητές από αυτούς που αρνούνται το ρόλο που θέλουν να τους επιβάλλουν, που αμφισβητούν τον επιμορφωτικό ρόλο των εκπαιδευτικών ή συνολικά την διαδικασία εκπαίδευσης. Οι αποβολές βασίζονται στην ίδια λογική που χρησιμοποιεί ευρέως το κράτος για να καταστέλλει, να απομονώνει και να τιμωρεί όσους αρνούνται να συμβιβαστούν με τις επιταγές του στη γενικότερη κοινωνική ζωή.
Η καθημερινή αξιολόγηση, τα διαγωνίσματα και οι εξετάσεις αποτελούν άλλη μία αντιπαιδαγωγική διαδικασία. Με την πρόφαση της βελτίωσης αποσκοπούν στο να πειθαρχήσουν αλλά και να διαχωρίσουν τους νέους ανθρώπους σε «καλούς και κακούς», «έξυπνους και βλάκες», «μελετηρούς και τεμπέληδες», «ικανούς κι ανίκανους» ∙ ταμπέλες που ίσως να συνοδεύουν τους μαθητές και τις μαθήτριες και στους εργασιακούς χώρους. Επίσης αυτός ο θεσμός αναπαράγει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εξεταζόμενων υπονομεύοντας κάθε έννοια συνεργασίας, προωθεί την εξατομίκευση και σπέρνει την αντιπαλότητα μεταξύ τους αποπροσανατολίζοντας τους από τον κοινό τους αντίπαλο (σύστημα εκμετάλλευσης κι εκφραστές του). Η αλληλεγγύη υποσκάπτεται, η συνεργασία κι η αλληλοβοήθεια ισοδυναμούν με κλεψιά.

Αν ο εξουσιαστικός χαρακτήρας της εκπαίδευσης καταδεικνύεται κάπου καθαρά, είναι στη σχέση των μαθητών με τους εκπαιδευτικούς, τους κρατικούς λειτουργούς δηλαδή που συνειδητά ή όχι εξυπηρετούν τους σκοπούς του κράτους μέσα στα σχολεία. Η καθηγητική αυθεντία είναι η προσωποποίηση της καταστολής στο σχολικό χώρο. Ανεξάρτητα απ’ τις όποιες παιδαγωγικές θεωρίες και τεχνικές υπάρχουν σε συνδυασμό με την ευγενική διάθεση του δασκάλου, η σχέση του με τους μαθητές θα συνεχίζει να είναι μια εξουσιαστική σχέση, όπου ο εκπαιδευτής θα διατάζει τον εκπαιδευόμενο. Η υπακοή και η πειθάρχηση των μαθητών είναι η ιδανική κατάσταση για τους εκπαιδευτικούς και θα την επιδιώξουν είτε έμμεσα είτε άμεσα. Η τυφλή υπακοή στον δάσκαλο και η ιεραρχία των σχέσεων θα διδάξει το πνεύμα της υποταγής και της συμμόρφωσης αντί για το πνεύμα της αντίρρησης, της άρνησης και της κριτικής αμφισβήτησης. Αυτό το εξουσιαστικό πρότυπο που υποβάλλεται στους μαθητές ,αναπαράγεται από τους ίδιους μετέπειτα στην καθημερινότητα, στις προσωπικές σχέσεις, στους χώρους εργασίας (εργοδότης-εργαζόμενος).
Αυτό που τελικά διακυβεύεται μέσα στα σχολεία είναι η ελευθερία των μαθητών/τριων ως ανθρώπων, πέρα από τον επιβεβλημένο ρόλο του μαθητή και της μαθήτριας. Η ελευθερία δεν είναι διαπραγματεύσιμο μέγεθος, είναι κατάσταση που δεν μπορεί να οριστεί σχετικά ή μερικά άλλα μόνο απόλυτα. «Κι αν δεν διεκδικήσεις την ελευθερία σου, κανείς δεν πρόκειται να στην παραχωρήσει. Αλλά κι αν δεχτούμε πως σας δίνουν ελευθερία, τότε έχετε να κάνετε με απατεώνες που δίνουν παραπάνω απ’ όσα έχουν. Γιατί δεν σας δίνουν τίποτα δικό τους παρά κλεμμένη πραμάτεια, τη δική σας ελευθερία σας δίνουν, αυτή που θα έπρεπε να πάρετε μόνοι σας. Και σας τη δίνουν ακριβώς για να μην την πάρετε μόνοι σας και θελήσετε μάλιστα να τους ζητήσετε και το λόγο για την κλοπή και την απάτη. Είναι αρκετά πανούργοι για να ξέρουν πως η ελευθερία παραχωρημένη δεν είναι ελευθερία.» (Στίρνερ). Η κοινωνία και οι θεσμοί της δομούν μια απέραντη φυλακή και μόνο μέσα από την καταστροφή των εξουσιαστικών αυτών δομών θα μιλάμε για πραγματική κοινωνική ελευθερία. Ελευθεριακή παιδεία μπορεί να υπάρξει μόνο με την καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας ανθρώπου από άνθρωπο. Κάθε προσπάθεια βελτίωσης της παρούσας κατάστασης εγγυάται μια φυλακή φαινομενικά με καλύτερους όρους «Δεν ζητάμε περισσότερη ελευθερία αυτή την δίνουν στους σκλάβους όταν μακραίνουν τις αλυσίδες τους. Θέλουμε την κατάργηση της αλυσίδας.»(Α.Μπονάνο).
Τα σχολεία δεν μπορούν να οικειοποιηθούν ειρηνικά από τους μαθητές, γιατί το κράτος ως μοναδικός νόμιμος εκφραστής της βίας δεν θα επέτρεπε ποτέ να χάσει αμαχητί το έδαφος. Οι τρόποι για να σαμποταριστεί η εκπαιδευτική διαδικασία είναι πολλοί κι εναπόκεινται στη φαντασία κι ευρηματικότητα των μαθητών/τριών. Τα σχολεία καταλαμβάνονται, καταστρέφονται επειδή το σχολείο αποτελεί ένα ισχυρό όπλο στα χέρια του κράτους, μια βιομηχανία μαζικής πλύσης εγκεφάλου. Μέσα σ’ αυτό αναπαράγεται ο λόγος της κυριαρχίας, η αποβλάκωση, η υποταγή, η ρουφιανιά. Παράλληλα νομιμοποιείται στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων το παράδοξο των αντιφάσεων της κοινωνικής πραγματικότητας. Από τη μια η αδηφάγος κατανάλωση, το θέαμα, η εθελοδουλία, η αιμοβόρος ανάπτυξη, τα αφεντικά, το χρήμα, οι μετοχές, οι μπάτσοι, οι τράπεζες, η ιδιοκτησία, ο ρατσισμός, το κράτος και οι νόμοι του κι από τη άλλη η κοινωνική αδικία κι ανισότητα, η αλλοτρίωση, η καταστολή, οι πεινασμένοι, η καταπίεση, οι φυλακές, τα εργασιακά κάτεργα, η ανεργία, τα ναρκωτικά, η καταστροφή της φύσης, οι κατατρεγμένοι μετανάστες και τόσα άλλα.
Στον πόλεμο όμως για την απαλλαγή από όσους μας εξουσιάζουν θα χρειαστεί να δώσουμε μάχες σήμερα αύριο και παντού. Ας εξεγερθούμε λοιπόν… Να καταλάβουμε τα σχολεία κι ας τα μετατρέψουμε σε εστίες αντίστασης ενάντια στην κυριαρχία. Αντίσταση με οποιοδήποτε μέσο μέσα στα σχολεία και παντού, γενικευμένη ανυπακοή κι απειθαρχία. Δεν απαιτούμε τίποτα από καμιά εξουσία, δεν αναγνωρίζουμε καμιά αυθεντία , επιζητούμε την καταστροφή τους.
Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΕΙ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΗ.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

προβολή ταινίας

Για την 5η Μαΐου 2010

Στον δρόμο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε μια απ’ τις μεγαλύτερες πορείες μετά την μεταπολίτευση. Μια φωνή καλύπτει τα πάντα: «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή». Η οργή για όλους αυτούς που μας προσφέρουν καθημερινά θάνατο, στις πόλεις φυλακές, στα εργασιακά κάτεργα, στα σχολεία εργοστάσια μαζικής παραγωγής υπηκόων, είναι απερίγραπτη. Κάθε γωνία του μητροπολιτικού κέντρου είναι και μια εστία σύγκρουσης με τους “προστάτες” της δημοκρατίας. Τα ένστολα γουρούνια πνίγουν τους διαδηλωτές με τόνους χημικά αλλά αυτοί παραμένουν στον δρόμο. Την ώρα που στο κοινοβούλιο οι δυνάστες κατοχυρώνουν την ολοένα και μεγαλύτερη λεηλασία των ζωών μας, κομμάτι της διαδήλωσης προσπαθεί να εισβάλει σ’ αυτό. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται περιμετρικά της βουλής , όπου η περιοχή του Συντάγματος έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Όλοι δείχνουν αποφασισμένοι…Ο κόσμος αντιστέκεται με όποιο μέσο διαθέτει, πέτρες, ξύλα, μολότοφ, ακόμα και με γυμνά χέρια. Ξαφνικά ο χρόνος παγώνει. Μια είδηση πέφτει σαν σφαίρα: τρεις εργαζόμενοι νεκροί, μια εκ των οποίων ήταν έγκυος, μετά από τον εμπρησμό τράπεζας στην οδό Σταδίου.
Οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους προβαίνουν σε συλλήψεις και προσαγωγές αγωνιστών. Γίνεται εισβολή και πογκρόμ στα Εξάρχεια όπου ξυλοκοπούνται άτομα και μπάτσοι προσπαθούν να εισβάλλουν μέσα σε σπίτια. Ακολουθεί εισβολή στο στέκι μεταναστών και βίαιη εκκένωση της κατάληψης στην οδό Ζαΐμη όπου συλλαμβάνονται αναρχικοί σύντροφοι.

Οι νεκροί εργαζόμενοι στην Marfin εννοείται πως δεν ήταν εχθροί μας, πως δεν ήταν αντίπαλοι μας. Είναι νεκροί ενός πολέμου που μαίνεται αδιάκοπα ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τα αφεντικά.
Οι πολύμορφες δράσεις και αγώνες όσων αντιμάχονται το κράτος, τις εξουσιαστικές σχέσεις μέσα στην κοινωνία και το καπιταλιστικό σύστημα γενικότερα προτάσσοντας τη ζωή και την ελευθερία βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με το τραγικό αποτέλεσμα του εμπρησμού στην Marfin.
Το ήθος όσων αγωνίζονται για την καταστροφή της κυριαρχίας και του συστήματος εκμετάλλευσης δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής θέτοντάς την σε κίνδυνο (φυσικά δεν μιλάμε για τη ζωή των κατά συρροή δολοφόνων κρατιστών και μεγαλοκαπιταλιστών) .
Ως αγωνιζόμενοι αναρχικοί και αντεξουσιαστές δεν μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στη διοίκηση της τράπεζας (ανυπαρξία πυρασφάλειας), αφού έτσι κι αλλιώς για εμάς είναι δεδομένη η αδιαφορία των αφεντικών για τις ζωές των εργαζομένων τους οποίους αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμο υλικό. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για παράπλευρες απώλειες και για τυχαίο γεγονός.
Οι αντιλήψεις «όλοι εναντίον όλων» ή οι αντιλήψεις και πρακτικές που δεν σέβονται τη ζωή και τις συντροφικές σχέσεις είναι εχθρικές προς εμάς και βρίσκονται απέναντί μας.
Ο όλος προβληματισμός μας και οι διαφωνίες που προκύπτουν γύρω από αυτό το θέμα αν μη τι άλλο θα πρέπει να οδηγούν σε πιο συγκροτημένη και υπεύθυνη στάση στο δρόμο και φυσικά όχι σε οπισθοχώρηση όπως θα ήθελε το κράτος.
Οι δυσμενέστεροι όροι σκλαβιάς που επιβάλλονται από τους κυρίαρχους αυτόν τον καιρό πυροδοτούν την οργή και τον ξεσηκωμό όσων αντιλαμβάνονται τις δολοφονικές διαθέσεις και τη βαρβαρότητα αυτού του συστήματος. Τα διάφορα τεχνάσματα για συναίνεση και η κρατική καταστολή δεν μπορούν να μας σταματήσουν!

ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ…
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΟΤΙ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ «ΖΑϊΜΗ»


Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου
steki-escalera.blogspot.com

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Οι ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

«Σωτήριο έτος 2010

Ενώ η οικονομία έδειχνε να βρίσκεται σε ύφεση και η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ο Μέγας Προστάτης κύριος Χρυσοχοϊδης, εξαπέλυσε το ύστατο κυνήγι μαγισσών για την σωτηρία του έθνους. Λίγο καιρό μετά την εφεύρεση της περιβόητης γιάφκας του Χαλανδρίου, νέες γιάφκες άρχισαν να ξεπηδούν ανά την επικράτεια. Τα ενοχοποιητικά στοιχεία για άλλη μια φορά ατράνταχτα: βιβλία, ρολόγια, κατσαβίδια, απορρυπαντικά και χειρόγραφες σημειώσεις (άλλωστε η έκφραση της σκέψης είχε απαγορευτεί εδώ και καιρό). Οι οργανώσεις που έσπειραν το φόβο και το τρόμο στο πληθυσμό ˙ προκαλώντας χιλιάδες εργατικά ατυχήματα στο βωμό του κέρδους και δολοφονώντας χιλιάδες εξαθλιωμένους μετανάστες στα σύνορα, που καταχραστήκαν το δημόσιο πλούτο, που εξάντλησαν τους φυσικούς πόρους και που ώθησαν τους υπηκόους στην εξαθλίωση, στη μιζέρια και στη φτώχεια, είναι πλέον μια μελανή σελίδα στην ιστορία της Δημοκρατίας. Ξαφνικά με την σύλληψη και φυλάκιση των τρομοκρατών, όλα τα προβλήματα εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας και οι μέχρι πρότινος σκλάβοι μετατράπηκαν σε βασιλιάδες που περπατούν ελεύθεροι και χορτάτοι χαιρετώντας ευτυχισμένοι τους χιλιάδες προστάτες τους ,που πλέον βρίσκονται σε κάθε γωνία…»
ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΟΜΩΣ, ΤΕΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

Το κράτος σε μια απέλπιδα προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινωνίας απ’ τα προβλήματα που την μαστίζουν, έθεσε για ακόμα μία φορά σε εφαρμογή το σχέδιο: ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Ένα μήνα περίπου μετά τη δολοφονία του αγωνιστή αναρχικού Λάμπρου Φούντα από τους ένστολους δολοφόνους της δημοκρατίας, το κράτος ανοίγει άλλη μια υπόθεση για να καταστείλει τις αντιστάσεις. Στις 10 Απριλίου 6 αγωνιστές φυλακίζονται με συνοπτικές διαδικασίες κατηγορούμενοι ως μέλη του «Επαναστατικού Αγώνα». Μια εκ των έξι συντρόφων βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης αλλά αυτό δεν εμποδίζει τις διωκτικές αρχές απ’ το να την φυλακίσουν. Ταυτόχρονα γίνονται εισβολές σε σπίτια και άλλων συντρόφων από μπάτσους με την πρόφαση αναζήτησης στοιχείων για να δεθεί «το πάζλ της τρομοκρατίας».
Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης των συντρόφων τα παπαγαλάκια των Μ.Μ.Εξαπάτησης σε συνεργασία με τα γουρούνια της αντιτρομοκρατικής αρχίζουν να εκστομίζουν ατέλειωτα σενάρια φαντασίας, να λοιδορούν και να συκοφαντούν τους συντρόφους σε μια γνωστή πλέον προσπάθεια να δημιουργήσουν κλίμα τρομολαγνίας και φόβου στην κοινωνία. Πιστά σκυλιά και ρουφιάνοι από πάντα, τα ανδρείκελα των ΜΜΕξημέρωσης κατασκευάζουν πρώτοι μια τηλεοπτική υπόθεση προκειμένου να δικαιολογήσει αργότερα το κράτος τις κινήσεις του. Είναι όμως, μια υπόθεση που ξεφεύγει από τα πλαίσια της φαντασίας, όπου άνθρωποι κλείνονται στη φυλακή, ενώ πολλοί άλλοι διασύρονται και εξευτελίζονται στην αρένα του θεάματος. Παράλληλα, γίνονται αλλεπάλληλες εκκλήσεις για σύγχρονους δοσίλογους και χαφιέδες ώστε το κράτος να παρουσιάσει μια πλαστή εικόνα συναίνεσης και οι μπάτσοι να μην νιώθουν μοναξιά..
Μερικούς μήνες πριν, το σοσιαλιστικό ΜΠΑΤΣΟΚ σε συνεργασία με κάθε φύσεως εγχώριο και εξωτερικό αφεντικό, αναλαμβάνει να συνεχίσει «το θεάρεστο» έργο της προηγούμενης κυβέρνησης. Όλοι έχουμε πάρει χαμπάρι ότι το κράτος προσπαθεί να επιβάλλει τις νέες συνθήκες εντατικότερης δουλείας ή αλλιώς τα νέα μέτρα λιτότητας με πρόφαση την οικονομική κρίση ή την χρεοκοπία του κράτους. Όσο για τον καριερίστα Χρυσοχοΐδη έχει γίνει πλέον φανερό ότι ο ρόλος του δεν είναι κανένας άλλος παρά να προστατεύει τις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Ο «στραγγαλισμός» μας που επιχειρείται απ’ τις τράπεζες σε συνεργασία με τα τομάρια της βουλής, θέλουν να γίνει χωρίς αντιστάσεις, χωρίς διαμαρτυρίες και χωρίς να βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους.
Οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές ως ένα μάχιμο και συγκρουσιακό κομμάτι της κοινωνίας που δεν αφομοιώνεται στο σύστημα, είναι μάλλον η μεγαλύτερη απειλή απέναντι στους κυρίαρχους και στα σχέδιά τους. Η εξέγερση του Δεκέμβρη 08 και ο ρόλος που έπαιξαν οι αντιεξουσιαστές είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα του πλήγματος που μπορούν να επιφέρουν οι πολύμορφες δράσεις και οι αδέσποτες συγκρούσεις κατά της κυριαρχίας. Αυτός είναι και ο λόγος που το κράτος προσπαθεί να καταστείλει τη δράση των αναρχικών με ωμή βία, επειδή δεν μπορεί να τους αφομοιώσει και να τους ελέγξει με άλλους τρόπους.
Το κράτος στην προσπάθειά του να αποδυναμώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις και να επιβληθεί ολοκληρωτικά με δυσμενέστερους όρους, εδώ και μήνες ακολουθεί μια ιδιότυπη στρατηγική καταστολής κατασκευάζοντας μια βιομηχανία παραγωγής υπόπτων. Στοχοποιώντας αγωνιστές και προσάπτοντάς τους βαρύτατες κατηγορίες προσπαθεί να τους απωθήσει από τη δράση και τον αγώνα, παράλληλα να πανικοβάλει και να τρομοκρατήσει το σύνολο των ανθρώπων που αντιστέκονται στις εντολές του. Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι ο στόχος των κυρίαρχων δεν είναι η καταστολή των αναρχικών ως ένα απομονωμένο κομμάτι της κοινωνίας, αλλά του συνόλου της κοινωνίας και κυρίως της μερίδα της που δεν σκύβει το κεφάλι, που δεν συμμορφώνεται με την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Δεν είναι ανάγκη να είσαι καμιά αυθεντία ή ειδικός για να καταλάβεις τις μηχανορραφίες και την απάτη κράτους και τραπεζικού συστήματος απέναντι σε όλους μας.
Όπως στην υπόθεση Χαλανδρίου έτσι και σε αυτήν την υπόθεση σύντροφοι κατηγορούνται για συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση» με σαθρά, αντιφατικά και πολλές φορές γελοία τεκμήρια που μόνο η αντιτρομοκρατική και οι κονδυλοφόροι του υπουργείου προ.πο θα δημοσιοποιούσαν. Στην ουσία συγγενικές, φιλικές και συντροφικές σχέσεις ποινικοποιούνται και αγωνιστές στέλνονται στην φυλακή λόγω των αναρχικών τους απόψεων.
Για μας ωστόσο είναι αδιάφορο αν οι σύντροφοί μας είναι αθώοι ή ένοχοι απέναντι στο κράτος και τα τσιράκια του, οι οποίοι άλλωστε είναι οι μόνοι εγκληματίες και τρομοκράτες. Η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη, αδιαπραγμάτευτη και αδιαμεσολάβητη από τα ΜΜΕ και τα κόμματα.
Πέραν από την καθημερινή επιβολή της εξουσίας στη ζωή μας, ο καθένας και με τις επιλογές και τη στάση του απέναντι στα πράγματα παίρνει θέση. Οι συνθήκες καταστολής, ελέγχου και πλύσης εγκεφάλου που ζούμε δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από μια δικτατορία. Μια δικτατορία μάλλον θα ζήλευε τη δημοκρατία. Όποιος δεν κατάλαβε ποιον στηρίζει με τη στάση του είναι καιρός να πάρει συνειδητά θέση. Το σαθρό οικοδόμημα της δημοκρατίας έχει καταρρεύσει θεωρητικά εδώ και πολύ καιρό, το σύστημα αυτό τρέφεται πίνοντας το αίμα μας, τρώγοντας από τη σάρκα μας. Αυτό που έμεινε είναι να το κατανοήσουμε όλοι, να διαλύσουμε τις συνθήκες καταπίεσης και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Όποιος κάνει τα στραβά μάτια, όποιος κλειδώνεται στην τρύπα του με τον Πρετεντέρη και την Τρέμη έχει πάρει ήδη θέση δίπλα στα σιχάματα της εξουσίας. Οι υπόλοιποι …ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ.
Αυτοί που φυλακίζουν και συνθλίβουν ζωές ας αναμένουν τα χειρότερα. Η δικαιοσύνη και η αλήθεια άλλωστε θα επικρατήσουν συνθλίβοντας το κράτος και τα αφεντικά.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ- ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι παλιού χημείου
steki-escalera.blogspot.com

αφίσα για την υπόθεση χαλανδρίου